Ik zit er als een dood vogeltje bij.

Mijn moraal is gedaald. Tot ver onder het vriespunt. Elfstedentocht temperaturen worden aangetikt. In mijn hoofd. En dat nog wel op uw eigenste 1e kerstdag (hier duurt het nog een dag of 10 voordat het kerst is).

Vorig jaar had ik ook al niet echt op 1e kerstdag. Precies op het moment dat u zich verslikte in de net niet helemaal gare kerstkalkoen (volgende keer toch even een uurtje eerder opzetten en zachtjes laten stoven). Stond ik in een vliegende storm mijn fiets tegen een Marokkaanse berg op te duwen. En dit jaar is het niet veel anders.

De dag begon ook al een beetje vreemd.

Ik had een niet al te best nachtje gedraaid. Veel liggen woelen. In het hangmatras. Vroeg klaarwakker. Net niet helemaal fijn. Er was ook geen ontbijt te regelen. Daarom zat ik de droge brokkelige broodjes van gisteren weg te kauwen. En water diende als surrogaat voor een lekker warm bakje thee.

Het plan is om aan het einde van de dag in Debark te geraken. En dat ligt maar 35 kilometer verderop. Appeltje eitje (zou mijn lieve vriendin Marleen zeggen). D'r is alleen een kleinigheidje. Eigenlijk twee kleinigheidjes.

de sanitaire voorzieningen in mijn hotelletje

Laat ik 's beginnen met kleinigheidje nummero uno: we moeten vandaag 1300 meter omhoog. Dat is 1,3 kilometer. En dat is best wel een fuckin eind de lucht in. Mm.......omdat u blijkt geeft nog maar weinig overtuigd te zijn, wil ik in 1 adem kleinigheidje nummero twee onder uw aandacht brengen. Dat klimwerk moet verricht worden op een steenslag-puin-weg.

Potdomme, lieve lezer.

Ik had op ietsje pietsje meer begrip gehoopt. Iets meer inlevingsvermogen. 'Ooit van het woord empathie gehoord? Iets van een steuntje in mijn rug had ik wel verwacht (of liever nog: een steuntje in de vorm van mijn fiets aanduwen). Maar ik begrijp het al. U laat het mij op eigen kracht doen. Van uw zijde hoef ik niets te verwachten. Dat ik het maar even weet. Ik hoop dat u zich dit jaar verslikt in die halfgare kalkoen..........

Afin. Ik stap op.

En na 50 meter asfalt gaat - zoals verwacht - de weg over in steenslag (maar als u hier puinbaan invult, dan reken ik dat ook goed). Na een kilometertje of 4 word ik getrakteerd op de grootste kinderen-terreur die ik in Ethiopië heb meegemaakt. Een heel peloton kinderen achtervolgd me. Het schreeuwt. Het roept. Het is bij het hysterische af. Ze van me af schudden lukt me onmogelijk. De weg loopt een ietsje omhoog. En de puinbaan nodigt alleen maar uit tot behoedzaam en zeer omzichtig voortbewegen.

En dat doe ik maar. Uiteindelijk raak ik van ze af. Maar een nieuw blik hysterische kids wordt al weer opgetrokken. En hunnie feest begint gewoon van voren af aan. Totdat ik een beetje vaart kan maken. En dan ben ik van ze af. Toch merk ik dat deze gebeurtenissen meer energie van me vragen dan goed voor me is. Daarom stop ik even voor een pauze. Maar wacht. Daar komen ze al weer.......

(ik heb een filmpje gemaakt https://youtu.be/PsZ3i0_L5rQ die u kleine indruk krijgt van de kids terreur, die me de hele reis begeleid heeft, het filmpje duurt in totaal 3 minuten en 53 seconden, op 1 minuut en 53 seconden hoort u mij ‘uit de bocht vliegen’/zelfbeheersing verliezen)

Ik fiets verder. En de puinbaan begint nu serieus - in haardspelbochten - te stijgen. Ik moet van m'n fiets af. Het betere duw werk kan beginnen.

