Lineaal

Mijn tweede kerstdag begint met een wandeltrekkebeen gang naar het St. Gabriel Hospital. In Addis Abeba.

Tja. Ik was ook liever begonnen met het afkluiven van de kerstgeit. Of het kribbeschaap. Of als het echt moet, dan wil ik ook wel wat aan de kribbe zelf knagen. En als er niks anders voorhanden is. Dan wil ik ook nog wel wat kerststalstro herkauwen. Ik ben echt de meest veeleisende niet lieve lezer. Maar de gang naar het ziekenhuis is een noodzakelijke. Mijn voet doet pijn. De wond ziet er slechter uit dan gisteren. Het voelt van geen kanten goed.

Het is tweede kerstdag. Hier. Het aanbod van patienten is niet geweldig groot. En het aanbod van beschikbaar artsen gaat daarmee hand in hand. Logisch. Die zitten natuurlijk ook het liefst thuis onder the Christmastree. Een beetje kerstcadeautjes uit te pakken.

Na eventjes wachten is er toch een arts beschikbaar. En mijn eerste indruk van de man is ook dat ie liever zijn rooster had willen ruilen met een collega. Maar ja, die had vorig jaar ook al met kerst gewerkt. En die heeft vast zijn portie aan mijn dokter Fikkie gegeven. Dus die moet - geheel tegen zijn kerstzin in - vandaag de kersthonneurs waarnemen.

Dokter Fikkie overziet het slagveld en is niet blij met wat hij ziet. De voet is lichtjes ontstoken en hij begrijpt niet - hoe zijn collega - mij eergisteren heeft kunnen adviseren om de voet niet van een verband te voorzien (altijd fijn: twee verschillende medische meningen over 1 en hetzelfde probleem.....).

Hij begint de voet schoon te maken. En dat gaat er bepaald niet zachtzinnig aan toe. Volgens mij heeft ie echt een kersthumeur! Daarna begint ie - met een ijzeren tang - wat stukken gerimpelde blaarhuid te verwijderen. En tijdens dat klusje heeft ie ook niet bepaald de kerstgedachte in zijn achterhoofd. Hij moet zo af en toe even weg om een telefoon te beantwoorden. En dat geeft mij de gelegenheid om wat op adem te komen van deze behandeling. Eenmaal terug spuit hij een halve tube antibioticazalf op mijn voet leeg. Smeert het spulletje uit over mijn voet. En dekt het af met een gaasverband. En daarna zwachtelt hij mijn hele voet in.

Ja, kerstvoetvolger. Ik ben tweede kerstdag ook wel 's vrolijker begonnen. En u vast ook.

Gisteravond had ik het mooie plan opgevat - als het met mijn voet de goede kant op zou gaan - om in de mij nog resterende tien vrolijke fietsdagen het merengebied - wat ten zuiden van Addis Abeba ligt - te vereren met een bezoek. Ik had het plan helemaal klaar liggen. De tassen al klaar staan. De ketting gesmeerd. De geest zo rijp als een overrijpe Ethiopische mango. Maar nu ik het ziekenhuis uitloop op de stoffige weg richting mijn pension. Slaat de twijfel hard toe.

Is het wel wijs om in deze voettoestand op een fiets te klimmen? Weg van ziekenhuiszorg? Kan ik de afstanden uberhaupt wel fietsen met deze ingezwachtelde en pijnlijke voet? Hoe verder ik de stoffige weg af trekkebeen, hoe meer de twijfel toeslaat. De voet doet ook verdraaid veel pijn.

'Mmmmmm...........ik moet dit eens goed overdenken'.

Na een half uurtje strompelen, bij mijn pension aangekomen heb ik een besluit genomen. Een ferm besluit. Ik ga proberen naar Nederland terug te keren. Op naar goede zorg. Om te herstellen. Opdat mijn voet weer kerngezond wordt. En ik weer fris en fruitig aan de (werk)slag kan.

Ik schakel mijn zorg- en reisverzekering in. En vraag wat ze voor me kunnen betekenen. Veel. De artsen beoordelen een foto van mijn voet (die ik opstuur) als urgent. En de zorgverzekering - buiten de reisverzekering om - gaat alle kosten dekken. Ze regelen een vlucht voor over twee dagen. En zo komt mijn reis plotsklaps - en ook wel enigszins onbevredigend - einde. Dit einde had me echt heel anders voorgesteld. Wat een domper!

Maar ja, lieve lezer. De Gerrit levensreislijn - en de uwe vast ook niet - wordt nu eenmaal niet langs een rechte lineaal getrokken. En eigenljk is dat maar goed ook. Niet altijd even fijn. Zeker niet! Maar wel zo avontuurliijk.

Als kind zette ik de passerpunt op het papier. En probeerde dan een mooie cirkel te trekken. Omdat ik wel ‘s onvoldoende druk uitoefende op de passerpunt, schoot die tijdens het draaien van de passer, dan uit het papier. En dan ging de potloodpunt een eigen leven leiden. En daardoor kreeg de bedoelde ronde cirkelvorm, een heel andere - vaak veel creatievere en meer verrassende - vorm.

