Na een goede nachtrust in de tuin van een ongelooflijk gastvrij gezin, breken we ons tentje af en gaan we, nadat Gerrit al zijn voetbalskills in de strijd heeft gegooid, (en daarna de handdoek in de ring, want deze dame kan voetballen!) hebben we besloten onze weg te vervolgen zuidelijk langs de Gambia rivier.

We hebben niet heel duidelijk op het netvlies waar we vandaag eindigen, maar we zouden onderweg iets van een overnachtingsplek moeten tegenkomen. Deze komt al vrij vroeg, te vroeg om al te stoppen met fietsen dus we besluiten nog maar een eindje door te gaan. We passeren weer vele kleine dorpjes, en een heuse geitenmarkt.

Het valt me op dat de huizen hier vaker van steen zijn dan we tot nu toe hebben gezien in Senegal. En ook zijn er meer auto’s en fietsen. Winkeltjes zijn er juist minder, we sprokkelen ons proviand in delen bij elkaar.

Na 50 kilometer gaan we eens rondvragen voor een slaapplaats. Er staat een bord met een verwijzing naar een lodge, maar men is daar wat terughoudend over. Geen water en elektriciteit.

Nou ja, dat water hebben we en dat andere is niet noodzakelijk.

Als we kunnen slapen zijn we dik tevreden. De vermoedelijke afstand varieert per keer vragen, maar het lijkt alsof het haalbare kaart is, dus we gaan ervoor.

Al snel komen we op een zandweg, waar het erg moeizaam fietsen is. Met de kilometers in de benen, de zon op het hoofd en het zweet op onze rug begint dit een ware uitdaging te worden, zeker als we ook nog met regelmaat worden aangesproken en onderhoudende babbeltjes moeten maken over onze nice bikes en wat al niet meer. Snel doorfietsen is er hier niet bij, dus moeten we eraan geloven. Ik wil van alles, maar nu wil ik vooral die vermoedelijke 7 a 8 kilometer door dit mulle zand zien te trotseren, en daarna zien we wel weer verder.

Om de feestvreugde wat te verhogen, worden we de laatste kilometers geëscorteerd door een stuk of 20 kindertjes, die energie technisch en vocaal gezien nog niet aan hun taks zitten vandaag.

Ik vind het loodzwaar en het huilen staat me nader dan het lachen. Dit is echt pittig, zeker aan het eind van de dag…..

Maar daar is de lodge! Dat is fijn, uitrusten, tent opzetten, eten en klaar. Ik kijk ernaar uit!

Eh…..sorry Joan, zo werkt het hier niet.

We zijn de attractie van de dag, en alle kinderen blijven zo ongeveer bovenop ons zitten.

Gerrit heeft al geïnformeerd en we mogen hier kamperen, maar we gaan eerst kijken of we wat minder aandacht kunnen genereren. Nee dus. Uiteindelijk gaan we maar wat eten, met zo’n 40 ogen op ons gericht. Na een tijdje vragen we een paar oudere jongens die Engels spreken hoe laat zij eigenlijk eten, hint, hint, en Gerrit durft het uiteindelijk aan om te vragen of zij de kinderen mee terug willen nemen naar de village. Dat werkt. Kunnen wij vlot de tent opzetten en het avondeten maken. Dit lukt, tent in een oud, halfopen gebouwtje, mooi beschut…..

Kijk daar! De volgende belangstellende, de voormalige beheerder van dit alles, die wil ook zijn ei kwijt, kom er maar bij hoor, gezellig.

En holladijee, daar komt nog een man, die nog een ernstige boodschap voor ons heeft ook!

Wij hebben onze tent in de (voormalige) moskee gezet en dat is niet de bedoeling. We begrijpen het maar even niet, en maken ook aan het andere gesprek een eind, tijd om naar bed te gaan.

Volgend probleem.

We stikken zo ongeveer in de tent, lekker beschut gebouwtje, houdt zo mooi alle wind tegen….

De eerste uren komt er niets van slapen, ofwel door de warmte, en anders wel door de mug die zijn kans grijpt nu we alles open gooien ter verkoeling. Ik ben alert op elk geluid, bang dat we alsnog in het pikkedonker de moskee uit worden gebonjourd. Spanning werkt bij mij altijd op de blaas, dus ik kan er ook nog 2x uit. Uiteindelijk wordt het iets koeler en wint de slaap het van alles. Gelukkig.

Afstand: 60 km.