Ruim zestig procent van de Ethiopiërs hangen het (orthodox) Christelijke geloof aan. Ongeveer dertig procent de Islam. De overige 10 procent is afvallig. Of heeft een ander geloof.

Je ziet het aan het straatbeeld. Gesluierde vrouwen en meer Westers geklede vrouwen vermengen zich met elkaar. Bijna elk dorp waar ik doorheen trek heeft een Moskee en een of meerdere kerken. En ook strak om 4.30 uur schalt hier het ochtendgebed uit de speakers van de Moskee. De Ethiopiërs die ik ontmoet zijn er behoorlijk trots op dat deze twee religies vreedzaam met elkaar samenleven. En dat mogen ze zijn. Want ik nagenoeg alle landen waar ik tot nu toe ben geweest leven deze twee religies op gespannen voet. Is er gedoe. Of worden er burgeroorlogen gevoerd.

Ik heb een uitstekend nachtje gedraaid.

Of het nu komt door het flesje cola. Of de biertjes. Of de pillen die ik gisteravond in heb genomen. Of een combinatie van die drie. Ik weet het niet. Maar vanochtend voelde ik me beter dan gisteren. Nog niet helemaal top. Maar top genoeg om de etappe van zo’n 60 kilometer te voltooien.

De eerste 30 kilometer vliegen voorbij. Ik fiets door een nagenoeg vlak landschap, waar aan beide zijden van de weg volop landbouw wordt bedreven. Later wordt het landschap droger en meer dor. Mijn snelheidsmeter tikt de 46 kilometersnelheid aan. Het gaat best wel hard zo voor de wind.

Nog voor twaalven rol ik de stad Shira binnen.

Dit blijkt tot mijn verrassing een best wel grote en drukke stad te zijn. En dat is fijn. Want het is de hoogste tijd om mijn voorraden aan te vullen. Ik moet Noodlesoup zien te bemachtigen, tandpasta, benzine (voor mijn brandertje, dat u niet denkt dat ik mijn fiets heb ingeruild voor een brommert), zonnenbrandcreme en meer noodzakelijke meuk voor een Wereldfietser.

Ik bemachtig het een en ander. En scoor wat te eten op het terras van een hotel. Daar rolt ook net een groep Denen binnen. Die een groepsreis door Ethiopie maken. En dat is maar goed ook, want als ze een groepsreis door Biddinghuizen aan het maken waren (wat natuurijk een prima alternatief zou zijn), dan waren ze flink uit koers aan het geraken.

Het zijn overigens de weinige toeristen die ik tegenkom gedurende mijn reis. De reisleider verteld me dat veel mensen hun reisplannen naar Ethiopie hebben geannuleerd. De Ethiopische regering heeft enkele maanden voor mijn vertrek de noodtoestand afgekondigd. Ik weet niet of dat met mijn komst te maken had. Maar die noodtoestand. Die geldt nog steeds.

Reden hiervoor waren de onlusten in de regio van Addis Abeba en Gonder. Bij die onlusten zijn ook twee Nederlandse bedrijven (rozenkwekerijen, ja uw vaasroosje komen voor een belangrijk deel uit Afrika, als u dat nog niet wist) geplunderd. Van 1 weet ik dat die haar bedrijfsactiviteiten in Ethiopië inmiddels heeft beëindigd. Hierop heeft onze Buitenlandse Zaken het reisadvies naar Ethiopië aangepast. Het werd niet negatief maar er golden wel restricties. Dat heeft mijn voornemen om naar Ethiopië af te reizen toch nog even aan het wankelen gebracht: moet ik gaan of niet. Maar uiteindelijk heb ik besloten om toch te gaan. Maar veel toeristen en reisorganisaties hebben anders beslist. En dat maakt dat het aantal toeristen zeer gering is. Jammer voor de toeristenbranche. Fijn voor mij.

Na een kom soep en een bord rijst met vlees achter de kiezen stap ik op. En vervolg mijn weg zuidwaarts. Het blijft vlak. Ik weet niet wat me overkomt. Dit zijn de eerste echte vlakke fietsmeters in heel Ethiopië. Laat ik er nog maar van genieten. Want er staat me de komende weken nog heel wat klimwerk te wachten.

Tegen half vier rol ik (tot mijn verbazing) Enda Aba Guna binnen. Tot mijn verbazing ja. Want ik dacht in Dabauna binnen te rollen. Maar mensen verzekeren me dat dit Endapaguna is. Ik kan het moeilijk geloven want ik dacht toch echt in Dabauna binnen te rollen. Maar nee hoor. Dat dorpje moet ik dan gemist hebben. Want ik ben toch echt in Enda Aba Guna. Mijn fietskaartje verteld me dat ik Dabauna ben. Maar de inwoners van Enda Aba Guna vertellen me dat ze toch echt inwoners van het dorpje Enda Aba Guna zijn. En niet van Dabauna.

Ik zou toch zweren ......

Enda Aba Guna is een klein plattelandsdorpje. Waar een doorgaande weg doorheen trekt. En waar de armoede en eenvoud van afdruipt. Met mijn komst heeft het dorpje er een bezienswaardigheid van formaat bij. De Eifeltoren valt er bij in het niet. Het Rijks kan er niet aan tippen. Van Gogh zou er een moord voor doen. Of tenminste zich een oor afsnijden. De jeugd loopt uit. Mensen roepen. Mensen lachen. En kijken me allemaal na. Of lopen met me op.

Mooi. Het wordt tijd om er echt in te gaan geloven. Ik ben in Enda Aba Guna en ben gewoon een stukje verder op mijn wegenkaart dan ik dacht. En nauwelijks vermoeid. Ik vind een eenvoudig hotel. Met dito sanitaire voorzieningen.

Voor 2 euro mag ik er de nacht doorbrengen. Voor dat bedrag wil ik wel een poging wagen.

Etappe:Selekleka - Endapaguna

Km:59