Ik heb een - voor mij - nogal lastig doch ferm besluit genomen.

Tja. Ik voelde me de afgelopen dagen wat opgejaagd. Ik heb nl. thuis een reisplan opgesteld. En reeds in de tweede fietsweek - hiero in Ethiopië - fiets ik al flink achter de feiten aan. Ik loop achter. Nu al dag of vijf. Ik kan gewoonweg de dag kilometers die ik wilde maken niet wegtrappen. Oorzaken: Het wegdek is minder goed van kwaliteit. Maar belangrijker nog: de bergen zijn talrijker hoger dan ik verwachtte. Met een kilometertje of 50/55 zijn mijn energiereepbenen meestal op. En ik was uitgegaan 70/75 km.

En daar komt nog bij dat de bergweg die ik van Lalibella naar Sekoto zou afleggen (130 km) momenteel door Chinezen en Turken onderhanden wordt genomen. En dat onder handen nemen zal er in de toekomst toe leiden dat deze weg prima te fietsen zal zijn. Alleen, heb ik daar nu eventjes helemaaltjes nietjes aan. Hij ligt er helemaal uit. Het is verworden tot een puinbaan. Daar kan ik met mijn fietsje niet rollend over heen.

Gisteren heb ik geprobeerd een stukje te fietsen op deze puinbaan. Maar dat ging echt niet. Ik heb geprobeerd gemotoriseerd vervoer te regelen. Maar ook met een 4x4 Jeep kom je er niet door. Ik kan niemand vinden die de 130 km wil afleggen. Er is domweg geen oplossing. Niet met de fiets. Niet met een auto. Niet over de weg. Ik kan wel terug van waar ik ben gekomen. Maar dat idee kan me weinig plezieren. Ik ben al achter op m’n schema. En dan ook nog terug moeten. Mm.........

Ik heb er eerlijk gezegd een half nachtje van wakker gelegen.

Bij het krieken van de dag meen ik een oplossing te hebben gevonden. Het schiet me te binnen dat Lalibella heeft een piepklein vliegveldje heeft (1 asfaltbaan midden tussen de bergen). Daar zou wellicht een mogelijkheid kunnen liggen. Ik informeer de volgende dag. En er blijkt - tot mijn verrassing - elke dag een vliegtuig te vertrekken. Enne,' plek zat hoor meneertje Pleijter. Zegt u maar wanneer u wilt vertrekken'.

Tot mijn grote surprise blijkt ook mijn fiets ook mee te kunnen. Ik heb er mijn bedenkingen bij - meestal is het kantoorpersoneel dat de tickets verkoop een ietsje pietsje optimistischer dan de praktijk vaak uitwijst - en daarom laat ik deze belofte maar even fijn op de ticket vermelden (en dat was een goed plan, want op het vliegveld gedoe, gedoe. gedoe.........)

Ik koop een ticket. En zal me dan ruim 200 km noordwaarts laten vliegen. Met een klein vliegtuigje van Ethiopien Airlines. Daarmee zal ik de achterstand op mijn schema in 1 klap inlopen.

Ik had nog even wat twijfel. Omdat het ook wel een beetje voelt als 'verraad' aan mijn oorspronkelijke plan. En daarom heb ik Whatsapp-overleg met mijn vriendin Joan. Joan appt rake teksten. En text verstandige woorden. Het helpt me om mezelf definitief over de streep te trekken.

Het is ook niet helemaal zoals ik het van te voren had bedacht. Maar ja. Mijn halve leven loopt al anders dan ik ooit had bedacht. En eigenlijk is dat heel goed nieuws. Ik zou het niet (meer) anders willen. Dat is het avontuurlijke. Het overwachte ook. Ik begin me daar steeds beter in thuis te voelen. En leg me sneller neer bij de feitelijke situatie. Dit is kennelijk hoe het moet zijn.

En daarom ben ik vanochtend - na een nacht waar ik de ogen meer open dan dicht heb gehad - om 5.15 uur opgestaan. Heb m'n boeltje gepakt. Ontbeten. En heb in het schemerdonker koers gezet naar het vliegveld van Lalibella.

Ethiopie moet nog wakker worden. De mensen die wel wakker zijn lopen langs de straat met doeken om hun lichaam geslagen. Het is een graad of 10. En dat is voor de meeste Ethiopiers bitterrrrrrrrrkoud. Ik fiets in de Ethiopische winter. Kouder dan dit zal het door het jaar in Ethiopie niet snel worden.

Ik heb mijn hoofdlampje op. En de fietsverlichting is aan. En wat is het fijn dat mijn voorlamp van uitstekende kwaliteit is. Het ding produceert een lichtbundel waarmee ik het asfalt en de gaten in het asfalt kan onderscheiden. En dat is noodzakelijk ook. Na een half uur fietsen - om 7.00 uur- wordt het licht. De rit verloopt voorspoedig. De rit - in dit ochtendlicht - is van een ongekende schoonheid. Ik ploeter wat bergen over. Maar het overgrote deel van de rit daal ik. Over voornamelijk gravelwegen, afgewisseld met wat stukjes asfalt.

