Het is 4 uur des nachts.

Normaal gesproken zou ik, net als u, op 1 oor moeten liggen. Maar ik heb een goede reden om dat niet te doen. Ik ben in Ethiopie. En rijd momenteel door een enigszins spookachtig aandoend Addis Ababa. En dan kan je maar beter niet op 1 oor liggen. En een beetje voor je uit liggen snurken. In dat geval kon hetvoorwaar nog wel 's slecht met me aflopen.

De brede wegen zijn leeg. Er dwarrelt wat huisvuil diagonaal over de straat. Een hond bekijkt het dwarrelgoedje. Ensnuffelt, snuift en onderzoekt of er nog wat van zijn gading bij is. Van de gebouwen schreeuwt de neonverlichting of het niets kost. Een enkeling sukkelt wat rond. Verder is hetdonker enstil op straat.

Lieve lezer. Eigenlijk is zojuist gebeurt wat reizen, voor mij, zo boeiend en mooi maakt. Alles wat ik van te voren had bedacht pakt toch net ff anders uit. En eigenlijk is dat heel goed nieuws. Beter kan je het niet hebben.

Want niets is zo vervelend wanneer je vooraf een fijn hotelletje boekt, en na een best wel lange en inspannende reis aan de balie komt. En dat er dan op je komst is gerekend. 'Wat fijn dat u er bent meneer Pleijter, we hebben op u gerekend, kijk, u bedje staat al klaar'. Kruip er maar lekker in. Trekde dekenktjes maar fijn tot over u oren. En have a good snurk!'

Stel je nu toch 's voor. Da's niks an.

Of dat je netjes een mannetje regelt die je fiets en bagage, volgens afspraak, om 4 uur 's nachts komt ophalen van het vliegveld. En dat die dan ook ECHT komt opdagen. 'Jah, da's mooi makkelijk. Zo zou ik het kunnen'. En jullie ook. Maar natuurlijk is dat vooraf door mij geregelde mannetje er niet. En het hotel ook niet. Onbereikbaar. Gesloten. En dat terwijl ik toch fijn voor twee nachtjes had gereserveerd en daarvan toch een geweldig fijn schriftelijke bevestiging op zak heb en.....

En ja, daar staat lieve zoetje Gerritje dan. Om 4 uur 's nachts. In een stik verlaten aankomsthal. InAddis Ababa. In Ethiopie.Ik hoor mijn moeder al zeggen: 'jonge, wa muj doar dan toch in da vreemde en verre loand? Blief toch tuus'.

Maar goed. Aan een dergelijk moederlijk advies heb ik weinig. Ik ben er nu eenmaal. En eerlijk gezegdis dit best een fijne en geschikte omgeving om 'seffelekker de slingers op te hangen. Beetje puntig een taart aan te snijden. De balonnenwangen volblazen. Muziekje erbij. Kortom, het zou een mooie gelegenheid zijn om s ff een feestje te vieren. Ruimte zat hier!

Maar heel eerlijk gezegd ben ik ook best wel blij dat het 4 uur s' nachts is. Want ik heb uit betrouwbare bron gehoord. Er wordt gefluisterd. Boze tongen beweren. Dat Nick en Simon (in Ethiopie beter bekend als duo'Nicker Simon') het verdommen om om vier uur s' nachts op treden. 'Verwende kwasten zijn 't!'. 'Nu ze populair zijn gaan ze eisen stellen'. Dus het risico dat die hier onverwacht ten tonele verschijnen lijkt me tot een minimum gereduceerd. Dat nachtmerriescenario hebben we hiermee mooi vermeden. En dat verzacht de hotel en bagagepijn al mooi een beetje. Daarbij, laat die hele Nick en Simon oprotten ook (doodvallen mag ook, kies zelf maar, ik vind beide acceptabel.... meer dan.....).

Maar eigenljk wil ikhelemaal geen feest. Ik ben veel te moe. Ik wil een dak boven m'n hoofd. Met iets van een bed.

Mijn hele hebben en houden rolik de aankomsthal uit. De wijde Ethiopische wereld in.

Buiten is het niet warm. En niet koud. Eerder zwoel. Er staan wat Oleanders te bloeien. Wat palmen zachtjes te wuiven. En ik geniet nu al weer van al die vreemde geuren en kleuren. Dat genieten begon eigenlijk al in het vliegtuig. Van Amsterdam naar Cairo. Daar zag ik op van die tv-schermpjes, tussen twee vreselijkse films door - vind je het gek dat die vliegtuigen soms naar beneden komen, die hebben die kutfilms al honderden keren gezien, die zijn het op een keer ook zat - onze aardbol en daarop aangegeven de vluchtroute van het vliegtuig Amsterdam-Cairo-Addis Ababa. Ongemerkt toverde ik een glimlach op mijn gezicht. Wat is het toch (weer)fijn om onderweg te zijn naar ergens op deze grote ronde bal waar we met z'n allen wonen. En op weg te zijn naar vreemde oorden waar vast een heleboel gaat gebeuren. 'Wat is dat een ongelofelijklekker gevoel'.

En als de landing in Addis Ababa ietsje pietsje soepeler was verlopen dan had ik dat lekkere gevoel wellicht nog iets langer vast kunnen houden......... Misschien moet op het eerstvolgende functioneringsgesprek met de piloot van dienst toch een cursusje 'hoe-zet-ik-mijn-vliegtuig-fatsoenlijk-en -smooth- aan de grond als agendapuntje opgevoerd worden. En nog twee dingetjes daarover. 1. ik zou het functioneringssprek niet te lang uitstellen. En 2. ik zou van het cursusvoorstel een'moetje' maken.

Afin. In de duistere nacht van Addis Ababa staan in de nabijheid van het vliegveld wat taxichauffeurs te wachten op klandizie. Met een hoop hectiek gepaard gaand vind ik iemand die bereid is, tegen betaling (dit detail wil ik niet onvermeld laten) om mijn fiets en bagage in de diepe duistere nacht naar een cheap hotel te brengen. Ik betaal teveel. Aan taxi. En hotel. Jah, ik ben nog wel even op zoek gegaan naar een fijn onderhandelingsargumentje maar ik kon in de gauwigheid in de diepe duistere nacht van Addis Ababa niet zo snel een doorslaggevend argumentje vinden.

Bij het hotel aangekomen sleep ik de hele zooi vier verdiepingen naar boven. Kleed me half uit. En laat mezelf om 5 uur des ochtends languit neerploffen op iets wat in het schemerdonker op een bed lijkt.

En van daarna weet ik het niet meer zo goed. Waarschiijnlijk kwam er toen een olifant, die de kunst van mij heeft afgekeken, en zich -met zijn logge lichaam -ook vier verdiepingen omhoog heeft geworsteld, met een lange snuit en die ramde er met 1 krachtige zwaaislinger mijn laatste restje energie uit.

Gerrit Pleijter (uw eigenste en trouwereporter voor de komende zeven Ethiopischefietsweken).