Lieve U.

Het zit er op.

Ik ben dankbaar en super gelukkig dat ik deze reis heb kunnen en mogen maken. En dat ik `m ook helemaal heb kunnen voltooien. Het is fijn om te merken dat ik voldoende gezond en fit (mentaal en fysiek) genoeg ben om een dergelijke onderneming tot een goed einde te kunnen brengen. Er kan best veel mis gaan, en gelukkig is niets van wat je daarvan bedenken kan gebeurd.

Wat fijn dat u weer zo driftig heeft meegelezen. Ik kan u bijna niet zeggen hoe leuk dat is. En hoeveel ernergie dat geeft om bijna dagelijks weer een nieuw verhaal te produceren. En te weten dat je niet helemaal alleen op je fietsje zit. Dank. Dank. Dank.

Ik ben begonnen in Agadir en ben toen landinwaarts gegaan. Daarna langs de kust naar het zuiden. Toen weer landinwaarts. Teruggeblazen naar het zuiden, door de koude en harde wind. Over een geweldige hete Desertroad langs de Algerijnse grens gefietst. En toen diagnaal, door de Draa Vallei en het Hoge Atlas Gebergte richting Marakesch.

De landschappen die ik aan me voorbij heb zien trekken. Waar ik doorheen heb mogen koersen. Die zich speciaal voor mij hadden opgedoft. Die dus. Die waren van een oogverblindende schoonheid. Ik hoop dat de foto`s een ietsje van de schoonheid hebben weergegeven. Voor mijn was het voluit genieten. Met een grote glimlach. Elke dag weer.

Ik ben deze reis veel onderweg geweest. En heb wel eens een bezienswaardigheidje links of rechts laten liggen. Ik wilde gewoonweg veel on te road zijn. Veel de trappers rondmalen . Steeds weer nieuwe weggetjes ontdekken. Nieuwe landschappen zien. Nieuwsgierig wat er achter de volgende heuvel of berg weer te zien zou zijn. En mensen ontmoeten. Daardoor heb ik wat musea en andersoortig vermaak aan me voorbij laten gaan.

De reis was zwaar. Fietsen in het Zuiden van Marokko is niet voor watjes. Dat mag ik zeggen. Er is op enkele dagen na geen meter vlak asfalt te vinden. Het is continu werken geblazen.

Ronduit geluk heb ik gehad met het weer.

Ik fietste in de Marokaanse winter. En was op voorhand ietsje beducht of het wel warm genoeg zou zijn. Ja dus. Op enkele dagen na schommelden de temperaturen tussen de 22 en 32 graden. Geen druppeltje regen. De zon scheen nagenoeg altijd. Temperaturen lagen 6-8 graden boven normaal. En toch, het is bijna niet te geloven, er was er altijd iets van een koude waas om me heen. En dat merkte is pas goed als mijn bezwete lijf tot stilstand kwam. Iemand zei. Marokko is een koud land met een warme zon.

Ik heb u al bedankt. Maar er zijn er nog meer die ik graag wil bedanken.

Mijn vader en moeder bijvoorbeeld. Als die (bijna) 51 jaar geleden niet hadden bedacht een vrolijk momentje met z`n tweeen te willen beleven, dan had ik deze reis voorwaar nooit kunnen maken. Dank.

Ook een erg groot BEDANKT aan mijn werkgever die me in staat stelt om van tijd tot tijd een tijdje te gaan fietsen. Misschien zijn ze zelfs wel blij dat ze me een tijdje kwijt zijn (ik moet er `s naar informeren). Maar hoe dank ook. Wat geweldig fijn dat dat kan.

De firma Ferrero Roche. Die wil ik ook graag bedanken. Fabrikant van die overheerlijke delicatesse. Die verslaving in de hand werekende bruine smurrie. Dat spulletje waardoor ik graag een grammetje of 350 meer aan m`n fiets heb hangen. En alle heuvels en bergen over sleur. En die concessie mijnerzijds doe ik graag. Die me er op moeilijke momenten doorheen heeft getrokken. Ga door met het maken van die overheerlijke poepkleurige pasta . En houdt dat vol in elk geval totdat ik het loodje leg. Daarna moeten jullie maar zien wat je doet. Dank

Ook wil ook een paar niet bedankjes doen.

