Dag 4

“Nu Syt Welecome”, lieve lezer.

Terwijl u de paaskalkoen of de kersthaas uit uw 1e kerstdagtanden en -kiezen aan het flossen bent (en ik heb van mijn tandarts begrepen dat het belang hiervan niet te onderschatten is, en of ik dat ook even aan u wilde vertellen lieve lezer, daarbij, u moet natuurlijk ook weer (tandsgewijs) ruimte maken voor de 2e kerstdagkip of voor het wat er op 3e kerstdag over is misschien wel een fijngeitenrugfiletlapje), zetten wij om 8.00 uur des 2e kerstdag koers naar een nieuwe grote onbekende fietsbestemming.

En er is wat mij betreft niets fijner dan dat grote onbekende. Heerlijk vind ik ‘t.

Gisteren hebben we aan het einde van de fietsdag de veel te drukke N1 weg achter ons gelaten. Wat een hectiek, wat een geraas. En wat gevaarlijk ook! Nu fietsen we rustig weg van het hotel en kunnen voor het eerst naast elkaar fietsen. Wind mee. Geen verkeer. Heel relaxed. Omringd door prachtig schoone natuur. Wat kan fietsen toch heerlijk zijn.

De reden dat we vroeg starten heeft veel – zo niet alles - met de hier heersende temperatuur te maken. Gisteren liep die op tot 39 graden. En vandaag zal het for sure zeker en vast en met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid,niet veel anders zijn. Daarbij koersen we ook nog ’s richting het zuidelijk gelegen Gambia. En daar is het nog ietsje pietsje warmer zo is ons plechtig beloofd door de Gerrit Hiemstra van Senegal.

Even opgelet! Zeg niet dat ik u niet gewaarschuwd heb. Ik gooi er even een Senegalese tegeltjeswijsheid tegen aan: ‘ Hoe warmer het weer, hoe heter de teer’ .

Maar zonder grappen en grollen. We moeten goed opletten. Water aanvullen staat op ons prioriteitenlijstje op nummers uno!!! Geen gelul, gebak van Krul.

We fietsen door een drooggevallen delta, die nu zijn zout afzet. Het is zo ‘s ochtends vroeg 20 graden (dus nog lekker koel) en het licht is prachtig.

Na 23 km bereiken we Foudigoune (maar als ik Oegstgeest had geschreven, dan had u me waarschijnlijk ook wel ook geloofd), maar ’t is echt Foudigoune.

Een visserplaatsje, gelegen aan een rivier, waar we met een pont oversteken. We hebben beiden weliswaar ons watertrappeldiploma met glans behaald (d.w.z…..Joan wel, echter ik moest het drie keer over doen, ik moest eigenlijk alles in mijn jonge leven drie keer over doen, met uitzondering van het halen van mijn rijbewijs, dat moest in vijf keer……en helaas heb ik dit niet verzonnen …..) maar naar de overkant zwemen, met fiets en al, zou toch wat al te bont zijn. Vandaar de oversteek met de pont.

Hoe dan ook. De pont zal over een tijdje z’n taak verliezen. Een stalen brug is sinds 2014 in aanbouw en zal spoedig gereed zijn om alle mensjes, kindertjes en gemotoriseerd verkeer naar de overkant te overbruggen.

We komen door kleurrijke dorpjes, waar we van tijd tot tijd stoppen. De mensen zijn zonder uitzondering hartelijk, behulpzaam en goedlachs.

De laatste 20 km rijden we op een gravelweg. Het is echt knetterknetterknetterheet! Vandaag tikt de mijn tellertje de 40 graden weer aan. En het blijft niet beperkt tot aantikken. Die 40 blijft er gewoon een aantal uren opstaan. Eerst dacht ik nog aan een vastloper. Of dat er een screenshot van het ding gemaakt zou zijn om mij een beetje te FUCKEN. Had gekund. Ik heb drie keer de batterijen verwisseld. Maar niets helpt. Het ding blijft 40 klein nulletje C aangeven.

De gravelweg is prachtig, de uitzichten mooi en onze foto-SD kaartjes maken overuren.

De gravelweg lijkt eindeloos door te gaan maar wordt het uiteindelijk zat en eindigt in het dorpje Sokone (maar als ik Oegstgeest had geschreven, dan had u me waarschijnlijk ook geloofd), maar het is toch echt Sokone.

Hier vinden we snel een onderkomen, koken vandaag ons eigen potje en kijken uit naar wat de grote onbekende dag van morgen ons gaat brengen.

Misschien komen we wel in Oegstgeest!

Gerrit

Bestemming: Sokone
Afstand: 67 km.