Met een flinke afdaling begon de rit vanochtend.

Het is nog 60 kilometer naar Marakesch. Het zou zomaar `s de laatste rit van deze Marokko-tour kunnen worden. Ik heb mezelf beloofd het rustig aan te doen. Niet te haasten. Niet te stressen. Een dagje later in Marakesch aankomen zal de stad vermoedelijk alleen maar goed doen. Die ziet namelijk als een berg tegen mijn komst op. Dat wordt gefluisterd. Heb ik van horen zeggen.

Ik ontbijt bij een tankstation langs de N9. En vervolg daarna mijn weg. Die verloopt easy en gemakkelijk. Het gaat naar beneden. En als het dat niet doet, dan is de weg vlak. De N9 is een belangrijke toevoerroute vanuit het zuiden richting Marakesch. De weg is matig druk. Maar dan toch zover ook wel het goede nieuws. Er is vrachtverkeer. En er wordt knetterhard gereden. En ik moet echt goed opletten dat ze me niet van de sokken sjeesen.

Na twee uurtjes fietsen neem ik een break.

Precies op een punt waar ik (o jee Gerrit) nog een kleine omweg kan maken. Die me op een veel mooiere en manier naar Marakesch zal brengen. Ik kijk de weg af. Zie op de achtergrond de besneeuwde toppen van het Hoge Atlas Gebergte. En heb de knoop in mijn hoofd al doorgehakt. Deze weg ga ik doen. Dan maar wat later in Marakesch.

De weg is breed. Redelijk vlak. Alleen de wind is tegen. Na 15 kilometer houd ik een rust- en eetpauze in een sfeervolle theetuin. Nadat mijn maag gevuld is stap ik op en ga rechtsaf. Noordwaarts. Deze weg gaat onvermijdelijk naar Marakesch. Ik kan nu niet meer terug. En dat hoeft ook niet meer. Het is mooi zo.

De kilometerpaaltjes tellen kilometer voor kilometer af. Ik kom steeds dichter bij mijn einddoel. Ik passeer wat olijfboomgaarden. Redelijk wat zwerfvuil. Ik zie wat schooljeugd rondhangen. De meisjes kijken bij elkaar in de schoolboeken. En zijn verliefd op hunnie mobiel te wezen. De jongens hangen te hangen. De bouw van nieuwe blokkendozen van huizen trekt mijn aandacht. Ik kom steeds dichterbij mijn einddoel.

En dan opeens. Opeens is het dan zover.

Ondanks dat ik er wel op voorbereid bent, komt de drukte en chaos van de stad toch weer als een bom mijn hersenpan binnenvallen. Het ene moment fiets je nog rustigjes op een landweggetje. En knal, pats, boem. Opeens sta ik voor een verkeerslicht (in weken niet gebeurd). En daarna is het gekkenhuis. Het gekkenhuis dat Marakesch heet.

Ik baan me een weg door het drukke stadsverkeer en kies op goed geluk een richting. Die met net zoveel geluk te juiste blijkt te zijn. Deze richting voert me nl richting de Medina (het oude en ommuurde deel van de stad). Ik fiets via een hoefijzer vormige poort naar binnen. De vorm van een hoefijzer zie je vaker in Marokko. Bij entree`s.

Het is de bedoeling dat je iets bukt. En je hoofd naar beneden knikt. Uit respect voor degene die je bezoekt. Van enig respect lijkt hier geen sprake. Hier knikt niemand als ie de poort onderdoor gaat. Iedereen wil alleen maar zo snel mogelijk naar binnen sjeesen. Het liefst allemaal tegelijk. Ik voeg me bij deze mierenhoop van brommers, auto`s en wandelaars.

Ik heb m`n zinnen gezet om te fietsen naar het hart van de oude stad. Het centrale plein. Het Djemaa el Fna plein. En dat is niet zomaar een pleintje. De Unesco verklaarde dit plein in 2001 tot `A Masterpiece of World Heritage`. En dat Masterpiece wil ik natuurijk wel `s met mijn eigen oogjes zien en beleven. Dat begrijpt u zeker te weten wel!

