Ik heb vannacht in een bamboehut geslapen. Aan de voet van de fijne grote blote stinktenen van het meer van Hayk.

‘Wat een fijne en (volgens zeggen) veilige plek.’

Waarom deze twee mannen dan ook gewapend en wel de wacht moesten houden is mij niet helemaal duidelijk geworden. Maar ik ben met alles er op en eraan in alle veiligheid opgestaan deze ochtend. Dus ze hebben hun veiligheidstaaknaar behoren uitgevoerd. Of er was gewoon niets te beveiligen. Echter, als ik naar het mij voorgeschotelde ontbijtje kijk. Danhadden ze me beter af kunnen schieten vannacht.

Want ja. Dat ontbijt bestaat vandaag uit een in stukken gescheurde azijnzure pannekoek. En dit dan weer vermengd met een sambalachtige (qua kleur en pittigheid) sausje. Een serieus bord vol. 'Eet smakeliijk meneertje Gerritje. Bunker dat maar s even fijn op'.

Lieve lezer. U die het vast goed met mij voorheeft: ik lust veel. Eigenlijk alles. Ik zeur eigenlijk nooit. Maar een pannenkoek die de zuurgraad van azijn heeft en de smaak van sambal. Ah, neemt u mij niet kwalijk. Dat vinden hunnie hier heel smakelijk. Maar dit is echt niet binnen te houwe. Zeker niet op mijn nuchtere ontbijtmaag. Mijn moeder zou zeggen: 'als je maar honger hebt jonge dan eet je alles'. Maar mam, ik weet niet of je me kunt horen daarboven:'hungry is not echt the issue hier. Tis echt niet lekker.'

Mocht u overwegen om ONLY, ALLEEN en UITSLUITEND voor het het ETEN naar Ethiopie te gaan, doet dat dan alleen in het geval:

- als u koken de reinste tijdverspilling vind
- of als u partner, met alle goede bedoelingen van dien. Er ECHT niets van bakt
- of als u nu denkt koken, 'what the fuck is dat'
- als u aan die ‘sociale component’ (waarvan sommigen zeggen dat koken in zich
heeft) een broertje dood heeft
- of als uw plaatselijke Chinees/patatboer/TOKO/ vul hier u eigenste lokale vette bek
firma in................../er een potje van maakt
- als de Vietnamese Loempias (of de saus) u neus uitkomen (beide worden goed
gerekend)
- als u geen magnetron heeft
- als u wel een magnetron heeft maar dat die het niet doet (dat kloteding)
- als u wel een magnetron heeft maar de magnetronmaaltijden zijn steeds
uitverkocht
- als u wel een magnetron heeft en dat ie het ook doet maar de
magnetronmaaltijden in het naburge dorp ook zijnuitverkocht

Ik voel dat u naar aanleiding van dit laatste puntje behoefte heeft aan een voorbeeld. Prima.Komt ie:

Stel voor. U woont in Arnhem en daar zijn ze uitverkocht, endat u dan naar Oosterbeek rijd en dat ze daar ook uitverkocht zijn. Of bent woonachtig in Dronten, en fuck, ugrijpt steeds mis, en dat u dan de step uit de garage parkeert en naar Biddinghuizen stept, en dat het daar danook op is. Of u woont in Nijmegen en ........ Afin, u heeft inmiddels een beeld!

Als 1 of meerder gevallen op u van toepassing zijn. Danzou u een bezoek aan Ethiopie in overweging kunnen nemen. Anders zou ik het voor het eten niet doen. Is een tip. Doe er uw voordeel mee.

Ik heb gisteren valschade opgelopen. En de gevolgen zijn vandaag voelbaar.

Mijn knie is wat stijfjes. Maar dat fiets ik er vandaag wel uit. Mijn heup voelt wat beurs. Maar dan had ie maar geen beurs nemen. Mijn hand heeft wat schade opgelopen. Maar hetlastigste is misschien wel dat 1 van mijn ribben een flinke knauw heeft gehad. Bij een diepe ademhaling heb ik best wel last. Maar even zo weinig mogelijk ademhalen dan maar.

