Etappe: Kuressaare – Orissaare
Afstand: 60 km

We vertrekken van het meest zuidelijke puntje van het eiland richting het Noorden.

En dat hele ‘vertrekken’ is een verstandige keus. Want ons vrolijke vliegtuigje staat aanstaande zaterdag op ons te wachten. En als wij er niet zijn, dan kan het maar zo zijn dat ie zonder ons en onze fietsen de kuierlatten neemt. Tis nogal een ongeduldig heerschap.

Na een kilometer of 20 nemen we een kijkje op het terrein waar een Orthodox klooster staat. We staan nog maar net om ons heen te kijken of een zuster komt naar ons toe gelopen (het is niet mijn zuster overigens). Ze biedt aan om de kerk van binnen te bekijken. Een verzoek waar wij graag op ingaan.

Ze blijkt Duitse van afkomst te zijn en ziet het als haar roeping om met vijf andere zusters het Orthodoxe geloof aan de man te brengen. Dat valt niet mee. De financiële middelen zijn beperkt en ze moeten alle zeilen bij zetten om het terrein en de gebouwen te kunnen onderhouden.

Onder de indruk van zoveel toewijding vervolgen we onze weg.

Na 40 kilometer is er het plezier van een winkeltje. Voor het winkeltje is dat fijn, want er zijn zowaar weer wat omzetpegeltjes om binnen te slurpen. Ook voor ons is het fijn omdat in ruil van die europegeltjes wij onze voorraden weer kunnen aanvullen.

Een meisje (duidelijk onder invloed van drank of drugs) spreekt ons. Het wordt een ietwat wazig gesprek We hebben met haar te doen. En hier ontmoeten we misschien ook wel de keerzijde van het zo vredig en lieflijke groene eiland. Want hier zien we iets dat we op verschillende plekken (winkeltjes, benzinestations et.) wel meer gezien hebben. Volwassen mensen zwaar onder invloed, sjouwend met plastic tassen vol met drank, zwalkend op de benen, midden overdag.......

Het perspectief om aan het werk te geraken zo horen we is op deze eilanden nihil. Veel jongeren trekken naar de steden. En daarmee raken de dorpen leger en leger. En vallen noodzakelijke voorzieningen weg. Waardoor er nog meer mensen wegtrekken en.........

Misschien wordt het gebrek aan perspectief wel verdoofd met drank. En niet al te fijne ontmoeting met dit onderwerp.

Aha. We geraken in Orissaare. En ik weet ‘t. Het zal u aan uw reet roesten. Het had wat u betreft ook Oegstgeest mogen zijn. Of Nieuwegein. En mij eerlijk gezegd roest het mij ook een beetje. Echter ook een beetje niet. Waaaaannnnnt, hier staat de boom van het jaar 2015. Ja lieve lezer ik weet. Ik ben een jaartje of drie te laat. Ik kan ook tellen, u heeft gelijk. Maar u hebt mij in 2015 ook niet even een seintje gegeven zodat ik tijdig af kon reizen en de boom persoonlijk de felictiatieslagroomtaart in de boomschorssnuffert heb kunnen douwen.

Affin. Ik ben er nu. Beter laat dan nooit.

Het bijzondere aan de boom is dat ie midden op een voetbalveld staat. Precies op de middenstip. Onverlaten hebben ‘m talloze malen getracht te verwijderen, maar dat is (gelukkig maar!) nooit gelukt. En dat is fijn. Want wekelijks worden hier nog een voetbalwedstrijd gespeeld. Raar maar waar.

Zoals zo heel soms komt de verwachting (in mijn hoofd) niet helemaal overeen met de werkelijke situatie. Ik bedoel: de boom staat er. Midden op het voetbalveld. Precies op de middenstip. Tot zover geen probleem. Maar het voetbalveld zeluuufffff.....tja......het valt een ietsje tegen.

ik had een stadionnetje verwacht. Waar ik over hekken zou moeten klimmen om naar de boom te kunnen lopen. Waar ik kettingen had door moeten knippen om mij toegang te verschaffen. En dat ik dan vanaf de 2^e ring de boom had kunnen zien staan.... Dat werk.

Maar niets van dit alles. Het is een achteraftrapveldje. Met een hobbelige mat gras. En een atletiekbaantje daarom heen waar de ondergrond bestaat uit rubberen tegels die hartstikke ongelijk liggen. Een beetje turner kan er z’n oefening ‘brug met ongelijke liggers ‘ met gemak uitvoeren.

Deze ontmoeting loopt ietwat op een teleurstelling uit. Maar dat ligt natuurlijk geheel en al aan mijn vooraf ingebeelde verwachting. Want de boom zelf is voowaar en helemaal geen teleurstelling. Zou wat zijn. Dan zou ie 150 jaar een beetje teleurgesteld staan te wezen. Had ie aan aan het Prozacinfuus gemoeten. En zo staat ie er helemaal niet bij. Hij is best wel vrolijk. En dat komt natuurlijk omdat ie vast alle uitslagen van de gespeelde wedstrijden uit z’n takkenboshoofd kent. En alle onterecht gegeven stafschoppen heeft ie opgeslagen in zijn worteldak. Hij staat mooi 1^e rang. Hij heeft voorwaar geen reden om sombertjes te wezen. En wij ook niet.

We fietsen door en komen op het mooiste kampeerplekje tot nu toe.

Gerrit