Toen ik vanochtend vertrok uit Enda Aba Guna had ik eerst nog niet zo door.

‘Er stonden wel erg veel mensen langs de weg te kijken. Een uitzwaai comité? Allemaal en alleen voor mij?’ Dat zou toch wel heel bijzonder zijn. Ik wist 5 minuten geleden nog niet eens dat ik hier zou fietsen. Hoe konden zij dat dan weten? Maar als het niet voor mij is. Voor wie of wat dan wel. Ik infomeer wat rond. In het vierkant. Probeer nog een trapeziumvormpje. En wat blijkt: er komt hier zo een heuse wielerwedstrijd langs. 'Aha, vandaar dat iedereen zo langs de weg staat.'

Ik schaar me bij alle toekijkers. En het duurt niet lang voordat de eerste auto's met veel toeters en bellen voorbij komen. Gevolgd door een peloton renners. Nadat de hele meute gepasseerd is, stap ik ook op. Kijken of ik ze bij kan halen......

Net nadat ik Enda Aba Guna uit ben stuit ik op een gebouw van de UNHCR. Het gebouw blijkt een eerste opvang en registratiepunt te zijn voor vluchtelingen uit Eritrea (het Noordelijk gelegen buurland). Dagelijks ontvluchten zo'n 200 mensen de slechte politieke en economische situatie in hun thuisland. En wagen de oversteek. Ze komen van een land waar niets is, naar een land waar ook niets is. Maar waar ze hopen dat het net iets beter voor hen zal zijn.

Ze lopen circa 100 kilometer voordat ze hier worden opgevangen. Met onder andere geld uit ons mooie landje zijn er in deze grensregio vier vluchtingenkampen ingericht. Daar worden de Eritreers gehuisvest, krijgen ze onderwijs, en is er schoon drinkwater voorhanden.

Lieve lezer. Het beloofd een enerverende en gevarieerde dag te worden. Qua route. En die belofte wordt al snel ingelost.

De eerste kilometers zijn nog redelijk vlak. Echter, dit fijne horizontale fietsgenoegen wordt teniet gedaan door een stormachtige vlagerig waaiende wind die me schuinrecht in mijn snoet waait. Ik verbruik best veel energie om een ietsje vooruitgang te boeken.

Na een kilometer of 20 doemt er in de verte een figuur op. Ik begin er redelijk het oog op te krijgen: een andere Wereldfietser!! Het blijkt Dave uit Engeland te zijn. De begroeting is allerhartelijkst. We zijn beiden blij om een partner in Crime te ontmoeten. We praten honderduit. Verhalen over onze andere reizen. Vragen aan elkaar of we nog iets nodig hebben op onderdelen gebied. En wisselen route informatie uit. Hij doet precies de route die ik doe, maar dan in de omgekeerde richting. Na een half uurtje nemen we foto's. Wensen elkaar alle goeds toe. En trekken verder. Ieder in onze eigen richting.

Na het plaatsje Togo Ber daalt de weg spectaculair. En langdurig. Over een lengte van circa 10 kilometer gaat het in totaal ruim 600 meter naar beneden. De dalingspercentages liggen tussen 4 en 8 procent. Met mijn recente valpartij nog in het voorhoofd (en knie, elleboog en rib), en de nog steeds aanwezige stormachtige wind, daal ik behoedzaam. 'Met langzaam dalen kom ik ook wel beneden' is mijn gedachte. En zo is het maar net.

De ene haarspelbocht, volgt op de andere. En de andere volgt weer op die ene. Ik kronkel wat af. Mijn hand verkrampt van het vele pompende remmen. Na misschien wel 50 of 60 bochten kom ik uiteindelijk - heelhuids - beneden. Dit hier heet de Kloof van Tezeke.
(ik heb een filmpje gemaakt van een deel van deze specatulaire afdaling, en die is in versnelde vorm te bekijken op https://youtu.be/d0Vl7R6vl7o Duur: 3 minuten en 22 seconden)

Mijn temperatuurmeter geeft het getal van 44 graden aan. Ik geef er ‘s een klein klapje op. Het lijkt mij wat veel. Maar hij blijkt het toch bij het verzengende hete rechte eind te hebben. (ik had een foto van mijn temperatuurmetertje moeten maken....grrrrrr.......).

Ik begin de verzengende hitte nu ook te voelen. Ik drink mijn bidons harder leeg dan goed voor m’n watervoorraadje is.Ik maak wat foto's. En weet dat ik nu 10 km moet klimmen. Weer terug naar een hoogte van 1300 meter. Met dezelfde stijgingspercentages waar ik zojuist mee naar beneden ben gekomen. Dat wordt hard werken.

Vlak voor ik de brug over ga staan er - over een lengte van 100 meter - links en rechts van de weg krakkemikkerrige hutjes. En in 1 van die hutjes is – tot mijn verbazing - een klein soort van winkeltje te vinden. Hier weet ik een kopje thee - met een in olie gebakken krakeling- naar binnen te slurpen. Ik vul mijn watervoorraad als nooit tevoren aan. In alle hoeken en gaten prop ik een fles water. Want het is knetter heet hier. En ik moet zo een hoge bergpas bedwingen, waar halverwege vast geen water te vinden zal zijn.

Na een half uurtje stap ik op. En rijd over de brug. Waar – het inmiddels gebruikelijke - ‘kids-ontvangstcomité’ me begroetend tegemoet loopt. (daarvan heb ik een filmpje gemaakt. https://youtu.be/RFhUI0PpZwg Duur: 2 minuten en 22 seconden)

Het klimwerk kan beginnen.

