Het is 8.00 uur des ochtends. En alles is nog goed.

Mijn fietsje staat gepakt en gezakt. Klaar.Te trappelen van ongeduld. Ready for some action. De ketting gesmeerd (die krijgt elke dag 3 druppeltjes olie, is ie gek op). De kilometerteller weer op nul (vind ie ook fijn, want hij heeft de lagere school ternauwernood afegrond en kan makkelijk tot 100 tellen, daarna wordt `t lastig). Het zadel ietsje bijgesteld (want ik heb een iets onwillige bilspier). De stuurhendels opnieuw afgesteld (want mijn meest rechterpink vertoond al een tijdje uitvalverschijnselen). De remblokken gecheckt (kom ik later op terug, doorlezen dus). Kortom, niets staat `m in de weg om op weg te gaan. Qua weg dan.

Maar helemaal weg kan ie nog niet. Zijn berijder heeft vooralsnog eventjes andere plannen. Want na een echt Berberontbijt (Thee, heeeeel veel thee, met heeeeeel veel suiker, wit brood met jam en honing en een gebakken ei met tomaat en wat komijn) ga ik op pad. Naar DE trekpleister (of DA, of Kruidvat, kies uw eigenste favoriete drogisterijketen maar uit) van het dorpje Telouet: de Glaoui Kasbah.

Nou ja, op pad. Ik moet een smalle drooggevallen rivier oversteken. Een smal paadje volgen. En binnen 5 minuten sta ik voor de toegangspoort van de Kasbah. Daarvoor hoef je je complete wandeluitrusting niet voor uit de kast te halen.

Er is geen toerist te bekennen. Maar dat maak ik (op een enkele uitzondering na) mijn hele reis al mee. De bewaker van het hele spulletje ligt nog te slapen. Hij wordt gewekt door mijn aanwezigheid. Ik begroet `m. Betaal `m 20 Dirham. En ik mag naar binnen.

Deze Kasbah is stevig in verval. Echter de 2e verdieping is deels gerestaureerd. Driehonderd man hebben aan de wanden en plafonds gewerkt. Het ziet er fantastisch en indrukwekkend mooi uit. Helaas staan ramen en deuren dag en nacht open. En hebben vogels en weersinvloeden vrij spel. Op de hele Kasbah.

Maar ook op dit gerestaureerde deel. En dat is toch zonde van het vele werk en de onvermijdelijk hoge investeringen. Ik sukkel er een half uurtje rond. Verwonder me. Geniet van het prachtige uitzicht. Wens de Kasbah alle geluk van de wereld. En besluit de aftocht te blazen.

Want ik heb een geweldige (zware) fietsdag voor de boeg.

Ik mag nog 25 kilometer door de Ounilla Vallei fietsen. En dat is geen strafwerk maken. Niet in de hoek staan. Niet na het vierde uur terugkomen. Niet de tafel van honderd, honderd keer opschrijven. Integendeel. In de Ounilla Vallei blijf je graag een uurtje na. Zo mooi is het.

Het fietsen valt me zwaar. Dat komt omdat ik aansluiting zoek op de N9 die me naar Marrakesch zal voeren. En die N9 ligt op ruim 2200 meter hoogte te liggen. U begrijpt: er moet geklommen worden. En er zal geklomen worden.

Na anderhalf uur fietsen zie ik een blanke vrouw in de tuin werken. Ik spreek haar aan. En ze nodigt me uit voor (de onvermijdelijke) kop thee (het wordt hier ook wel Marokaanse Wishky genoemd). Ze is afkomstig uit Frankrijk. Gaf daar les op een school. Kwam in 2010 met een groepsreis naar Marokko. Ontmoette daar een Marokaanse man. Ze werden verliefd. Zij gaf haar baan en relatie op. Emigreerde naar Marokko. Waar ze samen met haar, inmiddels, man een sfeervolle B&B runnen. Succesvol zover ik dat kan beoordelen.

We kletsen over van alles. Maar vooral over tuinieren. En dan met name over de medicinale werking en toepassing van kruiden. Ik mag daar een klein beetje verstand van hebben en kan er wel een ietsje over verhalen. Ze vind het lastig om compost te maken. En ze kent ook niet alle namen van alle kruiden die ze in de tuin heeft staan. Ik help haar een handje. En schrijf wat namen voor haar op. We wisselen onze contactgegevens uit en dan moet ik echt weer verder. Want ik heb nog bergen werk te verzetten vandaag. Letterlijk en figuurlijk!