Hierbij wat filmpjes die een fijne impressie geven van de gereden route:
- https://youtu.be/A_5hKcXzYug (duur: 4 minuten en 27 seconden)
- https://youtu.be/OQPjZs71_To (duur: 2 minuten en 25 seconden)

Ik kom tijdig aan op het kleine kneuterige vliegveldje. Met 1 landings- en vertrekbaan. Het is bijna Madurodam. Zo heerlijk klein. En kneuterig.

Bij een roestige slagboom laat ik mijn paspoort aan een bewapende militair zien. Hij bekijkt 't. Ik mag door. Bij een gebouwtje moet ik via een grote deur naar binnen. Daar staat een scanpoortje. Daar moet ik door. (enkele meters naar rechts loop je zo naar binnen en naar buiten......). Mijn bagage wordt gescand. En nu ontstaat er een VET probleem. Mijn fiets moet ook door het scanapparaat. Er is alleen een klein, minuscuul, onbeduidend, nietszeggend probleempje. Eenminor detail. Het scanapparaat is kleiner dan mijn fiets. Of (en dat wordt ook goed gerekend) Mijn fiets is te groot voor het scanapparaat. Tjaaaaaa.........

Er komt een mevrouw bij. Er komt een meneer bij. Er komt nog een mevrouw bij. En er komt nog een meneer bij. Er staan inmiddels een heleboel mevrouwen en meneeren bij. En die komen allemaal eensluidend tot de conclusie dat ik mijn fiets uit elkaar moet sleutelen. Want dan past ie wel. Jah, dat begrijp ik. Maar dat gaat niet, zeg ik. Alles is met elkaar verbonden (jok ik een beetje....).

'Jah, maar dat uit elkaar halen, dat zal toch moeten.'

Die fiets moet gescand worden. Er komen nog meer mensen bij. En die gaan zich er allemaal mee bemoeien. Al die tijd, zie ik het van een afstandje rustigjes aan. Ik ben het inmiddels gewend. Het gedoe met het vervoer van een fiets in een vliegtuig. Altijd hectisch. Altijd discussie. En altijd komt het - linksom of rechtsom - ook altijd wel weer goed.

In alle wijsheid is besloten dat mijn fiets niet zal worden gescand (is een tip voor potentiele teroristenboeven......ga met een fiets, stop de framebuizen vol met ........ alhoewel......bij nader inzien........doe ook maar niet......).

Ik weet iemand verantwoordelijk te maken voor mijn fiets. En vraag hem eerst de bagage van alle passagiers in het ruim de proppen. En dan als laatste mijn fiets. En echt waar. Dat lukt allemaal. 'Moet je op Schiphol ‘s proberen.'

Met een uurtje of twee vertraging vertrekken we naar het Noorden van Ethiopië. Waar het toestel de banden in Aksum aan de grond zal zetten. En dat doet het ook. Ik mag mijn fiets zo ongeveer zelf uit het vliegtuig tillen. Doe mijn tassen aan de fiets. Fiets de landingsbaan af. En En negen kilometer later fiets ik zo Aksum in. Daar vind ik een eenvoudig doch voedzaam hotelletje. Tonge, wat ging dat gemakkelijk.

Zo gemakkelijk dat ik besluit meteen door te pakken.

Ik plak mijn rugzak op m'n rug. En ga op zoek naar de 'zuilen van Aksum'. Deze zuilen zou je gemakkelijk – qua importantie - kunnen vergelijken met eh.... bijvoorbeeld de piramides in Egypte. Dus de moeite waard om te bekijken.

Maar voor ik ze vind moet ik een kaartje kopen. In de plaatselijke VVV (een erg deprimerende omgeving) lukt dat. Een man schrijft een enorme bon uit. Dat is mijn toegangsbewijs. Daarna loop ik het stadje uit. Naar een - met keien omzoomd – dordroog grasveldje. En daar staat ze dan: de zuilen van Aksum.

Ik maak wat foto's onder het genot van een brandend zonnetje (maar als u als antwoord: 'in een alles verzengende hitte' geeft, dan scoort u ook een voldoende en kunt u uw boeken voor het volgende schooljaar alvast gaan kaften).

Ik keer terug naar mijn hotelletje.

Aksum is niet helemaal wat ik er van verwacht had. Het valt me een tikkie tegen. Echter. Ik vermoed dat dat meer te maken heeft met de hoogte van mijn verwachtingspatroon. Dan met de zuilen van Aksum zelf. Die kunnen er niet veel aan doen. Er valt er wel 's 1 om. Maar verder staan ze er al honderden jaren zo bij. Dus die zuilen kan ik niets verwijten.

Nee. Beter is het om mijn eigenste zuilvormige kompasje even wat nader bij te stellen. Om de dag van morgen weer fris van geest aan te kunnen vangen.