Na een klein aanloopje. Gaat het vrijwel meteen flink omhoog. Ik trap energiek het kleinste verzet weg. Van de wind heb ik hier zo in de bergen geen last meer. Ik voel me sterk. Dit gaat me lukken.

Na een kilometer of drie passeert een shovel.

Met de chauffeur had ik eerder op de route al kennis gemaakt. Hij stopt. Zet zijn graafbak naar beneden. En gebaart dat ik mijn fiets er in moet zetten. Mm....... Ik twijfel even. Maar niet langer dan een paar seconden. Ik zet mijn fiets in de laadbak. En ga er zelf, in de bak, naast zitten. De chauffeur heft de bak omhoog. En hij zet de shovel in beweging. De berg op. Allemachtig! Dit is fantastisch!!

Ik heb geen idee hoe ver hij de berg op moet. Maar elke meter die ik niet hoef te klimmen is mooi meegenomen. Op een goed moment stopt hij. En ik denk dat dit het eindstation is. Niks ervan. Hij wil een foto maken. Hij vind het veel te mooi. Zo’n Wereldfietser in zijn shovelbak. Na het foto's maken gaan we verder. Helemaal tot de top. Daar aangekomen trakteer ik 'm op een biertje en bedank ‘m hartelijk. (van deze shovelrit heb ik een kort filmpje gemaakt https://youtu.be/BUwbrM4Draw Duur: net ff meer dan 2 minuten).

‘Tjonge, wat ging dat mooi zeg.’

‘Zo gemakkelijk ben ik nog nooit een berg ‘opgereden.’ Ik denk dat ik mijn volgende reis maar met een shovel maak.......
De shovelchauffeur waarschuwt me dat ik verderop de route met 'stolen people' te maken zal krijgen. Ik begrijp niet goed wat hij zegt . Maar we zullen zien. Na een kilometer of wat wordt het me duidelijk. Ik nader een immens vluchtelingenkamp. Dat zal ie wel bedoelen. Mm......

Het vluchtelingenkamp wordt gerund door vertegenwoordigers uit Noorwegen. Die trekken daar de kar. Ik zie veel 4x4 jeeps voorbij trekken met een sticker van de Noorse UNHCR. Ik raak aan de praat met 2 voetballiefhebbers. Zoals ze zelf zeggen: vluchtelingen uit Eritrea. Ze wonen al 7 jaar in het kamp. Uitzicht op iets permanents is er voorlopig niet. We kletsen wat over voetbal. Maken foto's. Prima kerels!

Als ik verder trek wordt ik in ene vergezeld door twee fietsers. Ook zij wonen in het kamp. Aanvankelijk is het contact prettig en lachten we wat af. Maar dan komen er nog twee 'vriendjes' bij en dan slaat de sfeer geleidelijk om. Ze willen water, geld en vast nog veel meer. Op een goed moment word ik een soort van klem gereden. Ik was er ietsje op voorbereid en geef een slinger aan mijn stuur wurm ik me er tussenuit. En dan word ik 'gered' door het feit dan ik sterk ga dalen. Dat houden ze nooit bij. Dat waren geen prima kerels!!

Ik leg nog 16 kilometer af. Ik klim wat. Ik daal wat. En merk daarbij dat de sfeer hier in het Noordelijk deel van Ethiopië wat minder gemoedelijk wordt. Kinderen dringen agressiever aan. En vragen met veel bombarie en geschreeuw om mijn aandacht. Dave, die ik enige uren geleden ontmoette, vertelde dat hij is bekogeld met stenen, is geslagen met stokken en hij zou zelfs van zijn fiets geduwd zijn. Ok, ik ben dus een gewaarschuwd mens. En we zullen zien. Maar vooralsnog hanteer ik het zelfde principe: onverstoorbaar door trappen. Genieten. And then, See what Happens.

Ik vind een zeer eenvoudig onderkomen voor de nacht. Je zou het zonder enige moeite 'een beetje S(j)hov(f)el' kunnen noemen. Voor 100 BIRR (4 euro) krijg ik een bed, zonder WC en douche, maar wel met een alles overheersende en doordringende pisgeur. Kom er nog maar ' s om. Als je er om vraagt dan is het nooit beschikbaar. Dan is het er niet. Hebben ze er nooit van gehoord. Of kennen ze het niet. Of dan is die kamer net verhuurd. ‘Had u maar iets eerder moeten komen meneertje Pleijter. Dan had u een kamer gehad met een scherpe heerlijke alles doordringende pisgeur. Te laat. Jammer! Voor u!!’

En als je er net niet helemaal op zit te wachten. Ziehier. Dan krijg je het er gewoon gratis en voor niks bij. Dan is het er gewoon. Zonder enige moeite. En on top off that staan er twee speakers die verschillende soorten stampmuziek door elkaar produceren. En als extra kers op de muziektaart ook nog ‘s in geheel overstuurde vorm.

De adonissen van je konnissen (herkenbaar voor wie vroeger veel naar Curry en van Inkel luisterde op de radio) knallen zo ongeveer uit je eigenste oorschelpjes. De firma Beter Horen zou er in dit Ethiopische dorpje wel bij varen. Die kunnen hier ook wel hunnie gratis hoordagen organiseren.......

Kortom, dit hotel is een ideale plek om 's even rustig bij te komen van deze enerverende dag.

(ohhhhhh, die pisgeur is ECHT NIET te harden.........)

Etappe:Enda Aba Guna - Maitsebry

Km: 65