'Lieve vrienden. Picture this.’

Onze Nederlandse Overheid kondigt elk jaar een tweedaagse schoonmaakbeurt van het waterleidingsysteem aan. En ze geven het electriciteitsnet ook even een beurtje mee. Twee hele dagen zonder stroom. Twee hele dagen zonder water. Elk jaar weer opnieuw. Daar zouden we van op kijken. Toch?!

Bij het krieken van de dag sloeg ik mijn oogjes open. En realiseerde met dat ik nog steeds in dit verschrikkelijke hotel zit . Het goede nieuws ik de afgelopen nacht goed doorstaan heb. Maar douchen of een toiletgang is er in dit hotel niet bij. En tanden poetsen al helemaal niet. Het is gewoon far too smerig.

Ik pak mijn spullen bij elkaar. En probeer daarna een ontbijtje te regelen. En dat is nog een hele onderneming. Ik struin alle stalletjes af naar iets van brood. Iets van ei. Maar er wordt hier alleen injera gegeten. Injera is een zurige pannekoek waar je stukjes afscheurt, en dat doop je dan weer in een vleesmengseltje, en zo bunker je het naar binnen. Met je rechterhand, en niet met je onreine linkerhand. Ik ga die Injera zeker nog een keer proberen, maar als ontbijt lijkt het me momenteel een iets te ambitieuze gedachte.

Uiteindelijk weet ik wat hagelwitte kleffe broodjes te bemachtigen. Die met kaas o zo lekker zijn, van die zo lekker platgewalste broodjes - die mijn collega Marcel, soms bij zich heeft - alleen die kaas is in geen velden of wegen te bekennen. 'En Marcel al helemaal niet!

Ik fiets een eindje het dorp uit en zit daar buiten het zicht van pottenkijkers mijn ontbijt op te peuzelen. Vandaag probeer ik Debre Birhan te bereiken. Het is een wat grotere plaats waar ik een fijn overnachtingsadresje hoop te vinden. En waar ik tevens mijn voorraden zal kunnen aanvullen. Ook wil ik proberen daar mijn weblog voor de eerste keer te voeden. En daar heb ik een internetcafe voor nodig. Die zou daar te vinden moeten zijn.

Het fietsen gaat prima. De weg glooit nog steeds door goudgeel gekleurde en glanzende graanvelden. Het asfalt is glad. Van riet, stro en leem opgetrokken hutjes onttrekken zich aan mijn oog. De droge lange stelen die na de oogst van de mais overblijven worden getransporteerd door middel van volgeladen ezeltjes. Of vrouwen/meisjes dragen het op hun rug. De temperatuur doet prettig mee. De wiind werkt soms mee en soms niet. Maar deren doet het me niet. Laat maar waaien.

Ik stop van tijd tot tijd om wat te drinken en wat te eten. Als ik ergens stop dan komen er altijd wel een aantal nieuwsgierigen poolshoogte nemen. Dat poolshoogte nemen bestaat er uit dan men mij indringend aanstaart. En dat is op zichzelf nog wel te doen. Alleen dat staren blijven ze doen totdat ik mijn ontbijt naar binnen heb gewerkt en weer verder ga. En dan roepen ze me naar dat ze money willen.

Tijdens deze pauze stopt deze man met voorbij lopen. En blijft mij op een aantal meters afstand aanstaren. Ik vind het wat ongemakkelijk.

Ik zit brood met pindakaas te eten. En de man blijft me maar aankijken. Het moment krijgt er iets ongemakkelijks door. En ik voel me niet op m'n gemak. Het kauwt toch net effe minder als iemand je op korte afstand indringend en langdurig aanstaart. Probeer maar 's in je eigenste gezins- of vriendenkring. Doe maar 's een testje. Is niet helemaal fijn! Wedden?!

Een ingeving glijfdt mijn bovenkamertje binnen. Daar was nog net een beetje ruimte voor.

Ik scheur een stukje brood en smeer er wat pindakaas op. Ik reik het hem aan. Hij kijkt er eerst wat onwennig naar, maar besluit het op te eten. Dat blijkt het teken te zijn om weer verder te gaan. Verbaasd blijf ik achter. ‘Dit is dus de truc. De oplossing.’ YES!!

Maar ja, er onstaat nu toch wel iets van een probleem. Want als ik elke MIJ-aanstaarder van een stukje brood met pindakaas wil voorzien, dan mag ik verdorie al mijn fietstassen wel leegkieperen en die vullen met potten pindakaas. En broodjes. Want zonder broodjes wordt het een nog klefferige hap. Gadverdamme! De firma CALVE zou blij met me zijn. Zou. Want ik heb na een bescheiden moment van bezinning besloten dit, op het oog niet onaardige, idee maar lekker in de CALVE-pindakaaszee weg te laten drijven.

