Weet u het nog? Ik zou voor het slapen gaan mijn bidons nog even gaan uitkoken...........

Lieve lezer.

Het is dinsdag 3 januari 2017. Het is 22.30 uur. Plaats delict is Gonder. En dat stadje ligt in het Noord-westen. Van Ethiopie. Ik bevind me in the Emergency Room van het University Hospital.

Over het hoe en waarom zal ik u uitvoerig berichten. Zet u schrap. Daar gaat ie.

In de late dinsdagavond van de derde januari was ik alle voorbereidingen aan het treffen voor de fietsdag van morgen. Ik wilde koers zetten naar Addis Zemen. Ruim zeventig kilometer zuidwaarts gelegen. En had mijn fiets al fijntjes in gereedheid gebracht. Ook had ik al eten ingeslagen. Gelukkig was mijn grieperigheid een ietsje afgenomen. Niets dat me nog in weg stond om morgen de trappers weer fijn rond te malen.

Nou. 1 dingetje dan nog. Mijn bidons moeten nog worden 'uitgekookt'. Ik maak er een gewoonte van om gedurende elke reis, elke vier weken, mijn bidons te ontsmetten. Ik vul ze dan af met water. Daar doe ik dan mijn dompelaar in (een elektrisch te verwarmen spiraal). En die kookt het water dan snel tot een kookhoogtepunt. En daarmee hoop ik alle aanwezige en verzamelde bacteriën in mijn bidons te hebben geëlimineerd. Routineklusje. Kind kan de bidonwas doen. Geen vuiltje aan de bidonhemel.

De eerste bidon is na 10 minuten klaar. En ik doe de hete dompelaar meteen in de tweede bidon. Ook die komt al snel tot het kookpunt. Ik laat 'm een minuut of vijf doorkoken. Het water kookt en borrelt bekant de bidon uit. Het water is knetterheet. Zo heb ik het graag. Alle bacterieen een kopje kleiner. Dat is de bedoeling. Net op het moment dat ik de stekker uit het stopcontact wil trekken, precies op dat moment, valt de electriciteit uit.

Fuckeduck. Het is aardedonker in mijn kamertje. Op de tast probeer ik mijn hoofdlampje te vinden. Als ik die heb dan is er weer licht. En kan ik weer zien wat ik doe. Dan kan ik die stekker uit het stopcontact halen. Maar waar is dat verduivelde hoofdlampje?

Lieve lezer. We zijn aangekomen op het schaniermoment. In dit waargebeurde verhaal. Vanaf dit moment gaat er van alles fout!! Huivert u gezellig mee?

Tijdens mijn zoektocht naar mijn hoofdlampje. Tijdens het rommelen tussen mijn spullen. Tijdens het voetje voor voetje schuifelen in de aardedonkere kamer, stoot ik .......met mijn linkervoet tegen de bidon waarvan het water een minuutje geleden het kookpunt had bereikt. Het kokend hete water uit de bidon verspreid zich over mijn sportschoen. Trekt door mijn sok. En komt in aanraking met mijn huid.

In een fractie van een seconde realiseer ik me wat er aan de hand (of eigenlijk voet) is. Ik schop mijn schoen uit. Sloop de sok van mijn voet. En zeg hardop tegen mezelf: ik moet mijn voet koelen!!

Ok. Pas op de plaats in dit verhaal. Even een klein intermezzo. U moet weten. Sinds mijn aankomst hier, enige dagen geleden, is er gaan stromend water beschikbaar in het hotel (in de hele stad niet). Douchen, handen wassen, WC-doorspoelen. Het is allemaal niet bij. Ja, behalve met gekocht flessenwater kun je je hoogst mogelijke en -nodige persoonlijke hygiëne in stand houden.

Dus nu water echt een noodzaak is geworden, heb ik een vet probleem. Zonder water, geen koeling. Ik grijp - op de tast - naar de twee flessen water die ik net tevoren had gekocht. Trek de folie van beide doppen. Draai de doppen los. En laat de inhoud van de flessen over mijn voet lopen. Maar terwijl ik dit doe weet ik dat deze (beperkte) hoeveelheden water totaal niet toereikend zullen zijn mijn voet te koelen. En druppel op een gloeiende voet.

Opeens herinner ik me (deze overwegingen vinden overigens plaats in enkele seconden) dat er buiten - op de eveneens aardedonkere binnenplaats - ergens in een hoek twee hoge blauwe tonnen staan. En daar heb ik toch iemand water uit zien scheppen.....toch?. Ik open mijn kamerdeur. Sprint richting de blauwe tonnen. Gris een emmer mee. Vul die met water. En zet mijn voet er in. Damned. Dat heeft alles met elkaar een paar minuutjes geduurd.