En dan voel ik dat er iets mis is met mijn fiets. Hij trapt door. Verdorie. Heb ik gisteren - met het verwisselen van de binnenband - dan toch iets niet helemaal goed gedaan. Ik laad m'n spullen af. Zet m'n fiets op de kop. En zie dat mijn excentrische trapas (jah mense, een trapas die zichzelf excentrisch noemt, die kost een paar eurootjes, maar dan hebbie ook wat) niet goed in het frame geborgd is.

Gisteren toch niet helemaal goed opgelet. Mm........ ik ben de laatste dagen meer aan mijn fiets aan het sleutelen dan me lief is. Het is even een klusje - die ik onder het toeziend oog van een mannetje op 10 starende mensen - uitvoer. Maar ook dit weet ik tot een goed einde te brengen. De fiets doet weer wat ie doen moet. En ik vervolg mijn duwpuinweg.

In de verte word ik opgewacht door 2 kereltjes. En ik zie/voel meteen dat ze wat anders in de zin hebben dan wat ik gewoon ben bij kinderen. Laat ik het zo zeggen: er gaat weinig vrolijkheid van deze mannetjes uit. Ik duw mijn fiets vooruit en passeer ze. Ze beginnen me op gepaste afstand te volgen. Hebben grote stokken in de hand. Waarmee ze op de keien slaan. En ze maken een snerpend hoog geluid. Opeens zijn ze verdwenen. Ik duw mij fiets de zoveelste haarspeldbocht in. En .....daar vliegen me twee echt grote keien om de oren. Ze missen hun doel. Gelukkig maar. Want als zo'n kei zijn Gerrit-doel raakt -wat hunnie bedoeling is - dan zullen er voorwaar grote gelukken gebeuren. Met mij.

Ik zie de knapen niet meer. Maar weet dat zij dit op hun geweten hebben. Na verloop van tijd vertonen ze zich weer. En de vijandigheid en brutaliteit neemt toe. Dit zou wel 's flink uit de hand kunnen gaan lopen. Ik verzin een list. Ik probeer op een iets minder steil stuk wat vaart te maken. En ik stop net na een haarspelbocht. Parkeer mijn fiets. Maak me zo groot en breed mogelijk. En loop ze tegemoet. Met een houding van 'kom maar op mannen. Ik lust jullie rauw.'

Met dat ze me opmerken geef ik een enorme brul af. En loop ze rennend en wild gebarend tegemoet. Na enkele seconden van totale bevriezing - van hunnie zijde - zetten ze het op een lopen. Maar ik houd het rennen ook vol. Ik zal ze krijgen. Godverdomme!! Inmiddels zijn ze een heuvel opgerend. En met nog wat toeroepende woede uitingen en gebalde vuisten van mijn zijde, hoop ik maar dat ze hun lesje geleerd hebben.

Ik stap op. En kijk geregeld in mijn achteruitkijkspiegel. Maar zie ze niet meer. Ik ben al uren in de weer. En heb pas 14 ongelofelijk zware kilometers afgelegd. En heel gestaag voel ik de energie mijn lichaam uitvloeien. Ik probeer nog wat energie terug te winnen door een droog broodje pindakaas, een verrotte banaan en wat slokken water naar binnen te werken. Maar echt energiek wil het lijf niet worden. De benen voelen als pap. En ook mijn doorgaans goed meewerkende hoofd, laat het vandaag afweten. Sombermans in eigenste persoon.

Ik duw. Ik sleur. De ene haarspelbocht in. de ander uit. en verdikkie. Daar is er al weer 1. En .....en daar ....iets verderop.......staan drie kerels op me te wachten. Ze maken een vijandige indruk. Het begint steeds vervelender te voelen. Deze stikverlaten puinweg dwars door de bergen.