De laatste negen kilometer brengen me naar grote hoogten. Wat ben ik blij dat ik de N9 in het vizier heb. Ik ben behoorlijk aan het einde van mijn Marokaanse latijn als ik de N9 opdraai. Ik wil het vieren. Door eerst even uit te hijgen. En daarna een hele dure fles champagne (incl glimmende ijzeren cooler) die in de hele reis met me mee heb gezeuld, te ontkurken. En in 1 teug leeg te drinken. Maar beide wordt voorkomen door een souvenirverkoper in eigenste persoon, die mij al vanuit het dal zag aankomen ruipen. En die nu zijn kans schoon ziet.

Hij laat me niet uithijgen. Integendeel. Ik ben nog niet boven of het begint aan me te trekken. Where do yoe kom from? (zo beginnen ze altijd). How are you? Ze vertaan de kunst om eerst contact te maken. En dan met hun fantastische verkoopvoorstel te komen. Meestal maak ik geen oogcontact. En negeer deze mannen. Ik kan toch niets kopen. Ik heb heb meer dan genoeg aan m`n fiets hangen.

Ik moet van alles van `m kopen. Special price. Only for you. Where do you come from? Ik zeg `m dat ik uit fietswegiestan kom. En ik heb ook een eigen totaal onverstaanbare taal ontwikkeld. En spreek die uit. En dat zet ze vaak op het verkeerde been.

Echter deze man behoort tot het corps van de doorzetters.

Ik probeer `m af te leiden en te verleiden met mijn lekkere champagne. Echter. Hij blijft maar aandringen. En speelt op m`n gevoel: `I have three childeren`. I`am a poor lonesome cowboy`. Ja dat zal allemaal wel vriend: maar ik ben het het een beetje zat. Ik ben moe. Mijn bovenbenen doen pijn. M`n kleren plakken nat aan mijn lijf. Mijn gezicht staat strak van de zon. En ik wil gewoon even vieren dat ik die geweldige vallei heb gezien en bedwongen. En los van dit alles: ik wil helemaal niets kopen.

En voor het eerst deze reis ben ik geweldig kortaf. Bij het bozige af. Moet je altijd zien te voorkomen. Maar helaas. Het tis zo. De man druipt af met geweldige teksten als dat ik niet van Marokanen houd, en niet van z`n kinderen. Ok, dat eerste is niet waar. Echter dat laatste zou best wel `s kunnen kloppen. In het geval het net van die drie ettertjes zijn gelijk hun vader. Dan zijn t behoorlijke kutkinderen. En nu opzouten.

Excuses, lieve lezer. U begrijpt, ik verloor even mijn zelfbeheersing. Als boetedoening heb ik al mijn fietstassen boven het ravijn geleegd En alsnog zijn hele voorraad meuk opgekocht. Ik ben die overigens voornemens op 28 april as op kofferbakrommelmarkt in Biddinghuizen te koop aan te bieden. Voor een prikkie. Special Price. Only for you. Ik reken op uw komst. En neem genoeg geld mee. Want ik ben op een haar na blut na deze diepte-investering.

Als beloning voor het bedwingen van de vallei eet ik alsnog mijn lekkere brood gevuld met vis uit blik. De Champagne kon ik zo snel niet vinden. Had ik kennelijk onderweg al ergens naar binnen gewerkt. Ik dacht al: wat slingeren die wegen toch.........

De bergachtige valleiweg heeft me tot 4 kilometer onder de top van de Tizi (col) n Tichka gebracht. En die is op z`n top 2260 meter hoog. Ik herhaal dit even: 2260 meter hoog. En ik kan u zeggen dat je dat sneller opschrijft dan dat je daar eventjes tegen op fietst.

De N9 klimt wat gelijkmatiger dan de bergachtige valleiweg. Ik fiets die laatste 4 kilometer dan ook met gemak naar de top. Dat moet gevierd worden. Maar ook hier zitten die dekselse souvenirsverkopers me danig in de weg. Als ze doorhebben dat ik niets van hen koop verhinderen ze me om DE topfoto te maken. Fuck. Ik fiets naar net iets onder de top en daar kauw in de rest van mijn blikvisbrood op. En beraad me.