En daar sta ik dan. Op een aardedonker en stikverlaten binnenplein. Met mijn linkervoet in een emmer met water. Al schuifelend - met mijn voet in de emmer - probeer ik mijn kamertje te bereiken. Dat lukt. Ik pak een stoel. En blijf een uur zitten. En ik moet zeggen: het valt me niet tegen. De pijn is te harden. En ik besluit het koelen goed lang vol te houden. Ik blijf totaal een uurtje of twee koelen. Dat kon allemaal nog wel 's met de spreekwoordelijke sisser aflopen. Althans, dat denk ik dan nog.

Mijn gedachten gaan terug naar mijn dochter Sanne. Die - toen ze nog heel klein was - 's door mijn in bad werd gedaan. En in het huis waar we toen woonden waren de warm- en koudwaterkraan omgedraaid. Ik vergiste me bij het opendraaien van de kraan. En het duurde even voordat ik door had dat ik mijn kleine meisje met gloeiend heet water zat af te spoelen.........

Na twee uur koelen. Haal ik mijn voet uit de emmer. En neem de schade op. En. Lieve lezer. Die valt niet mee. De vellen hangen er bij. Het ziet er lelijk uit. En eerlijk is eerlijk. Ik schrik er ook best wel van. Het valt me zwaar tegen. En er komt nog wat bij. Nu ik mijn voet uit het koele water heb gehaald. Steekt er een brandende pijn in mijn voet. Die niet te harden is. En de pijn is zelfs zo hevig. Dat ik mijn voet maar weer snel in de emmer laat zakken. Dat geeft gelukkig weer wat verlichting. Goddomme. Wat een gekloot.

Ethiopiers zijn vroege vogels. Tegen 5.30 uur des ochtends verlaten ze hun bedje. En dan laten ze vrij luidruchtig weten met hunnie (werk)dag aan de slag te gaan. Dat vroege opstaan moet natuurlijk wel gecompenseerd worden. En dat doen ze door 's avonds om 21.00 uur hunnie s' ochtends vroeg verlaten bedje, weer op te zoeken.

Het is nu 22.00 uur. Met andere woorden. Er is niemand op dit uur. Die ik kan aanklampen. Of iets kan vragen. Iedereen is in ruste. En daar zit in dan. Stik alleen. Met mijn brandende linkervoet in een emmer met water. Me voorzichtigjes realiserend dat het wellicht verstandig is dan wel noodzakelijk is om een dokter te raadplegen. Maar hoe dat aan te pakken?

Opeens schiet me iets te binnen. Het hotel aan de overkant wordt bewaakt door een guard .Elke ochtend begroet ik hem allervriendelijkst. Misschien dat ik hem kan bereiken. Ik schuifel met emmer en voet naar een stalen deur. En geef er een paar flinke bonken op. Het geluid van ijzer weerkaast in de heldere nacht. En dat sorteert vrijwel meteen effect. De man komt poolshoogte nemen. En ziet mij zitten. En dat beeld krijgt ie vast nooit meer van z'n netvlies getoverd.

Hij begrijpt er geen ruk van. Hij vraagt zich vast af wat ik hier doe. Zo in de stikdonkere avond. Op een stoel. Met 1 been in een emmer. Met water. De man moet wel denken dat er drank in het spel is. Of dat het gaat om een hem nog niet bekende - maar zeer sterk werkende - partydrug. De man spreekt geen woord buiten zijn eigen taal. En ik probeer hem duidelijk te maken dat iemand moet gaan waarschuwen. Dat lukt na ongeveer 10 minuten. Dan gaat ie iemand halen. En die iemand gaat ook weer iemand halen. En die iemand is van het hotel. En spreekt drie woorden Engels. En ik zal hierna de dialoog met deze man zo zuiver mogelijk samenvatten.

De man: what happend?

Ik: I have hot water on my foot

De man: no, there is no water in the Hotel, maybe tommorow?

Ik: No, I know, but I have hot water on my foot. It's burned.

De man: No water in the Hotel. Tommorow maybe water. today no.

En dat ging nog even zo door......

