'Soms is het fijn te ervaren dat ik niet de enige gek ben die in Ethiopie is gaan fietsen'.'

Halverwege de dag komen mijn twee fietsers tegemoet. Het blijkt een echtpaar uit Frankrijk te zijn die hun karretjes omhoog duwen. De begroeting is hartelijk.

Zehebben haast. Ze willen vandaag nog Debre Birhan halen. En het liefst voor de duisternis invalt. Dat lijkt me een ambitieus voornemen. Ik heb nl. dat stuk vanochtend achter me gelaten. Enne..... simpel is anders. Er zitten flinke klim- en daalstukken tussen. En met mijn daalstukken krijgen zij straks te maken. We wensen elkaar alle geluk toe. En vervolgen ieders onze weg.

En die weg begon vanochtend vroeg in Debre Birhan.

De stad uitkomen was gemakkelijk. Ik had snel de goede richting te pakken. Jammer genoeg stond er een stevig briesje. Ter compensatie van die waaiwind is er speciaal voor mij - door de Ethiopische overheid -onlangs spiksplinter nieuw asfalt gelegd. Zo glad als een spiegel. ‘Wat een tractatie dat gladde zwarte teerspulletje waarop mijn wielen zo fijn rollen’.

Er zijn Wereldfietsers die al dat geasfalteer maar niets vinden. Al dat asfalt. Niet avontuurlijk genoeg. Die hobbelen liever over gravelwegen. Echter, ik deel hunnie mening niet. Want voor de Ethiopier moet al dat asfalt toch een hele uitkomst zijn. Dat men op een veilige wijze van A naar B kan rijden. En daar moeten wij ons fietsers maar mooi in schikken. ‘De wereld is groter en omvangrijker dan de wensen en behoeften van ons kleine clubje wereldfietsers.’

Volgens de Fransman zou de top niet ver meer zijn. En dat zou me wat waard zijn. Ik ben de hele dag al naar een hoogtepunt toe aan het werken. En dat hoogtepunt is de Tamaber Pass. Die maar liefst 3230 meter hoog is. Aan de zijde waarvan ik ‘m benader stijgt het wegdek wat onduidelijk. De hele dag gaat het op en af. Maar stijgen zal ik.

Als ik van tijd tot tijd even stop om op adem te komen. Zie ik beneden in het dal de goudgele graanvelden als een lappendeken liggen. 'Wat een geweldig uitgezichten!'

Na het afscheid met de Fransen ben ik toch nog ruim een uur bezig om de top te bereiken.

Bovengekomen zie ik het raarste dat ik ooit op een bergtop heb gezien. Er is een lange straat met aan weerszijden stalletjes. En je kunt je van alles voorstellen dat daar verkocht wordt. Brokstukken van de berg die zojuist bedwongen is. Snickers (u weet wel: die van de stevige trek). Of medailles (met het opschrift: Proficiat, U heeft ‘t gehaald). Cd’s – of cassettebandjes, die ze hier nog gebruiken - van Nick en Simon (en dat moet dan haast wel bedoeld zijn om meteen na aanschaf die dingen vanaf de top van de berg ter complete vernietiging naar beneden te flikkeren, teneinde er zeker van te zijn dat 1 of andere beschaving of een jaartje of duizend die dingen - of resten ervan - toch NIETalsnog aantreft. Dat zou voorwaar onze beschaving in heel ander perspectief plaatsen. Bij die vindarcheologen, over 1000 jaar, anders zou ik het ook niet weten). Maar goed. Dat soort zaken. Die zou je verwachten. Boven op de berg. Maar niet wat men hier verkoopt.

Er worden nl. grote hoeveelheden sterke drank verkocht. Ik had graag een foto van gemaakt van dit nogal opmerkelijke gegeven. Echter, ik werd voortdurend lastig gevallen. En besloot zonder sterke drank achter de kiezen maar snel verder te trekken.

Ergens vandaag werd ik - tijdens een korte pauze - ook lastig gevallen door een groep jongens. Ze vinden me lief en leuk. Maar dat stopt op het moment dat blijkt dat ik ze geen money geef. Dan verandert de sfeer als een blad aan de Eucalyptus-boom. Dan worden ze vervelend. Lopen kilometers met me op. Onder het geschreeuw van iets dat vast iets met geld geven te maken heeft. Zie hieronder de foto van deze belhamels waarmee ik op onderstaandefoto nog vriendjes ben. Echter niet veel later verworden deze vast als ideaal gepresenteerde toekomstigeschoonzonen tot ware terroristen in de dop.

Nu ik eenmaal boven ben wil ik ook wel naar beneden.

Kort nadat de afdaling is ingezet moet ik door een tunnel. En daar ben ik niet dol op. Grote kans dat je door achterop komend verkeer niet wordt opgemerkt en onderste boven wordt gereden. Noem het Gerrits eigenste tunnelsyndroompje. Ik rij naar binnen. Maar ben er niet gerust op. Ikstop na enige meters. En doe mijn voor- en achterverlichting aan.Het is best wel een lange tunnel. En behalve mijn voorlamp is er weinig dat op iets van licht lijkt. Helemaal ontspannen ben ik niet.

Ikben dan ook opgelucht en blij dat ik heelhuids de andere kant bereik. Waar hetlandschapals een blad aan de boom verandert,. Van een droge, rotsige, stenige omgeving is het verandert in een bosrijk stuk. Heel opmerkelijk!
Van de tocht door de tunnelincl. een stukje afdaling,heb ik eenfilmpje gemaakt: https://youtu.be/69aTtezXoLI, waar het angstzweet tussen mijn billen niet te zien is, maar wel te ruiken. 'Zeg niet dat ik u niet tijdig gewaarschuwd heb!'

In krap 20 minuten daal ik 600 meter geconcentreerd en wel, maar ook best wel hard. Zo af en toe knijp ik hard in de remmen. Omdat ik anders regelrecht naar de ravijnhel fiets. En dat wil ik niet. Het is hier nog veel te mooi!

Tegen vieren rol ik vermoeid en wel het bedrijvige dorpje Debre Sina binnen. Ik vind er snel een kamer. Neem een warme douche (Jahhaaa, die doet het weer ‘s!). En bestel een bord met iets erop– dat nog het meest in de buurt komt van geheel vakkundig aan snot doorgekookte – spaghettisliertenmeuk.

Naar binnen werken maar.En morgen zien we weer verder.

Etappe: Debre Birhan - Debre Sina

Km: 64