Picture this!

Een toeristenbus. Met Amerikaanse toeristen aan boord. Beweegt zich traag voort door een bergachtig landschap. Een aantal toeristen ligt wat te dommelen. De meesten vergapen zich aan het aan hen voorbij trekkende machtig mooie bergen.

Op hetzelfde moment staan twee jongetjes op de helling van een berg te spelen. Met een geweer. Stiekum gepikt van hun vader. Ze rommelen wat. Ze experimenteren wat. Ze proberen wat. En opeens gaat het geladen geweer af. Per ongeluk. De kogel gaat door het raam van de toeristenbus. Ook per ongeluk. De kogel raakt een Amerikaanse toeriste. In de hals. Ze raakt ernstig gewond. Grote paniek in de bus. Grote paniek bij de jongens. Ze rennen verschrikt weg.

Lieve lezer. Gisteren ben ik over de N9 van Zagora naar Tinzoulin gefietst. Een prachtige weg die me door de Draa Vallei voerde. De Draa is normaliter een rivier. En nu ook. Echter de Draa staat al een hele tijd droog. Gelijk alcoholisch minnend Marokko. Dat sinds 1975 ook droog staat (uitgezonder een aantal vergunninghoudende hotels in het hogere segment, die mogen bier en wijn schenken). En langs de rivier loopt een vallei. En ik vermoed, maar helemaal zeker weten doe je het nooit, dat het daarom de Draa Vallei wordt genoemd. Maar `t is en blijft een gok. Hang me er dus niet aan op.

In de vallei staan palmen. Die zijn er niet vanzelf gekomen. In vroeger tijden trokken de kamelenkaravanen van Noord naar Zuid. Met dadels die men in het Noorden had geoogst. Om deze te verkopen in bijvoorbeeld Sudan. Al reizende snoepte men zelf ook wel `s stiekum een dadeltje. En spuugde de pit uit. En zie hier de reden van de honderden kilometer lange palmenstrook. En ik fiets er dan ook al ruim 200 km langs op.

Gisteren ben ik express ietsje eerder gestopt om zo`n Oase (Palmerie) `s wat beter te bekijken. Want het is nogal een dingetje hier. Die palmen. De palmen leveren om te beginnen dadels. Die worden hier geoogst als ze oranje-geel zijn. Daarna worden ze te drogen gehangen totdat ze bruin zijn. Voordat ze verpakt worden, wordt het stof er afgespoten.

Ze worden overal in de vallei, langs de weg te koop aangeboden. En ook worden de dadels geexporteerd. Zodat wij er aan ons keukentafeltje (of in de kamer, of badkamer, op het toilet, op je zolderkamer, in de hal, in de kelder, of op het terras of op je gazonnetje, nou ja, kijk zelf maar even waar jij je dadeltje wil knagen) er ook van kunnen snoepen.

Maar da`s nog maar een (1) van de toepassingen van de palm.

De afgestorven bladeren van de palmen worden veelal door vrouwen bij elkaar gezocht. Er worden omheiningen van gemaakt. En manden van gevlochten. En het wordt ook gebruikt om vuur mee te maken. De dode stammen worden over de lengte in vieren gespleten om daarna gebruikt te worden als constructiemateriaal (bv. voor het stutten van de daken). Eigenlijk worden alle delen van de palm gebruikt. Niets wordt ongebruikt weggegooid.

Onder de palmen (in de oase) speelt zich een wondere wereld af. Je kunt een stukje grond kopen. Die grond is nl zeer geschikt (vruchtbaar) om groenten te verbouwen. Momenteel staat er veel luzerne, dat als veevoer gebruikt wordt. Maar ook bloemkool en tuinbonen groeien er. Er is een zeer vernuftig irrigatiesysteem bedacht om het water dat van de bergen komt daar te voeren waar ze het willen hebben.

De Oase die ik nu beschrijf bestrijkt toch al snel 5 vierkante kilometer. Je kunt er gemakkelijk verdwalen.

Vanochtend ben ik met een gevoel van lichte opwinding vertrokken. Nu begin ik elke fietsdag met een gevoel van lichte spanning. En blijde verwachting. Over wat gaat komen. Wat me deze fietsdag weer gaat brengen. Welk avontuur me te wachten staat. Welke landschappen me weer zullen begroeten. Welke mensen ik weer zal treffen. Vrolijke opwinding dus. Maar deze dag is anders dan de andere dagen. De etappe is qua omvang goed te doen. Slechts 45 kilometer hoef ik weg te trappen. Dus dat is op zichzelf niet de veroorzaker van de opwinding. Maar ik heb snode plannen. Lieve lezer.

Ik ga vandaag een Kasbah (uit leem en steen opgetrokken serie huizen) bezoeken. En niet zomaar 1. De oudste nog in tact zijnde Kasbah in Marokko. Goed bewaard gebleven. Deze dateert uit de 16e eeuw. En er is nog iets. Met deze Kasbah.

Deze Kasbah wordt regelmatig gebruikt voor filmopnamen. The English Patient is hier gerdraaid bijvoorbeeld. En……….een van mijn favoriete films aller tijden is hier (deels) opgenomen: Babel. Met in 1 van de hoofdrollen: Brad Pit (die eindelijk `s een fatsoenlijke film afleverde). Babel won destijds een Oscar en de verwachting was dan ook dat de film grote bezoekerscijfers zou halen. Helaas is de film aan het grote publiek voorbij gegaan.

