Woensdag 20 juni 2018

Gereden kilometers: 65 km
Etappe: Kardla -  Soru Puhkekula

Niks

The Lonely Planet (DE reisbijbel onder de reisbijbels) zegt over dit eiland Hiiumaa): ‘ there is nothing, just breath the fresh air, sit down and relax’.

Ik weet niet hoe het u vergaat lieve lezer. Maar ik vind het fijn. Als er zo soms ’s niets gebeurt. Helemaal niks.

En laat dat nou precies zijn wat er hier is. Frisse lucht en verder niets. Geen file’s op weg naar een attractiepark. Geen vrouwen met vlaggetjes waar je als ware je een eend achteraan moet waggelen. Geen torenhoge entreeprijzen. Geen toeristen-afzet-menu’s. Geen campings die je vooraf moet bespreken omdat ze anders uitpuilen. Geen stranden vol met gebruinde lijven die zij aan zij liggen aan te koeken en waar geen zandkorreltje te vinden is. Geen bezienswaardigheden waar je geweest MOET zijn. Geen schreeuwerige reclame-uitingen die vinden dat je iets moet doen. Of iets moet kopen. Niets van dat alles is hier op Hiiumaa.

En wat houd ik daar van. Of beter gezegd. Wat ben ik daar met de jaren van gaan houden. Plekken waar niets gebeurt. Plekken waar niets hoeft. Waar niets van je wordt verwacht. Plekken waar je niet tot actie wordt aangezet. Maar waar je gewoon door mag trekken. Met een fiets. Een beetje om je heen mag kijken. Genieten van wat wat er is. Plekken. Van God en iedereen verlaten. Geïsoleerd.

Het fietsen gaat deels over asfalt. Waar je je zo heel af en toe een hartverzakking schrikt als er ‘s een auto van achterop komt. Deels voeren Gods wegen over een bovenlaag van steenslag. Lijf, leden en materiaal hebben zwaar te lijden. En ook hier gebeurt niets. We fietsen door bossen afgewisseld met grote grazige weiden. Met zo af en toe een bouwseltje of een kunstwerk. En waar zo heerlijk verder niks gebeurt.

Na 50 kilometer fietsen is een eerste winkeltje. Verlaten van alles. Het is een wat surrealistisch beeld. Een vrouw achter een verlaten kassa. Wat stellingen. Ik moet denken aan de roadmovies waar na urenlang rijden in de woestijn aan de kant van de weg een houten huisje is. En waar je dan een lauwwarm biertje kan knagen en koele hamburger naar binnen kan slurpen. Ook hier in dit winkeltje loop ik met dat beeld in mijn hoofd rond. Wat een geweldig fijne lege plek. Je kunt er precies kopen wat je nodig hebt. Niet minder, maar vooral niet meer. Dat beeld wordt vrij ruw verstoord door het feit dat ik de boodschappen hiero in the middle of niks gewoon contactloos kan afrekenen (De Esten lopen overigens met een heleboel technologie dingetjes voor op de meeste landen).

De laatste negen kilometers gaat de zadelpijn opspelen (noem dat maar niks). En de wind (daar raak je aan gewend, maar dat is natuurlijk ook niks) En een camping (met helemaal niemand, zelfs de eigenaar komt niet opdagen) is voorhanden. Verder gebeurt er helemaal niks.

“ Nou ja niks?!”.

Ik las net op uw eigenste NOS.NL dat ‘de gevaarlijke speelgoed trompet wordt teruggeroepen’.  Mocht u, muzikaal als u bent, zo’n ding onlangs bij Intertoys op de kop hebben getikt (of gewoon gejat hebben, ik kijk nergens meer van op bij u) en mocht dan ding artikelnummer 53204 hebben, laat ‘m dan meteen uit uw ventielhanden flikkeren. Want eh…. Ik.geloof dat er een gevaar is dat u ‘m inslikt bij het bespelen of zo. Of dat er geluid uit komt. Of dat je een vroegtijdige zaadlozing krijgt als je net niet de hoge C toetert. Ik weet ’ t niet precies.

Maar hoe dan ook. Zo gebeurde er vandaag toch nog wat. En dat is goed nieuws voor de lezer die dat ‘ helemaal niks’ toch maar niks vind. Maar hier ging er gelukkig weer een dag voorbij. Waar niks gebeurde.

Heerlijk!