Ik moet nog 21 kilometer afleggen. En moet nog ruim 1000 meter stijgen. Ik ..... ik.....voel dat ik dit niet ga volbrengen. De energie is er niet. De moraal heeft zijn bodem bereikt. Het is mijn dag domweg niet. En deze drie mannen, die me daar staan op te wachten, die helpen ook niet echt mee. Vlak voor ik deze mannen heb bereikt, heb ik mijn besluit genomen. Ik maak een draai. En laat me langzaam naar beneden rollen. Twee haarspelbochten naar beneden. Daar zet ik mijn fiets op de standaard. Ik ga proberen - met grote weerzin - een lift te regelen. En dat zou nog wel 's niet mee kunnen vallen. De afgelopen 2 uren is er niets gepasseerd.

Ik heb geluk. Na 10 minuutjes wachten komt er een bus.

Ik zwaai. Vraag of ik mee kan. Onderhandel over de prijs. En binnen 5 minuten liggen bagage en fiets op het dak van de bus. De afgeladen bus. Waar al 20 mensen staan. En ik prop me er bij. De bus kreunt en steunt. Krakend in haar voegen neemt ze haarspelbocht na haarspelbocht. We gaan echt waanzinnig omhoog. En af en toe knijpt uw eigenste ervaring-correspondent zijn oogjes even toe als we met de wielen van de bus een afgrond langs scheren. Het is typisch zo'n bus waarvan je wel 's in het nieuws hoort dat er ergens in een ver en vreemd land zo'n afgeladen gevaarte in een afgrond naar beneden is gerold. Resultaat: 35 doden waarvan een 1l toerist. Op een fiets heb je controle. In zo'n bus ben je overgeleverd aan de grillen van de berg. En de stuurmanskunst van de chauffeur.

Maar goed. Op het gedetailleerde feit na dat mijn portemonnee tijdens deze reis is gerold, heb ik de eindbestemming levend en wel bereikt. Ik weet wel. Dit tracé was mij op de fiets nooit, nimmer, nothing gelukt. Zo eerlijk moet ik zijn. Ook voor een Gerrit in goede doen waren deze 20 kilometers te zwaar geweest.

Ik laat me net voor Debark afzetten. Breng m'n fiets in stelling. En constateer dat ie gelukkig onbeschadigd is. Met een ronduit katterig gevoel rijd ik Debark binnen. Ik had dit stuk eigenlijk niet willen bussen maar fietsen.....grr....... !!

Met het binnenrollen in Debark merk ik ook nog 's dat dit dorpje en ik niet snel vaste verkering gaan krijgen. Het is saai. Het straalt iets vervelends uit. Het is de toegangspoort naar het Nationale Park 'the Simien Mountains' en mede daarom lopen er (te)veel op geld beluste types rond. Ze willen allemaal wat van me. En dan vooral m'n geld. Het voelt gewoon niet goed.

Eerlijk gezegd ben ik teleurgesteld. Moe. Op. Een ook een beetje triestig. Het is een beetje schemerig in mijn hoofd. Het voelt als een enorme nederlaag dat ik deze berg niet op heb kunnen fietsen. Ik vind er niets meer aan. Kutklote reis!! Ik zoek een kamer die goed bij mijn gemoedstoestand past. Hij is basicer dan basic. Ik ding enorm af. Vandaag is het geen dag om teveel te betalen. Ik probeer wat eten te scoren. Maar allemaal fijntjes en goed zal het vandaag niet meer worden. Ik ken mezelf.

Maar ik weet ook dat morgen de vlag er weer heel anders bij zal hangen. Dit is gewoon een dipdag. Elke reis heb ik er 1. En vandaag heeft de dip als saus dag uitgekozen. Ik heb het er maar mee te doen.

Ik ga morgen een rustdag nemen. En proberen een trekking te regelen voor een dag of zes. In de - naar zeggen – fantastisch mooie Simien Mountains. Even de fiets parkeren. Even iets anders doen.

Dat zal lichaam en geest vast goed doen.

Etappe:Zarima - Debark

Km:14 (+ 20 met bus)