Gisteren heb ik een dagje in de Sahara doorgebracht (best wel stoer om dat te mogen en kunnen zeggen).

Het dorpje Mahimd (waar ik verbleef) heeft de uitstraling van een wildwest dorpje. Met wat winkeltjes. Er wordt wat gesmeed. Wat getimmerd. Er sukkelt een ezeltje wat te sukkelen. Er spelen wat kinderen. En er loopt een asfaltweg midden doorheen.

En dan.

Dan opeens. Dan stopt het asfalt met langer asfalt te wezen zijn. En gaat het op een bepaald moment over in zand. De Sahara. Heel speciaal en bijzonder om die overgang te mogen zien.

Mahmid bestaat behalve dit WildWest dorpje ook uit een oude Kasbah (een uit leem opgetrokken dorp). De meeste toeristen hebben de blik op het zand gericht en laten de oude kasbah links liggen. En helemaal terecht is dat niet.

Ik ben er een kijkje gaan nemen. Het werd een bezoek dat gemengde gevoelens losmaakte. De Kasbah is prachtig mooi. Maar kinderen vielen me erg lastig. En werden zelfs wat te opdringerig. Echt fijn en vrij rondlopen was nauwelijks mogelijk. Een fatsoenlijke foto nemen ging eigenlijk ook niet fijn. Vrij snel zocht ik een rustigere plaats op. Schudde hiermee de kinderen van me af. En verliet de Kasbha.

Daarna heb ik een aantal uren door een stukje Sahara geslenterd. Heb me verwonderd over de onmetelijke vlakte. En heb het stof (want er is geen zand te bekennen, althans niet zoals wij het kennen) door mijn vingers laten glijden. Zover ik maar kon kijken: stof, stof en nog `s stof. `De aarde verworden tot een woestenij, gereduceerd tot stof`.

Imposant. Elk gevoel van referentie ontbreekt in die onafzienbare zandvlakte. Geweldig mooi. Fijn ook om het op deze manier te doen. Ik heb even in de verleiding gestaan om me te laten vervoeren verder de woestijn in. Maar ik had geen zin in toerristengedoe met een overnachting. Het onvermijdelijke kampvuur. Waar ik dan in kleermakerszit bij moet gaan zitten (slecht voor je liezen joh!). En als je vette pech hebt heeft iemand een gitaar mee die net niet de beginnerscurus `gitaar spelen is toch WEL leuk als-je-er-maar-oog-voor-hebt-en- zes-goedgestemde- snaren-met-goed-gevolg-heeft afgerond. En dat je dan moet zingen: ` My Bonnie is over the Ocean`!! In Canon!!!!! Dat is het alllleeerergste!!!!!! Met dan van die zandkorreltjes tussen je tenen. FLIKKER TOCH OP!!

Ah wel lieve lezer. U vindt mij misschien maar een saaie lul. Dat zou goed kunnen. En eerlijk gezegd vind ik dat daar wel een kern van waarheid in berust. Ik ben het eigenlijk gewoonweg en geheel met u eens. Op dit punt verschillen wij niet van inzicht. Een langdurig conflict op dit punt zit er niet in. Echter. Het is domweg niet aan mij besteed. Ik wordt er niet meteen een nog gelukkiger mens van.

Aan het einde van de dag heb ik het Saharastof uit mijn schoenen geschud. En besloot dat het zo mooi geweest was. Ik ben met fiets en al tot in de Sahara gekomen. Ik heb `m gezien. Gevoeld zelfs. Ik heb `m door mijn vingers laten glijden. Ik heb `m op mijn netvlies. Ik heb foto`s kunnen maken. Ik heb een stukje geproefd. En dat was heel speciaal. En daar laat ik het bij.

En vandaar dat ik vandaag (4 januari 2016) al weer op mijn eigenste kameel heb plaatgenomen. Deze kameel hobbelt ook. Maar ik moet `m ook zelf aandrijven. Mijn eigenste fietskameel.

Ik heb een stoer plan in mijn fietshoofd. Ik wil vandaag in 1 ruk terugrijden naar Zagora. Totale lengte? Honderd kilometertjes!!. De route die ik al gereden heb. Dat moet wel. Meer wegen zijn zo snel niet voorhanden.

Al na acht kilometer trappen merk ik twee dingen op.
1. Ik heb vandaag niet helemaal de fietsvorm te pakken om gemakkelijk 100 kilometer weg te trappen
2. Ik heb wind tegen. Fors! Had ik me er eindelijk zo op verheugd om na 4 weken
tegendraadse winden, nu eindelijk `s de wind mee te hebben. Is ie de afgelopen nacht
gedraaid. Verdikkie. Dat is een lelijke streep door de 100 kilometer-rekening.