Ik denk er verstandig aan te doen om mijn tactiek te veranderen. En zeg tegen 'm dat ik naar een Hospital moet. De man kijkt me aan of ie water ziet branden (wat ook bijna waar is....). Eerst wil ik 'hot water' en dan opeens een 'Hospital'. Veeleisend mannetje, moet ie haast wel gedacht hebben. We verzanden. Dit gesprek is onder een strak heldere Ethiopische sterrenhemel ergens een doodlopend rangeerterrein opgegaan. En we naderen het stootblok. Met een flinke vaart. Godverdomme. Mijn voet begint steeds pijnlijker te voelen. En als ik 'm opnieuw uit de emmer til, dan ziet het er allesbehalve fraai uit.

Er worden (door mobiel telefoonverkeer) wat mensen gealarmeerd. Die komen. En er wordt druk overlegd. Voor mijn volledig onverstaanbaar. Maar er wordt niets gedaan.

Ik vraag aan iemand of ik zijn mobiele telefoon mag lenen. Ik google de termen 'Hospital' en 'Gonder' en laat het resultaat daarvan zien. En dan wordt er door iemand begrepen dat ik naar een Hospital vervoerd wil worden. Eerst wordt gepoogd om het Hospital telefonisch te bereiken. Maar dat lukt niet. Daar maar op goed geluk er naar toe.

Het duurt al met al een uur voordat er een auto komt voorgereden. Ik heb mijn handdoek gepakt. In de emmer met water ondergedompeld, opdat ie goed doorweekt is. Wikkel 'm zo goed en kwaad als het gaat om mijn voet. En met de door mijn uit Nederland meegebrachte postbode-elastieken (u weet wel, die brede elastieken die postbodes roeger aan hun stuur hingen, en vreselijk handig zijn) daarmee probeer ik de handdoek op z'n plaats te houden.

We zijn anderhalf uur verder nadat ik het water over mijn voet kreeg. De pijn is hels.

Ik stap in de personenauto. En de 12 km lange rit zal eindelijk gaan beginnen. Ik merk al snel dat de chauffeur geen familie is van Max Verstappen. En niet bij hem in de leer is geweest. En het vast ook niet van plan is. Het is een hele klus om je s' nachts over het Ethiopische wegdek (of wat daar nog van over is) voort te bewegen. Eerlijk is eerlijk. Het wegdek is rammelig. Het zit vol met grote gaten en sleuven. En je moet omzichtig slalommen tussen agressief grommende honden en dronken wandelaars. Tot zover alle begrip.

Maar de hele weg een rijsnelheid van 30 kilometer aanhouden. Dat gaat toch wel erg langzaam. On top off that komt de man er achter dat ik uit Holland kom. 'Very nice country'! Robben. Van Persie. En hij wil met mij 's even fijn de goal van Robin van Persie tegen Spanje doornemen. Maar hier grijp ik in. Ik vond het ook een mooie goal. Geen misverstand daarover. Echter ik heb potdomme nu even iets anders aan mijn hoofd. Ik wijs 'm vervolgens op mijn voet. En ook op zijn voet. En dat is de voet die wat mijn betreft het gaspedaal wat dieper mag indrukken.

Na 30 stroperig langzame minuten (het duurde uuuuuren in mijn beleving) bereiken we iets dat op een ziekenhuis lijk(t). De slagboom wordt handmatig open gedaan. En de chauffeur wordt te verstaan gegeven dat er eerst een ticket gekocht moet worden alvorens we de eerste hulp mogen binnengaan. Maar dat wordt me echt te gortig. Ik gebaar de chauffeur dat hij dat ticket maar moet gaan kopen. Ik open het portier. En strompel - met een met water doorweekte witte handdoek aan mijn voet, als een houten Klaas-klompvoet naar binnen.

Er zit een hele rij mensen te wachten. Maar die wachten kennelijk op een andere behandeling. Want ik mag doorlopen en plaatsnemen op een zwartbruine skai-leren stoel. Een stoel waar het piepschuin aan alle kanten uitbolt. En met een leuning die zijn taak wel heel letterlijk neemt. Tegenover me zitten drie witte jassen. Achter een grijs metalen bureau. Met een matzwart blad. Ze zitten ietwat onderuitgezakt en weinig geïnteresseerd voor zich uit te kijken.

Na een minuutje of tien wachten neem ik toch maar iets van het woord. En doe een poging om de interesse van de heren ietwat op te wekken. Maar dat is niet de bedoeling. Eerst moet er de papierwinkel worden afgewerkt. Op verzoek reik ik mijn paspoort aan (die ik in de gauwigheid heb mee gegrist). En die wordt driftig bestudeerd. En daarna worden gegevens overgenomen op een papier. Langzaaaaam! De pijn aan mijn voet is hels. En die wordt nu - behalve door de doorweekte handdoek - ook al drie kwartier niet helemaal lekker meer gekoeld. En dat helpt niet mee. Net als ik weer over mijn voet wil beginnen, wordt me gevraagd wie het paspoort heeft uitgegeven.