En zo is het met deze reis ook een beetje gelopen.

Ik had het hele Noordelijke Circuit willen fietsen. Tot Lalibella ging dat goed. Zwaar. Maar goed. Vanaf Lalibella was het wegdek te slecht, en heb ik 200 km vliegend afgelegd. Van Aksum naar Gonder heb ik weer gefietst. Op enige dagen na: superzware en -prachtige bergetappes!!! In Gonder trof mij het noodlot. Daardoor moest ik noodgedwongen naar Addis Abeba vliegen. Daar waar ik zo graag zo rond de 20e januari fietsend was komen binnenrollen.

Natuurlijk had ik de laatste 800 kilometer fietsend willen afleggen. Maar het mocht niet zo zijn. Die moeten we maar bewaren voor een andere keer.

Ethiopië is een boeiend en kleurrijk land. Niet gemakkelijk om door te trekken met een fiets. Een van de grootste moeilijkheden die ik heb ervaren zijn de kinderen. De kinderen die van grote afstand aandacht trekken door te roepen, schreeuwen. Onderwijl kilometers lang met mij meehollend. En daar bleef het niet altijd bij. Stenen gooien, met stokken slaan. Het behoort allemaal tot het repertoire van de Ethiopische jongelingen. Niet een paar keer. Maar tientallen keren. Per dag. Ik was er op voorbereid. En in de meeste gevallen ben ik koelbloedig gebleven gelijk een ijskoning. Maar soms, vermoeid als ik was, schoot ik wel eens een keertje uit mijn slof.

Waar ik ongelofelijk van genoten heb is het fietsen zelf. Het doorkruisen van de - zeer gevarieerde - landschappen. En genieten van het passeren van dorpjes waar ogenschijnlijk niets gebeurd. En de veelal warme ontmoetingen met de plaatselijke bevolking. Ik merk dat ik daar mijn energie uit haal. Energie om de volgende dag de tassen weer aan mijn fiets te hangen. En de ketting weer strak te trappen. Op naar nieuwe landschappen. Nieuwe dorpjes. Waar ogenschijnlijk niets gebeurd.

Ontegenzeggelijk heeft Ethiopië een aantal prachtige en unieke bezienswaardigheden. Die niet voor niets door het Unesco zijn onderkend en toegevoegd zijn aan het lijstje van het Unesco Wereld Erfgoed. Prachtig zijn de - uit rotsten gehouwen kerken - in Lalibella. En ook het Nationale Park 'de Simien Mountains' is van ongekende schoonheid.

Ik wil er niets aan af doen. Echter. De hiermee samenhangende toeristenmeuk staat me tegen. Niet alleen in Ethiopië. Maar in landen waar ik de afgelopen jaren doorheen ben gefietst. Ik heb er inmiddels een behoorlijke allergie voor ontwikkeld. Voor deze plekken. De tarieven schieten als raketten omhoog. En de mensen die zich in die toeristenbranche bezighouden zijn gewoon niet mijn piece off cake.

En ook de bevolking in de dorpjes van die bezienswaardigheden zijn anders dan elders. Ik was altijd weer blij als ik op mijn fietsje mocht springen. Weg van die commerciële boevenbende. Ik begrijp hunnie belang wel. Maar ik vind het maar niks. Lekker fietsen, de vrijheid voelen, kopje thee drinken langs de weg, een bord met vers gesneden Papaya-eten. Even kletsen met de stukadoor. Of de buschauffeur. Zet dat maar op de Unescolijst. Meer heb ik niet nodig.

En verder ben ik nog niet zover dat ik een mooie analyse of samenvatting van het land, de mensen of van deze reis kan maken. Daarvoor komt het einde van deze reis iets te plots. Wellicht dat dat in de komende weken/maanden wel gaat lukken.

Ik wil je oprecht bedanken voor het meelezen. En hoop dat je er van tijd tot tijd wat van genoten hebt. In het bijzonder wil ik Roel bedanken die elk verhaal (weer) heeft gelezen en steeds in staat was om een vrolijke reactie te schrijven. En die ik (bewust) in het ongewisse heb gelaten over de afloop van de reis.

'Roel: nu weet je hoe het is afgelopen'. Ik ga je snel mailen! En ook Joan en Ronald wil ik bedanken. Zij hebben me (op de achtergrond) flink geholpen en bijgestaan toen alle communicatiemiddelen wekenlang waren uitgevallen en ik ook bijna geldloos was omdat ik geen geld kon pinnen..........Thanks!!

Ik heb buitengewoon veel plezier beleefd aan het schrijven van de dagelijkse stukjes. Steeds onder sterk wisselende omstandigheden. En altijd met een deadline van een laptopbatterij die - volledig opgeladen - ongeveer een half uurtje energie gaf. Dat maakte het schrijven spannend en soms wat onzorgvuldig. Sorry voor de (vele) schrijvfoudten.

Tot een volgende reis. Want die gaat er bij leven en gezondheid zekers te weten komen.

Gerrit Pleijter

Etappe:Addis Abeba

Km:-