'Je bent niet in Parijs geweest als je de Eifeltoren niet hebt gezien.'

In Londen moet je toch een keer met je klepeltje tegen the Big Ben zijn aangelopen. In Amsterdam moet je het Rijks of het Anne Frank huis toch eigenlijk wel bezocht hebben. Anders heb je Amsterdam niet ‘gedaan’. Dan ben je er niet echt geweest.

In Biddinghuizen bijvoorbeeld moet je .....eh.... jah......da's niet misschien niet het meest passende voorbeeld. Ik zou zo snel niet iets kunnen verzinnen. Maar dat doet niets af aan het feit dat je bepaalde dingen in bepaalde steden of situaties een keertje meegemaakt moet hebben. En als je een onderneming, zo als een fietsreis door Ethiopie doet, dan moet je een keertje........

Ik had deze bijdrage op verschillende manieren willen beginnen. Maar kom. Laat ik voor de verandering 's met de deur in huis vallen. De letterlijke en figuurlijke deur. Ik ben gevallen. Van mijn fiets. In een afdaling. En ik stond bepaald niet stil. Toen het gebeurde.

Nog maar net had ik de roetwalmende stad Dessie achter me gelaten. En terecht ook. Niets in deze stad deed me uitnodigen om langer te verblijven. Snel wat eten en water inslaan en wegwezen hier. Ik steeg nog een eindje door. Destad uit. Naar een hoogte van 2300 meter. En daarna ging het fijntjes naar beneden. Niet te gek. Een procentje of 1. Soms 2. De uitzichten waren prachtig. Het leven was goed. Maakte hier en daar een fotootje. Ik genoot met volle teugen. Misschien wel ietsje pietsje teveel.

Want met een gangetje of 53 km (vliegende vaart) kom ik met mijn voor- en achterwiel in een van de vele potholes (gaten) die het Ethiopische wegdek rijk is. Waar je maar rijk mee wil zijn by the way.

Ik voel dat ik hard aan beide remmen trek. Ik voel dat ik begin de zwabberen. En ook voel ik dat ik door het harde remmen over mijn stuur getrokken dreig te worden. Het gaat allemaal snel en hard. En er is niet meer aan te houwe. Het onvermijdelijke gebeurt dan ook. Ik schiet van m'n zadel. Verlies de controle. En met mijn hele hebben en houwen val ik van mijn fiets. En schuur het Ethiopische asfalt (of wat daar nog van over is) een beetje bij.

dit is de boosdoener......

Een van onze Volendamse rasartiesten (Sonja, die heb ik moeten googlen, ik had dat verdrongen....) zong het lang geleden al 's: boemeladiboemboem.

Jah!!!. Boemeladiboemboem. Kut Sonja. Als zij dat kutnummer destijds niet had gezongen. Dan lag ik hier nu niet. Fietstas er af geslingerd. De inhoud van mijn stuurtas bezaaid over het asfalt. Fiets op z'n kant. En ik lig er ook ergens tussen. Opgevouwen en wel. En ook wel geschrokken. Kan ik u meedelen.

Twee taxibusjes stoppen.

De passagiers stappen geschrokken uit. Mensen komen uit hun hutjes. En informeren bezorgd hoe het met me gaat. Iemand probeert me overeen te trekken. Maar ik heb onthouden dat je beter zelf op kunt gaan staan. Dus blijf ik nog even liggen. Ik kijk om me heen en zie als eerste een pasfoto van mijn dochter Sanne, die ik altijd bij me draagt. Ze kijkt me vanaf het asfalt recht aan in m'n gezicht. Haar raap ik als eerste op. En kom daarna voorzichtigjes, op eigen kracht, in de benen. Ik neem, na van de eerste schrik bekomen te zijn, de schade op.

Mijn knie en elleboog zijn geschaafd. Mijn linkerhand heeft lichte schade. Mijn linker borstbeen en heup doen wat pijn. Dat is het wel lichamelijk gezien wel zo’n beetje.

Aan de fiets is alleen het stuur beschadigd. Het voordeel van de fietstassen is dat ze een groot deel - samen met het stuur - van de klap opvangen. Verder is mijn fietsbroek stuk. En mijn horloge ligt in puin. Verdikkie. Da's allemaal niet fijn. Maar het lijkt uiteindelijk nog mee te vallen. Zeker als je de snelheid in acht neemt waarmee ik onderuit ben gegaan.

Omstanders rapen al mijn spullen bijeen. En stoppen die in mijn tas. ‘Wat leven er toch veel lieve mensen op deze aardbol’. Ik bedank hen uitvoerig (asangenalo - dat betekend: dank je wel). Ik neem een foto van plaats delict.

En stap watbibberig en onwennig op. En rijdt heeeeeeeel behoedzaam verder. Mijn knie voelt wat stijfjes. Het ligt wat open. En het bloed. Ikwil er graag wat preciezer naar laten kijken. Na een kilometer of 10 is er (toevallig) een post van het Ethiopische Red Cross. Daar word ik liefdevol - met de beschikbare middelen, en dat is niet veel - verzorgd. Het lijkt allemaal mee te vallen. Pff.......

Later op de dag kom ik aan in Hayk. Hayk is het eerste plaats die beschreven staat in mijn reisgids the Lonely Planet. Op hunnie advies ga ik naar een prachtig gelegen meer dat omringd wordt door heuvels. Aan de voet van dit meer vind ik een onderkomen in een bamboehut. Hier ga ik de nacht doorbrengen.

Maar eerst bestel ik een bord spaghetti. En neem maar 's een Ethiopisch biertje. Om de boemeladiboemboem-bibberbenen weg te drinken. En ik neem er nog 1. Om Sonja van mijn hoorn- en netvlies te wissen.

En zorg ervoor dat u ook een literfles sterke drank binnen handbereik hebt als u dit fimpje gaat bekijken: https://www.youtube.com/watch?v=yUqtgMVTXFk . Is een welgemeende tip. Doe er uw voordeel mee. Voor uw eigenste welbevinden. Want ja. Daar ben ik ook mee begaan. En zeg vooral niet niet dat ik u niet gewaarschuwd heb.........

(Mocht u het flilmpje gezien hebben). Toen Onze Lieve Heer de mensheid schiep. Toen heeft daar toch iets van een plan aan ten grondslag gelegen. Een mooi plan. Een gedegen plan. Iets met visie. Iets met mooi. Ik bedoel. Zo kan ie het toch nooit bedoeld hebben. Onze Lieve Heer moet toch iets heel anders voor ogen hebben gehad met onze mooie aardbol. Die hele Sonja. Dat moet toch een weeffoutje zijn. En dat kutnummer helemaal. Dat moet toch op een slaapdronkenmaandagochtend tot stand gekomen zijn. Dat is toch geen bewusje. Dat kan toch niet anders.

Een kusje hier, een kusje daar...... weet je watSonja......een knal kan je krijgen.

Hier. En daar!

Etappe: Kumbulchia - Hayk

Km: 55