Na 30 kilometer neem ik een eerste pauze. Zittend op de rand van een stoep nuttig ik wat mandarijnen. Een kromme gele banaan met bruine vlekken. Brood met nutella. En jus d` Orange. Ik voel de lome vermoeidheid in mijn lijf. En weet dat het zwaar gaat worden.

Ik zet mijn kilometerteller weer op nul. Een psychologisch dingetje. Een nieuwe etappe van 48 kilometer vangt aan. Ik besluit een net iets andere route te nemen dan op de heenweg. En pak de doorgaande weg.

Na 20 kilometer word ik traag gepasseerd door een jongeman op een brommer. Vanwege de wind, de zon, en het afzien zit ik licht voorover gebogen. Heb de blik naar net iets voor mijn voorwiel gericht. En merk dus niet op dat de jongeman een dertigtal meters verderop zijn brommer heeft geparkeerd. En zie dus ook niet dat .........hij zijn broek tot op zijn enkels heeft laten zakken.

Op het moment dat ik ter hoogte van hem ben kijk ik op. En kijk hem recht tegen z`n billen. Waar hij, voorover gebogen, met enige nadruk met zijn vinger naar wijst. En hij roept er ook wat bij.

Voordat ik verder schrijf. Voordat u verder leest. U moet iets weten. Als het puntje bij het paaltje komt, ben ik uiteindelijk gewoon een wezeper boerenlul. Niet meer. Niet minder. En u mag mijn geloven: er gaan dagen voorbij dat ik niet met een dergelijke kwestie geconfronteerd wordt.

En eerlijk is eerlijk. Ik dacht voor een moment dat de man last had van zadelpijn. Dat ie last had van z`n achterwerk zo zittend op het brommerzadel. Dat ie pijn had. De arme man. En dat ie mij om een zalfje vroeg. En ik stond bijna op het punt om te remmen en mijn billenzalf-tube te voorschijn te toveren. Echt en eerlijk waar.

Een drietiende van een seconde fliste dat daadwerkelijk door mijn hoofd. Om me gelijk daarna te realiseren dat deze man hele andere plannen heeft. Hele andere bedoelingen. Ik rijd met een vrij grote boog om de man heen. En denk dat ie daarmee de boodschap wel duidelijk binnen heeft gekregen (al is dit wellicht een ietwat ongelukkige omschrijving in dit kader....... excuses van mijn kant, u kunt uw eventuele klachtendeclartie indienen, liefst per mail, dat verwijderd makkelijker).

Forget it.

Ik zie in mijn spiegeltje dat ie z`n broek weer omhoog hijst. Hoor dat ie z`n brommer start. En verdomd: hij doet een nieuwe poging!! Ik laat`m weten middels een handgebaar dat ik niet geinteresseerd ben. En dat ie op moet rotten. Wegwezen. En dat doet ie ook. Een kwartier later komt ie me wel weer tegemoet gereden. Met z`n hoofd lichtjes naar beneden.

Jah mense, Gerritje oet Wezep maakt wat mee!!

Het landschap laat zich van z`n goede kant zien. En dat vergoedt een deel van de inspanningen die ik vandaag moet verrichten. De wind fluit hard, harstikke tegen, om mijn lichaam en fiets heen.

Om 17.30 uur (just before dark) rol ik na 100 kilometer, na 7,5 uur (netto) fietsen Zagora binnen. Op het inmiddels meer dan opgetrokken tandvlees. De zenuwen liggen inmiddels bloot. De tandarts zou meteen tot `trekken` overgaan. ` Dat wordt een kunstgebit meneertje Pleijter`, u bent toch wel goed verzekerd?`

U begrijpt. Ik ben oppererpop. Helemaal aan het eind. Rol mijn fiets een eenvoudig hotelletje binnen. Neem met mijn laatste krachten een douche. En eet daarna (want omdat nu onder de douche te doen, dat wordt zo`n gesmeer) best veel friet en vlees.

Ik knap er geweldig van op. Maar ik weet nu al. Morgen blijf ik een dagje hangen. Het wordt een rustdag!

Misschien vind ik wel ergens een fijne gitaar. Kan ik leuke liedjes zingen. Een liedje zoals `My Bonnie is weliswaar en misschien inmiddels wel `s een keertje over the Ocean, and dat is op zichzelf best wel knap van onze Bonnie, echter the steaming hot and dusty Sahara moet ze nog maar zien te halen, like Gerrit did.`.

Ik ben het met u eens. Het loopt nog niet helemaal lekker. Dit lied. En ik moet `t ook nog rijmend zien te krijgen. En eigenlijk moet er ook nog een refrein bij. En heel eigenlijk moet ik ook nog ergens een kampvuur op de kop zien te tikken. Met wat zand.

Morgen maar `s rond kijken.

Etappe Mahmid-Zagora

100 km