Niet te pas

U zult het vast wel herkennen. De ene dag ben je top. De andere dag ietsje minder. Hoort erbij. Kun je vaak niet zoveel aan doen.

Bij het opstaan voelde ik me niet helemaal ok. Qua gezondheid dan. De spieren wat gevoelig. Een ietwat rommelende maag. U kent dat wel. Niet voldoende om je werkgever te bellen dat je ziek bent. Maar ook net niet helemaal top om fijn te gaan werken. Kortom: mijn gezondheid bevindt zich in een spagaat. Op een tweesprong. Ik ben benieuwd wat het gaat worden. Welke afslag het gaat nemen. Vandaag.

Ik kan sowieso niemand afbellen. Ik moet door. Maar voel wel dat ik vandaag rustig moet beginnen. Licht verzet trappen. Niets forceren. En daarom maal ik ik de trappers rustig rond. Na 6 kilometertjes heb ik mijn eerste doel voor vandaag als bereikt. Ik breng een bezoek aan Kasbah Tamdaght.

Een Kasbah is een uit leem en stro opgetrokken fort met vaak vier torens gebouwd op de hoeken van het fort. In zo`n Kasbah woonde vaak een aantal families. Een Kasbah kan wel uit zeventig tot meer dan honderd kleinere en grotere ruimten bestaan. Met elk een eigen functie. Je kunt er gemakkelijk in verdwalen. Heden te dage zijn de meeste Kasbah`s eigendom van een familie. De overheid ziet het belang wel in van dit voor Marokko zo belangrijke stukje erfgoed, echter de financiele middelen ontbreken om er daadwerkelijk zorg voor te dragen. De eigenaren restaureren naar eigen inzicht en believen. Die dragen er generatie op generatie zorg voor. Of niet.

En dat niet is bij deze Kasbah het geval. Deze is verworden tot een ruine. Maar daardoor niet aangetast door goed- of minder goed geslaagde restauratie-activiteiten. En daarmee zijn de authentieke onderdelen nog vaagjes zichtbaar. Toch is het jammer. De weersinvloeden zullen zonder ingrijpen en consolideren deze ruine in dertig jaar tijd tot een hoopje leemhoudend -puin reduceren.

Ik ben bezig met mischien wel de mooiste en ook zwaarste etappe uit mijn fietsreizen-bestaan.

Deze omweg door de Ounilla Vallei is werkelijk van Wereldklasse. Champions Leaque. De bergweg slingert naar hartelust op een hoogte tussen de 1700 en 2000 meter. En rijgt de Berberdorpjes aan elkaar. Elke vier kilometer passeer ik een pitoresk gelegen dorpje. De droog gevallen rivier Ounilla volgt mijn schreden. Dan weer links. Dan weer rechts. Er is bijna geen verkeer. De wind houdt zich kalmpjes. En de zon doet dat niet. Mijn en ogen en fototoestel maken overuren. Wat een onwaarschijnlijke mooie vallei is dit.

Helaas vloeien de krachten weg uit mijn lichaam. Ik voel dat ik nog niet helemaal te pas (fit) ben vandaag. Het is pas 12.30 uur. Ik wil graag nog wat verder komen vandaag. Ik besluit een paar kilometer terug te rijden. Daar heb ik een restaurant gezien. Daar rust ik wat en eet een tajine met kip en groenten.

Ik vervolg mijn weg. Het blijft knetterhard werken. Er is geen vlakke meter te vinden. Of het gaat (fors) omhoog. Of het gaat omlaag. En het gaat meer omhoog dan omlaag. Ik moet regelmatig van m`n fiets af. Duwen. Het is meer sleuren geworden dan fietsen. Het is hard werken. Ondanks de zeer zware inspanningen blijf ik oog houden voor het landschap. Wat een schoonheid.

Ik probeer rond vier uur iets van een bed te vinden. Maar de locals verzekeren me dat er hier geen bed te vinden zal zijn. Ik zal nog 11 kilometer door moeten. Okheeee dan. Elf kilometer stelt ook niets voor. Toch?

Nouuuuuuuuh. Daar is wel iets over te zeggen lieve volger.

Het asfalt is ophouden te bestaan. Het wegdek doet zijn naam geweldig veel eer aan. Weg. Dek. Het dek bestaat nu voornamelijk uit puin. En de puinweg gaat een procentje of 5. Omhoog!! Over een uur zal de zon ondergaan. En valt de duisternis razendsnel in. De laatste loodjes zullen het zwaarst wegen. En dat doen ze met verve. Met kilooooos tegelijk.

Laat, heel laat, net voor de duisternis invalt, bereik ik Telouet. We zijn blij elkaar in de armen te kunnen sluiten. Telouet is een klein geisoleeerd dorpje waar de tijd is stil blijven staan. Dat was overigens niet altijd zo.

Pasha Glaoui, een vooraanstaand strijder voor een onafhankelijk Marokko is hier in 1953 geboren. De Marokaanse overheid was destijds niet zo blij met`m, en plaatste hem lange tijd in ballingschap. Op latere leeftijd kwam hij terug naar Teloute om daar vrij snel, na een kort ziekbed, aan kanker te overlijden. In Teloute staat de naar Pasha Glaoui vernoemde Kasbah: de Glaoui Kasbah. Negentig procent van de gehele Kasbah is verworden tot een ruine. En van de 10 procent die nog staat is alleen een deel van de tweede verdieping gerestaureerd. Morgen ga ik er een kijkje nemen.

Ik vind een fijn onderkomen voor de nacht. Net aan de voet van deze Kasbah. Nu de zon weg is wordt het hier snel ijskoud zo hoog in de bergen. Nepalmuts op. Hanschoenen aan. Je slaat er niet snel een Marokaanse schone mee aan de haak. Maar tis wel lekker warm.

Hup. Snel m`n slaapzak in.

Etappe: Ait Benhaddou - Telouet