Nou zeg ik. Dat heeft de burgemeester van Rheden hoogstpersoonlijk gedaan. Die vond mijn zo'n toffe aardpeer dat ie 'm zelf langs 's komen brengen. Ja kijk, ik heb maar een half jaartje in Rheden gewoond - ik vond het er vreselijk - en heb mijn huisje snel weer kunnen verkopen. Maar net in de periode moest ik mijn paspoort verlengen en daarom..... Godverdegloeiende!! Wordt er nog 's naar mijn voet gekeken!!!

Nee. want mijn bloeddruk moet nog worden opgenomen. Ik onderga het gelaten. Maar denk: neem mijn voetdruk maar op. In plaats van mijn bloeddruk.

Het wordt er tijd voor. Ik neem zelf initiatief. Even een gelul. Nu kijken. De papiercontainer vullen we later wel. De Ethiopische gezondheidszorg-economie ondersteunen we straks wel. Nu kijken!!!!

Ik verwijder omzichtig de elastieken. Verwijder voorzichtigjes de handdoek. Til mijn voet op. En warempel de heren komen uit hunnie stoel. Bekijken de zaak.

Een arts verteld me dat ik een 1e graads verbranding heb opgelopen. Koelen hoeft niet meer. De helse pijn die ik voel is volgens hem het logische gevolg van een 1e graads verbranding. Dat zal snel overgaan. Het vel zal morgen beginnen los te laten. En hij geeft een van zijn helpers opdracht om pijnstillers te halen. Gaasverband. En een creme met antibiotica-werking. En hij zal me twee injecties geven. Die spullen moeten van de overkant gehaald worden. Bij een apotheek. Die heeft het ziekenhuis zelf niet. Mijn chauffeur gaat de spullen halen/kopen. En na een half uur komt ie terug met het stuff.

Ik krijg de (schone) spuiten toegediend. 1 in mijn onderarm. 1 in de schouder. Door een niet al te zachtzinnige dame. Maar goed. Een kleinigheid houd je altijd. Mijn voet wordt ingesmeerd met de crème. En voorzichtigjes wordt er een gaasverbandje over gelegd. Klaar is Kees. U mag het pand verlaten.

Op mijn vraag of er nog iets afgerekend moet worden, is het antwoord dat dit een staatsziekenhuis is. De behandeling is for free. De medicijnen moeten worden betaald. Dat doe ik. En we rijden de diepe donkere nacht weer in.

Aangekomen bij het hotel doet de guard van de overkant de stalen deur open. Hij zegt niets. Hij begrijpt niets van de consternatie. Ik doe mijn hotelkamerdeur open. En daar laat ik me gecontroleerd op het bed ploffen. Nauwelijks realiseer ik me wat er gebeurd is. Het dringt maar moeizaam tot me door. Het ging ook zo snel. Ik kijk naar m'n ingepakte voet. En bedenk me dat ik figureer als hoofdrolspeler in een slechte stinkvoetenfilm. Dit zijn nu typisch van die huis-tuin-en-keuken ongelukken. Waarover je wel 's hoort.

Hoeveel passen heb ik me deze reis al naar beneden laten storten? Hoeveel afgronden ben ik langs gegaan? Hoeveel bergen heb ik fietsend bedwongen? Hoeveel straten overgestoken? Hoeveel stenen zijn langs lijf en leden gevlogen? Hoeveel hondenbeten heb ik ternauwernood kunnen voorkomen? Hoeveel had er wel niet mis kunnen gaan? En nu. Nu word ik geveld door het water uit mijn eigen bidon!!

Ik neem een pijnstiller. Leg mijn ingepakt been/voet buiten mijn slaapzak. En probeer de slaap te vatten. Wat niet lukt. En daarom luister is de hele nacht naar muziek waar ik anders nooit naar luister. Zoals het door mijzelf illegaal getapte live concert van U2 uit 1985 op het Torhout-festival in België. Kleine microfoontjes links en rechts verstopt in de stokken van het spandoek (spandoeken mochten toen nog). Want het moest wel in stereo opgenomen worden. Vanzelfsprekend! In geen 20 jaar naar geluisterd. En nu ademloos. Tot het einde.

Wat een naargeestig einde van de dag was dit. En dat nog wel op de geboortedag van mijn moeder. En vraag ik me af: wat zullen de gevolgen hiervan zijn voor de rest van mijn fietsreis?

Voor de 800 kilometer die ik nog te gaan heb.