Gerrits keramiek fetisj nam wat meer tijd in beslag dan hij had gehoopt nodig te hebben voor een nieuwe hobby, en zo komt het dat we pas na 3 nachten de lodge verlaten. Uiteindelijk was er geen betere plek om ziek te zijn dan daar, iets met geluk bij een ongeluk, zullen we maar zeggen.

Het gaf gelegenheid tot douchen, goed eten (en een koel drankje!!) en slapen en tijd voor de ereader. WiFi hadden ze ook daar niet, dus we zeulen inmiddels een boekwerk aan verhalen en foto’s mee die nog op de weblog moeten.

Ik ben gisterochtend na het ontbijt in mijn eentje alvast een stukje gaan fietsen ter afleiding, en omdat ik het fietsen een beetje begon te missen. Het deed me erg goed.

De weg die we we vandaag nemen is heerlijk, niet te druk, mooi asfalt en kleine dorpjes erlangs.

Het is ook een beetje spannend, we hebben gistermiddag samen als proef een stukje gefietst, maar weer een kilometer of 50 op de teller krijgen is even andere koek.

Maar het gaat Gerrit goed af, en we kunnen.

We zien ineens een aap rennen, en knijpen in de remmen om te zien wat er gebeurt. De bomen langs de weg blijken vol te zitten met apen, ze springen van tak naar tak, het is leuk om naar te kijken.

Onderweg komen we ook regelmatig controleposten tegen, bemand door politie. Auto’s, bussen, vrachtwagen, alles moet stoppen, maar wij kunnen gewoon doorfietsen. We beginnen al met contact maken voordat we passeren en krijgen eigenlijk telkens vrolijke gezichten en begroetingen.

In een reisgids las ik het belang van contact maken hier, en op welke wijze.

Je gaat hier niet lukraak gelijk iets vragen aan iemand, maar begroet eerst, vraagt hoe het gaat met iemand, zijn naam etc. Daarna kun je ter zake komen, al ga je waarschijnlijk eerst hetzelfde vragenrondje door.

Het lijkt of de kinderen hier ietsje opdringeriger worden. Beginnen vaker expliciet om geld te vragen, het is prima te handelen, maar het is een tikkie anders dan we tot nu toe hier gewend zijn.

We zijn op weg naar een lodge, tip van de vader van het gezin waar we eerder in de tuin hebben gekampeerd. Kleine gok, maar als we gaan rondvragen blijkt dat die tip helemaal klopt en we vinden het snel. Daar aangekomen zijn we opnieuw beland in een soort lodge desillusie, part two.

De neef van de overleden eigenaar (die dit schijnbaar heeft opgezet met 3 Nederlanders) beheert het, en we zijn van harte welkom. Maar echt alles is kapot en vies. We besluiten te blijven, geen gebruik te maken van de ons toebedeelde kamer en onze tent op het terrein op te zetten. De neef ruimt op, brengt ons een bord eten (wat we gezien de gebeurtenissen van 3 dagen terug maar niet eten, tart het lot maar even niet…), zet ons vol in de reggae muziek, maakt een kampvuur voor zijn honden, houdt ons gezelschap en draait een lampje in zodat we buiten de tent wat licht hebben.

Het ligt prachtig, aan een soort zijtak van de Gambia Rivier, en zou een prachtige plek kunnen zijn voor toeristen. Ik vind het treurig als ik er wat over nadenk. Net als bij de andere lodge is (was?) alles er, maar niemand heeft het geld, de ideeën, de contacten, de energie of het talent om het voort te zetten. En zo brokkelt het langzaam verder af, totdat er waarschijnlijk zelfs niemand meer wil kamperen. We koken ons potje en kruipen om 19.15 ons tentje in, om lijf en hoofd de nodige rust te geven.

Afstand: 53 km.