De film gaat over hoe misverstanden, miscommunicatie. onbegrip. En hoe momenten van ondoordachtzaamheid en foute beslissingen een mensenleven ingrijpend kunnen beinvloeden. Kortom, geen flilm om met een lekkere familiezak chips nou `s ff ontspannen voor te gaan zitten. Maar een gelaagde film met 3 verhaallijnen die door elkaar lopen. En alle drie dit zelfde thema hebben.

Hoe het verder ging?

Nadat de jongetjes zijn weggerend. Is de bus doorgereden naar het eerste beste stoffige en geheel van de buitenwereld geisoleerde bergdorpje. Daar aangekomen kijken de bewoners verwonderd naar de grote bus. En de toeristen met hun dikke buiken. En foto- en videocamera`s. En hun vreemde taal. De toeristen op hun beurt zijn erg argwanend naar de lokale bevolking.

Als eenmaal de ernst van de situatie tot de dorpsbevolking is doorgedrongen wil die graag helpen. Met alle goede bedoelingen. Maar de cultuurverschillen en de taalbariere`s maken dat de bus met de inmiddels bang geworden toeristen vertrekt. De gewonde toeriste (actrice: Julie Miller) en haar man (Brad Pit) worden aan hun lot overgelaten. De dorpsbevolking ontfermt zich over hen.

De jongens krijgen inmiddels op hun falie van hun vader, die lucht heeft gekregen van het voorval. De jongens worden door de politie opgepakt en behandeld als criminelen. Zodra de media er lucht van krijgt wordt het zelfs een Internationale kwestie. `Terroristische aanslag op Amerikaanse toeriste` vormen de headlines van de kranten. Er wordt in de Amerikaanse media om vergelding gevraagd, om politieke maatregelen.......

deze foto is afkomstig uit een fotoboek dat in de ruimte ligt

Ik sta nu precies, maar dan ook precies, in de ruimte, op de plek, waar de opname plaatsvond waar Brad Pitt zijn gewonde vrouw bijstaat.

En eerlijk gezegd gaat me niet om Brad Pitt. Helemaal niet zelfs. Je kunt me nauwelijks een liefhebber van zijn oevre noemen. Hij zat toch ook met die hoe-heet-die-muts-ook-alweer in die Titanic film. Ja toch? Of was dat die knul van Di Caprio? Ah, what the fuck. 1 pot nat. Alle twee is `t helemaal niks..

Ik heb de hele Titanic-film zitten hopen en bidden dat die boot het zou overleven. En dat Brad Pitt of dat jong van Di Caprio het loodje zou leggen. En als dat gebeurd was dan had die verschrikkelijke Celine Dion dat hele kutnummer (WANT DAT IS `T) ook niet ten gehore hoeven te brengen. Daarmee was ons veel leed bespaard gebleven lieve lezer. Dat had heel koopavond minnend Nederland veel leed bespaard. Je kon goddomme in elke Hollandse koopgoot dat nummer uit de speakers horen knallen. Ik kwam in die tijd de deur niet echt uit, als dat niet perse noodzakelijk was……… Ik raak, net als de Titanic, lichtjes uit koers. Merk ik.

Maar goed. Terug naar de Kasbah. Het feit dat mijn favoriete film hier, hier precies op deze plek, voor een deel gedraaid is maakt dat ik een zekere sensatie ervaar.

Nog specialer wordt het als ik hoor dat de jongen die het geweer heeft doen laten afgaan, en ter plekke door de filmcrew gecast is, de neef blijkt te zijn van de gids die me rondleidt. `Oh, zegt ie quasi nochalant: hij moet hier ergens rondlopen`. Even later zie ik inderdaad de knaap in levende lijve. Inmiddels heel wat jaartjes ouder. Ik vind het leuk om hem te zien. Maar zo te zien is hij al te vaak met dit fenomeen geconfronteerd. Hij kijkt wat afwezig. Ik laat deze filmster verder maar met rust.

Ik verlaat de Kasbah. Stap op. Om nog slechts 6 kilometer af te leggen. Via een fijne onverharde weg. Die me dwars door een Oase voert en uiteindelijk naar Agdz brengt. En nu zult u zeggen:`Gerrit wat kan mij dat schelen`' Jah. Mij komt het toevallig goed uit. Want daar wilde ik precies naar toe. Agdz. Echt waar. Sommige voorvallen kun je nauwelijks toeval noemen. Dat moet bijna wel voorbedachte rade zijn.

Het is vier uur en het is een drukte van schooljeugdbelang op de weg. De schooljeugd gaat in twee groepen naar school. Schooltijden zijn van 8.00 tot 12.00 uur. En een tweede groep gaat van circa 14.00 uur tot 18.00 uur. De hogere opleidingen gaan van maandag tot zaterdag naar school. En hebben grote `gaten` in hun rooster. In die `roostergaten` gaan ze naar huis. Hiermee proberen ze de hitte grotendeels te vermijden.

Ik doe wat inkopen. En vindt een camping. Die eigenlijk meer voor campers is (zoals alle campings in Marokko). Maar hier vind ik een stukje gras waar mijn tent prima kan staan.

Ik sta in een Oase. En ook hier moet de Kamelen-dadel-karavaan langs zijn gekomen en de berijders een paar pitjes hebben uitgespuugd. Want ik sta onder, hoe kan het ook anders:

De hier onvermijdelijke palmbomen.

Etappe Zagora-Tinzoulin- Agdz