Ik wil verdorie wel een foto!!

Gelukkig brengt een touringcar met Chinese toeristen de oplossing. Ik vraag aan een van hen of zij de foto willen maken. En zie hier het resultaat:

Tot hier gaat alles nog goed.

Meer dan goed zelfs. Ik verlaat de top van de Tizi n Tichka. En dat brengt me (voor mij ook verrassend) de langste en de meest spectaculaire afdaling die ik ooit heb mogen doen. Ruim 30 kilometer hoef ik geen trap te doen. Wat ik vooral wel moet doen ik goed sturen (de wind waait op deze hoogten verradelijk hard en vlagerig). En ik moet dan ook met beleid in de remmen knijpen (en wat hoop ik dat mijn hydraulische remsysteem het nu niet begeeft, want dan is `t wel gebeurd met lieve zoete ravijn-Gerritje en kunt u binnenkort gevulde koek eten, bij mij geen cake op de begrafenis, dan weet u dit vast, een gevulde koek met een pinda in het middden en de randjes licht uitgedroogd, sorry voor de cake liefhebbers). Ik doe het rustig aan. En ga niet als een gek naar beneden. Ik ben het leven nog lang niet moe. En ik hoop ooit nog `s een fijn reisje te maken.

Ik merk dat nek, schouders en handen krampverschijnselen vertonen. Ik stop zo af en toe. En maak wat foto`s. Waarbij ik me goed staande moet houden. Want de wind wil me met alle plezier het ravijn in waaien. Doet ze niet moeilijk over. Het is een onwaarschijnlijk (lange) afdaling. De enige dissonant is dat er over die 30 kilometer op verschillende plaatsen aan de weg gewerkt wordt. Waardoor de fijne afdaling noodgedwongen onderbroken wordt.

Tot zover nog niet zoveel aan het handje.

Ik glijd het dorpje Taddert binnen. En daar is 1 hotel. Het is 15.30 uur. Een mooie tijd om te stoppen. En dan gaat het fout. Ik keur de kamer (om voor mijn totaal onduidelijke redenen af) en besluit verder te fietsen.

En hier gaat het fout.

Dat was geen goede beslissing. Want de weg blijft natuurliijk niet eeuwig dalen. En ik ben best moe. En....... ik merk dat ik geen dorpjes meer aandoe. Ik zie soms een bergdorpje, echter die is onbereikbaar voor mij. Ik ga dus geen onvernachtingsmogelijkheden op mijn pad vinden.

Ik fiets. Ik fiets. Ik moet weer een bergpasje over. En nog 1. En het wordt later en later en later en later. En ik zie van alles. Maar niets dat op een fijn hoteletje lijkt. Ik kan mezelf wel voor m`n kop slaan. Ik had al lang en breed achter een lekker glas non alcholische drank kunnen zitten. En een lekkere maaltijd zitten weg te kauwen. In plaats daarvan zit ik gewoon weer een berg op te fietsen. En de dag is al zwaar genoeg. Stomkop!

Ik informeer wat. En steeds wordt me beloofd dat ik over vier kilometer iets zal vinden. En vier kilometer later weer. En vier kilometer later weer. Mijn dagafstand-teller staat inmiddels al op 80 km en dat is Including het fietsen naar een hoogte van 2260 meter.

Om een lang verhaal even flink in te korten. Als de duisternis al goed en wel is ingevallen vind ik met enig geluk nog wat. En het loopt weer s goed af. Maar to be honest; Dit was geen goede beslissing.

Les 1 op de cursus `Wereldfietser voor beginners`. Zorg dat je voor het donker `binnen` bent. Ik denk dat ik die les even afwezig was. Of lag te dromen. Even niet bij de les was. Misschien de avond tevoren teveel Champagne gedronken. Of dat er net een souvenirverkoper aan m`n kop lag te zeuren. K`weet niet. Het zou ook allemaal tegelijk kunnen.

Hoe dan ook. Ik ben in Ait Barka. En dat ligt maar 60 kilometer van mijn einddoel af. Van de stad die magische en alles bezwerende krachten zou bezitten.

Marakesch.

Etappe: Telouet - Ait Barka