Na 56 kilometerjes fietswerk bereik ik mijn reisdoel voor vandaag: Debre Birham. Een flink uit de kluiten gewassen, lang uitgerekte, stad die een drukte van jewelste voortbrengt. Hier is weer van alles in ruime mate voorhanden. Bankgebouwen, winkeltjes, restaurants, fruit. You name it. Het is er. En dat terwijl slechts een paar fietskilometertjes terug er gebrek is aan zo ongeveer van alles.

Bij het binnenrollen valt mijn oog op deze poster:

Tijdens het maken van de foto raak ik in gesprek met een vrouw en een man. Ze kunnen zich prima verstaanbaar maken. Ze vertellen me dat de eerste zwarte President voor hen - zwarte bevolking - veel betekend heeft. Ik vraag hen naar de ophanden zijnde wisseling van de wacht. Ze vertellen me af te wachten hoe Trump zijn beleid zal vormgeven. Ze willen niet vooringenomen zijn.

En dat is ze zeer te prijzen. Toch ben ik op mijn beurt benieuwd of er ook vier jaar een dergelijke poster van Trump op dezelfde plaats in Ethiopie zal hangen. En of we dan op dezelfde manier over hem zullen spreken als we nu over Obama doen. Maar mischien moet ik het goede voorbeeld van deze twee mensen volgen. En niet vooringenomen zijn.

Ik had onderweg een tip gekregen voor een goed hotel. Het hotel is voor mijn onvindbaar. Een jonge man dringt zich voorzichtigjes – maar ook vastberaden- aan me op. Hij zal me naar het hotel brengen. En loopt met me mee. We vinden het (sjieke) hotel. En sjiek betekend veelal TE duur. En dat is ook in dit geval zo. Dat ga ik niet doen. Als ik elke dag in dit soort hotels zou vertoeven, dan mag ik mijn werkgever wel vragen of hij naast de dertiende maand ook een veertiende tot en met twintigste maand aan mij wil uitkeren. In dat geval wil ik het sjieke hotel nog ‘s in overweging nemen. Echter ik vermoed dat ik mijn werkgever – al mijn pogingen ten spijt - op dit specifieke punt - en op deze korte termijn - niet ga overtuigen.

De man brengt me naar een goedkoper hotel dat ook prima is.

Hij is al die tijd met me meegelopen. ‘Zoveel vriendelijkheid kan natuurlijk nooit gratis zijn.’ En het is dan ook niet tot mijn verrassing dat hij zonder enige terughoudenheid zijn hulpvaardigheids-rekening aan mij presenteert. Inclusief glimlach-TAX. En meeloop-belasting. Ik betaal. Maar - tot zijn grote ongenoegen - de helft van het door hem gevraagde bedrag. Dat 'ongenoegen' komt tot uiting door eh.....minder vriendelijk gedrag (deze vrij nauwkeurig geformuleerde omschrijving doet de werkelijkheid het minst geweld aan, geloof ik....).

Ik moet ‘m - heel vervelend - mijn kamer uitwerken. Waarna ie nog een half uur voor de deur blijft staan. Moet hij weten. Hij kan de Eucalyptusboom in. Die heb je hier lekker veel. Hoeft ie ook niet zo lang te zoeken. Heeft wel een vrij gladde stam. Dus het kan even duren voordat ie helemaal bovenin zit. Fijne bezigheidstherapie. Kan ie ook geen toeristen lastig vallen. En geld afhandig maken.

Ah! Lekker een douche! Daar ben ik na twee dagen stinkiestankie echt aan toe. En daarna mijn weblog voeden. Ik draai de kraan open: grrrrrr.... geen water. En ook geen electriciteit. Gebeurt vaker in Ethiopie. Je hebt hier meerdere powercuts op een dag. Die urenlang kunnen duren. Watergebrek had ik nog niet meegemaakt. Maar nu dus wel. ‘Het komt me nu even echt niet uit.’ En de Ethiopiers vast nog minder. Toch maar ‘s informeren of, op welke termijn, er zicht op verbetering is.

Ik tref het.

Zit ik in een fijn hotel met goed sanitair, heeft de Ethiopische overheid twee dagen van jaarlijks onderhoud afgekondigd. De Nationale watertanks moeten worden gereinigd. En of dat nog geen onheil genoeg is, is ook de electriciteitscentrale aan onderhoud toe. Ook voor de komende twee dagen.

Ik denk dat ik het naburige winkeltje maar 's wat flessen water afhandig ga maken.

Etappe: Sheno - Debre Birhan

Km: 56