Donderdag 21 juni 2018

Gereden kilometers: 65 km
Etappe: Soru Puhkekula – Mustjala

Soundpaling

Ik moet op dit vroege ochtenduur ongemerkt terugdenken aan mijn tweede fietsreis.

Moet een jaar of zeventien geweest zijn. Toen ik een fietstripje naar Denemarken maakte. De eilanden waren toen nog niet door een brug met elkaar verbonden. En wilde je de oversteek maken dan was je dus aangewezen op een boot. Zo groen als gras was ik. Samen met mijn Gazelle ‘Flying Dutchman’ maakte ik de Deense wegen onveilig. Ik zou koers zetten van het vasteland naar het eiland FYN.

Toen ik in de haven aankwam zag ik dat de boot al gereed lag om uit te varen. Natuurlijk moest ik eerst nog even iets kopen, een ijsje of zo. Of een zakje TREETS (later M&M’ s, hadden ze nooit moeten doen…hadden ze gewoon TREETS moeten laten, dat zelfde kunstje hebben ze ook geflikt met RAIDER, dat werd omgedoopt naar TWIX, ik heb het daarna nooit meer gegeten….), of een lolly, of…... Ik weet het niet meer zo precies. Hoe dan ook. Ik kocht even iets. Toen ik naar buiten kwam om de net bemachtigde lekkernij op te peuzelen en mijn fiets aan boord te hijsen zag ik de boot net wegvaren. Dan maar de volgende zal ik gedacht hebben. Want er komt altijd een volgende boot. Een waarheid als een zeekoe. Alleen zou de volgende boot pas twee dagen laten weer uitvaren…….

Het eiland Hiiumaa is doorkruist. Dat lukt gemakkelijk in twee dagen. De wegen zijn groen. De bossen rustig. En als de stormachtige wind geen eten in het roet had gegooid, dan was het zowaar een echt easy rijklusje geworden. Want zo soms blies de wind ons bijna van de fietsen. En ook de regen laat zich niet helemaal van z’n zonnigst kant zien.

Ik heb mijn regenkleding een jaar of acht geleden gekocht. En die spullen (u mag dat weten) waren best kostbaar qua aanschafwaarde. Ik reis nu toch alweer heel wat jaartjes rond. En (ook dat mag u weten) ik heb diverse malen op het punt of de komma gestaan om de regenkleding op marktplaats te pleuren. “Het regent nl. nooit op mijn reizen’. Ik herinner dat ik in Peru een keer een koude hagelbui van drie uur heb gehad. De regenkleding was toen zo ver in mijn fietstassen verstopt dat toen ik het spulletje eenmaal gevonden had, als een ware detective, de bui over was. Het regent echt nooit. In Azië niet. In Afrika niet. In Zuid Amerika niet. En op mijn Europese reizen ook niet. “Wat moet ik met die overtollige ballast?!”

Maar gelukkig heb ik de spullen nog. Want hier in Estland kom ze van pas. Na een lange periode van zeer zonnig weer lijkt het wel of er een vroege herfst is aangebroken. De eerste fietsdagen was het  knetterwarm. Het gras dor. Het hooiland lag er goudgeel bij. De liters zonnebrand waren niet aan te slepen. Het bier was niet koud te houden. Maar de afgelopen dagen is er een omslag in het weer gekomen. Het lijkt potdomme wel herfst hiero.

Om 7.45 uur melden wij ons in de haven. Uiteraard gehuld in de allerlaatste mode (u kent ons inmiddels, niets is ons teveel): onze regenkleding. Hier ligt een verlaten boot op ons te wachten. Ijsjes, M&M’s of TWIX zijn er niet te koop. Gelukkig maar. We zijn de eersten. Er komen nog een vijftal auto’s bij. En wij. En dat is het voor deze overtocht.

Hoe anders was dat in 1983. In Denemarken.

De zon scheen overvloedig. De boot naar Fyn zat mudje-stampvol. En Gerritje met een grote bos krullen op zijn kruin (dat u niet denkt dat het onder mijn oksels ……) kon zich er nog net bijproppen. Op het overvolle dek. Met fiets. En grote groene legerpukkel op de bagagedrager (geleend van mijn lieve buurvrouw Lieke).

Wat me nog levendig bijstaat was dat de grote hit van dat moment over het dek schalde: Woudn’t it be good. Van die zo glad aan een aal klinkende, uitziende en die dat vast diep down inside zijn hartje ook echt wel is …. (het komt niet goed met deze zin, gewoon verder lezen) Nik Kershaw. Volgens mij is die hele Nik Kershaw zelf een paling. Aha!! Daar komt natuurlijk (en anders zeer waarschijnlijk) die palingsound vandaan. Dat moet wel. Hij is vast de grondlegger van de vreselijke kutmuziek.

Zeer waarschijnlijk (ik ga nu echt uit de aanname-stand) heeft HIJ die sound naar ons Hollandsche landje geïmporteerd (had waarschijnlijk toch niets te doen of hij had wat agendaspace op z’n palingvrije- papa-dag). Hij is gewoon in het water gedoken en is bij toeval in een palingfuik ter hoogte van Volendam blijven steken. En toen moet ie gedacht hebben, ik zal ze hier ’s wat muzikale kennis bijbrengen. Het zal mij niet verbazen als blijkt dat Nick en Simon volle zwagers van onze Nik zijn. En Jan Smit een aangetrouwde nicht. De lul.

De boot vertrekt op tijd. En dat is fijn. En is alles behalve overvol. Dat is ook fijn.  Alleen die 80’ er jaren hit van die vreselijke Kershaw krijg ik tijdens deze overtocht maar niet uit mijn kop.

En dat is helemaal niet fijn.

Voor de liefhebber of de onwetende onder u. Hier komt ie: https://youtu.be/cTLTG4FTNBQ