Het fietsen gaat onwennig. En ik heb gevoel dat ik weer opnieuw moet leren fietsen. Toch wat bang geworden.

Ik druk mijn fiets omhoog tegen een steil talud dat uit gravel bestaat. Dan hobbelik een stukje over rammelig asfalt richting het dorp. Maar net voor het dorp word ik gedwongen om mijn fiets naar boven te duwen. Gruwelijk steil.
Van mijn vertrek uit Hayk heb ik een kort filmpje gemaakt https://youtu.be/NbjtnZ6AKg4 (duur: 50 seconden).

In het Citycentre van Hayk aangekomen zet ikkoers richting het noorden. Mijn eindbestemmingsdoel voor vandaag is het dorpje Habru Woreda. Een kilometertje of 50 verderop gelegen.

De etappe verloopt aanvankelijk vrij vlak.

En daardoor gaat het fietsen gladjes en soepel. De uitzichten zijn mooi. Het leven is goed. Na een kilometer of 15 doemt er een fijne berg op. En aan het overige verkeer te zien moet ik daar al haarspeldbochtend tegenop.

Na ruim een uur klimmen kom ik in het bergdorpje Wuchale. Ik neem er een welverdiende pauze. Ik vraag of er ergens zo midden op de dag een bord spaghetti te scoren is. En waarempel dat lukt. Een hele troep jongeren loopt me me mee naar een eettentje. En daar zal de vrouw des eettenthuizes mij een fijn kauwmaal bereiden.

Tijdens het wachten verzameld de plaatselijke dorpsjeugd zich om mijn fiets. En om mij. Ik raak de tel bij een mannetje of 50 kwijt. Als ze er achter komen dat ik uit Holland kom roepen een aantal GOELIET en VON BASTEN - mocht u de Wereldwijde invloed van dit balspelletje tot op heden onderschat hebben - dat kunt u deze gedachte nu voorgoed loslaten. Ook in een stoffig bergdorpje in Ethiopie kennen ze onze voormalige Hollandsche Helden. Van toch al weer een heel tijdje (1988) geleden.

En natuurlijk wil ik graag verhalen over de sportieve prestaties van deze twee vormalige voetbalkanjers. Maar tot mijn verrassing willen ze dat hier helemaal niet weten. Nee joh. Privedingetjes. Roddels. Daar zijn ze op uit. Als hunnie eigenste roddelbladverslaggever zal ik 's even van wal steken.

En ik vertel dat Ruud Gullit inmiddels een paar keer gescheiden is. En dat ie nu de nodige allimentatiepegels aan zijn voormalige lieftallige echtgenotes moet betalen. En -er wordt gefluisterd - dat daarvan geheel spontaan zijn rastahaar is uitgevallen. Jahaaaa!! Vervelend voor Ruud. Was toch een beetje zijn handelsmerk. Hij is er nog wel mee naar de kapper geweest. En die gaf 'm anti-alimentatieschampoo mee. Heeft ie wel geprobeerd. Drie maal daags. Zachtjes inkoppen. Maar dat werkte niet. Kut voor Ruud.

En van Basten. Die werd coach. Maar werd op een keer - door een AJAX supporter - uitgescholden voor Pannenkoek. Dat was een eiopener. Voor onze Marco. En daar is ie wat mee gaan doen. Hij bakt ze nu. Pannenkoeken. Bij de FIFA of UEFA. Dat weet ik niet zeker. Daar moet je me niet aan ophangen. Maakt ook niet uit. Alle twee zijn het boevenbendes. Hij heeft zich inmiddels niet onverdienstelijk gespecialiceerd in het bakken van pannenkoeken met heeeeeeel veeeeeeel strijkstoksmeerstroop.

Dus. Het gaat best lekker met die jongens.

Aan het einde van de dagbereik ik mijn eindbestemming voor vandaag.Een hotel voor omgerekend - iets minder dan 2 euro - sla ik vriendelijk en beheerst af. Ditonderkomen zakt zelfs door mijn ondergrens heen.

Gelukkig vind ik een beter - en duurder - hotel. En dat past me vandaag beter.

Etappe: Hayk - Habru Woreda

Km: 55