Aan de wind. `Waarom moest je de hele reis recht in m`n snufferd blazen?` Dat was niet volgens afspraak. En ook de vele moudhaizins die me elke ochtend om 5.00 uur met hun eerste gebedsoproep (Salat el Fadjr)hebben wakker getoeterd. Wil ik niet bedanken. `Geloven` is wat mij betreft een puur persoonlijke zaak`. En ondanks mijn dappere pogingen hen hiervan te overtuigen moet ik u helaas meedelen dat dat niet is gelukt.

Waar ik me een weg in heb moeten weten te vinden is hoe om te gaan met bedelende kinderen en volwassenen. In sommige streken was het erger dan in andere. Maar toch zeker een keer of duizend is me deze reis gevraagd om een pen (stilho), een snoepje (bon-bon) of een Dirham (geld).

Omdat ik niet het beeld wilde bevestigen en-of versterken dat elke blanke een wandelende (of in mijn geval fietsende) cadeau- of geldmachine is waar je zo wat kan uittrekken, ben ik er nooit op ingegaan. Maar ik heb me wel een houding moeten aanmeten om dit steeds rustig en kalm mede te delen.

Deze hele reis is ook bedoeld om mijn interne kompas te controleren en te herijken. Noem het maar bijvangst. Het is goed en belangrijk voor mij om me van tijd tot tijd even terug te kunnen trekken en na te denken of ik (nog) de juiste dingen doe. Nog aan de juiste touwtjes trek. Of ik nog op iets van een koers lig. En dat heb ik mooi onder het fietsen door kunnen doen.

Dit land wordt door ruim 33 miljoen inwoners bevolkt. Ondanks dat ik niet in staat was om met hen allemaal persoonlijk kennis te maken, kan ik zeggen dat het een hartelijk, gastvrij, warm en eerlijk volk is Ik realisseer me dat ik al generaliserend grote woorden spreek. Maar dit is mijn conclusie op basis van 7 weken Marokko. Het was geweldig om met een aantal van hen te spreken en nader kennis met hen te maken.

Het is ook een volk dat worstelt. Met droogte. Corruptie. En met armoede.

Toen ik halverwege mijn reis (in het zuiden langs de Algerijnse grens) in een dorpje kwam. En behoefte had aan alles. Maar op een flesje cola na, er niets was. Liep ik het leemhutten dorpje in. En zag welke een onwaarschijnlijke aromoede er heerste. Het was verzengend heet. Ik at mijn boterham en dronk mijn cola in de nabijheid van de plaatselijke vuilnisbelt. De geur van rottend afval kreeg ik er als toetje bij. Troostelozer kun je het bijna niet krijgen.

Eigenlijk werd ik ietwat triestig van alles wat ik zag. Ik liep nog wat rond. En plots hoorde ik uit een lemen gebouw, kinderstemmetjes. Woordjes nazeggen die de meester voorzei. En dat horende, dat gegeven, dat gaf mij weer hoop. Meesters die les geven. Elke dag. Kinderen die onderwijs krijgen. Elke dag. Moeders die aan een hek staan om hun kroost op te halen. Elke dag weer.

`Verschillen we in essentie eigenlijk zoveel van elkaar?`

Volgens mij zitten we allemaal, waar ook ter Wereld, in hetzelfde levensschuitje. Onze schuitjes zijn verschillend. Sommige blinken wat meer. Anderen zijn wat doffer. De vormen verschillen van elkaar. En de ene vaart wat sneller dan de andere. Maar de meesten van ons willen allemaal dezelfde kant met hun bootje (uitgezonderd enkele zeezieke figuren die ons met bommen en granaten willen dwingen om van koers te veranderen).

Dat is wat ik op mijn fietsreizen ervaar en wat het me leert. Iedereen is op zoek naar liefde en geluk in het ons korte gegeven leventje dat we leven. Volgens mij moeten we gewoon koers houden. Aan onze geluks-roeispanen blijven trekken. En dapper doorvaren. Met z`n allen.

Tot een volgende fietsreis!

Gerrit Pleijter

Marakesch, Marokko

Ohhhhhhhhhhhhhhhhhh..... bijna vergeten: u heeft het smerigste toilet van deze reis nog van mij tegoed. De onbetwitste winnaar! ENHIERISTIEDAN:

Hij is niet helemaal scherp, dat wilde ik u niet aan doen…….