Ik hang met m’n hele hebben en houden over de rand van toiletpot.

Tja, lieve lezer. Even voor alle duidelijkheid: er is hier geen sprake van een net nieuw verworven hobby. Of een lang gekoesterde wens die eindelijk in vervulling gaat. Of dat ik opeens een keramiek fetisj heb en ik de glazurenpot ’s ff fijn schoon wil likken. Zo lekker, met het puntje van de tong, zo net onder het randje…..

Welnee, lieve lezer. Het stelt mij enigszins teleur dat die gedachten bij u opkomen. Nee, echt niets van dit alles. Echter, eerlijk gezegd had ik me de jaarwisseling ook wel een ietsje anders voorgesteld.

Terwijl de dag toch helemaal niet zo onaardig begon. Na een niet al te beste slaapnacht – het was zoooo heet – breken we onze tentspullen op in dit twee jaar geleden verlaten oord. Het is met enige verbeeldingskracht nog voor te stellen dat het tot voor kort een vakantieparadijs is geweest waar mensen slurpend aan exotische rietdrankjes en spiegelei bakkend op ligstoelen zich kostelijk vermaakten.

Een ondernemende Spanjaard huurde het terrein van het dorpscomité voor het astronomische bedrag van 1800 euro per jaar. Investeerde wat. En niet veel later werd de lodge een vakantiemekka voor met name Scandinaviërs. De afspraak was dat de looptijd van het contract 10 jaar zou zijn. Het dorpscomité veranderde de spelregels tijdens de wedstrijd. Men wilde de looptijd verkorten tot vier jaar. Dat zag de Spanjaard niet zitten. En ziehier: een conflict was geboren. Het werd vette ruzie tussen de Spanjaard en het dorpscomité. De Spanjaard ontmantelde de plek en vertrok spoorslags. Weg werkgelegenheid voor de inwoners van het dorp. Weg reuring. Weg voorzieningen.

We maken wat foto’s van deze toch wel enigszins desolate plek. En daarna vertrekken we.

We stoppen bij een werkelijk prachtig gelegen grote moestuin. Het is een project van vrouwen uit het dorp die er tomaten, uien en sla telen. Een deel van de oogst consumeren ze zelf. Een deel wordt verkocht. Van de opbrengsten wordt de school voor hun kinderen betaald.

We vervolgen onze weg over de mulle zandweg die echt prachtig is.

Gisteren waren we vermoeid en hadden we er minder oog voor. Maar vandaag is het geweldig om hier te fietsen. Na 7 km bereiken we de asfaltweg. En de banden rollen weer soepeltjes. We kopen in een winkeltje een stokbrood en besmeren die met pindakaas. En spoelen het goedje weg met een lauw flesje cola.

Na slechts 25 km zien we een verwijzing naar een lodge. We besluiten om er een kijkje te gaan nemen. Daar aangekomen blijkt het zo’n lekkere plek te zijn dat we besluiten om hier te blijven. Om even goed bij te slapen en te eten.

Ergens in de middag loop ik helemaal leeg en word ik flink ziek. Om uw eventuele eetlust niet te bederven zal ik u de verdere details besparen.

Maar ik zorg er hoogstpersoonlijk voor dat er hier in Gambia met de jaarwisseling toch nog iets van vuurwerk is!

Afstand: 25 km.