Na wat wend en keerwerk kom ik in een hele smalle steeg. Met winkeltjes, eettentjes, kappers en wierookgeuren. En hard scheurende brommertjes. Een onwaarschijnlijk gekken-en geuren- en kleurenhuis. Mij is verteld dat aan het einde van deze steeg ik het Djemaa el Fna plein op zal rijden. Aan deze steeg lijkt maar geen eind te komen. Het is druk. En ik moet geweldig goed opletten. Om wel heelhuids uit deze mierenhoop en kluwen van mens en dier tevoorschijn te komen. Aan de steeg lijkt geen eind te komen. En blijkt wel een kilometer lang te zijn.

Maar dan. Dan gebeurd het uiteindelijk toch. Ik beland op het beroemde Djemaa el Fna plein.

Het plein is eigenlijk geen echt plein.

Het heeft de vorm van een trapezium. Met daaraan nog een kleiner trapeziumvormig pleintje vastgeplakt. Met drieseconden lijm denk ik. Het plein wordt omringd door geweldig lelijke gebouwen. Ik kan er geen fijnere omschrijving van geven. Met op die lelijke gebouwen een grote hoeveelheid TV-ontvangst schotels. De verharding is een ratjetoe van klinkerwerk. Neeh. Echt geweldig kan ik dit nu allemaal niet noemen. Om nu te zeggen dat het City Centre van Biddinghuizen nu meteen kan wedijveren met dit plein, dat gaat wellicht iets te ver. Echter, er scheelt niet veel aan.

Mijn oog valt vrijwel meteen op het recentelijk weer opgebouwde Argana restaurant. Dat opbouwen was noodzakelijk. Want in april 2011 blies een tot hippie verklede Islamitische fundamentalist zich in dit restaurant op. Zeventien mensen (waaronder veel toeristen) kwamen hierbij om het leven.

Hebben die Unesco-jongens en meisje dan zitten slapen toen ze dit plein (ik noem het toch maar zo) zo hoog waardeerden, zult u zich wellicht afvragen? Nou nee lieve lezer. Ze hebben het plein niet gewaardeerd om hoe het er uit ziet. Maar vanwege het nogal ongebruikelijke, opzwepende straattheater dat er 365 dagen per jaar plaatsvind.

Om mij heen hoor ik wat getrommel. Wat getoeter uit een soort klarinet. Een man loopt rond met een aapje (incl pamper, hoedje, zonnebril, halsband en ketting, waar is de Partij voor de Dieren als je ze echt nodig hebt). Een slangenbezweerder doet z`n slangenbezeerderskunstje. De eet- en jus d orange tentjes worden opgebouwd. En er zitten wat mensen onder parasols (de zon schijnt hier onbarmhartig hard) hun kunstje te doen. En dit alles is nog maar een voorproefje wat zich later in de avond en nacht zal afspelen hier. Zo is mij beloofd. Eerlijk gezegd is mijn eerste indruk dat het geheel een voor toeristen opgeleukte kermisattractie is. Maar we gaan het zien.

Tja. Waar moet ik m`n fiets nu neerzetten? Een echt fijne achtergrond is er niet. De Eifeltoren is even niet in de buurt. De Tower Bridge is even niet voorhanden. Het Paleis op de Dam heeft een dagje vrijaf. De Bavo van Haarlem was ook fijn geweest. Of een willekeurige woonwijk in Biddinghuizen. Desnoods. Jammer is t wel. Anders had ik een van die `schone` gebouwen mooi als achtergrond kunnen gebruiken.

Ik plant `m maar ergens willekeurig neer. Ergens midden op het plein. Schiet een toerist aan. En die maakt deze foto:

Ik kan het nog nauwelijks geloven. Het is raar. Erg raar. Maar wel waar. De Marokko-tour 2015-2016 is hiermee tot een einde gekomen.

Ik heb `t geflikt!

Etappe: Ait Barka - Marakesch