Vandaag gaan we weer grenzen opzoeken, die van Gambia en Senegal, want we willen naar het Noorden van Senegal. Ik ben opgestaan met een beetje hoofdpijn, niets ernstigs, maar wel eentje die de hele dag voelbaar is. We gaan het zien.

Voordat we het hele sortie-entree circus bij de douane gaan doorstaan, mogen we eerst nog een keer met de boot mee vanaf Farafenni, om de Gambia rivier over te steken. Er is een brug gebouwd, maar deze wordt pas over een paar weken geopend, dus vandaag gaan we nog een keer de boot in, of eigenlijk op.

De bedrijvigheid bij de boot van Barra naar Banjul is niets vergeleken bij alles wat hier gebeurt. Het is 1 grote kolkende, lawaaiige massa mensen, auto’s, brommers, verkopers, busjes, vrachtwagens, met alle geluiden die daarbij horen. We moeten aardig lang wachten voordat we de boot op kunnen, en het erop en later eraf gaan vraagt enige defensieve assertiviteit, want waar iedereen de boot zo snel mogelijk op wil, willen ze er later weer zo snel mogelijk af.

Na een tijdje fietsen komen we bij de Gambiaanse douane, waar we onze paspoorten laten voorzien van een stempel die we bij de Senegalese grens weer nodig hebben. Het gaat vlot, en de mensen zijn vriendelijk en behulpzaam.

Bij het entree hokje van Senegal staat al een flinke rij, en we sluiten aan. Het gaat tergend langzaam, en dat is jammer, want we zitten natuurlijk liever op de fiets. Maar ons geduld wordt beloond, en we krijgen de stempel die ons toegang verschaft tot Senegal! We mogen weer!!We hebben een slaapplaats in het vizier, en niets houdt ons tegen!

Nou ja, niets?

Misschien de man die bij die 1e slaapplaats er ogenschijnlijk alles aan doet om deze nacht geen gasten te nemen? Ruimte genoeg, maar er mag ook geen tent gezet worden. Er is geen water. Geeft niets meneer, hebben we zelf, maar nee, het gaat niet gebeuren.

We fietsen verder en besluiten bij een huis wat er betrouwbaar uitziet aan te kloppen. De eigenaar begint te bellen, met iemand anders overleg te plegen en voor we het weten worden we door een vriendelijke jongeman door het plaatsje geëscorteerd naar een Auberge. Wat een paleis! Maar ja, als de dame die de sleutel heeft niet komt, gaat ook dit feest niet door……

De jongeman heeft nog een optie. Ik meer hoofdpijn inmiddels. We fietsen weer terug naar waar we begonnen, maar ook hij heeft geen overwicht.

Even verderop is een bar, met huisjes, zou dat iets zijn? Gerrit inspecteert, en keurt af. Om redenen die we hier niet uitleggen, maar laten we het houden op hygiene en aanverwante zaken.

Mooi, het begint nu een beetje vervelend te worden.

Ik zeg Gerrit dat Jozef en Maria zich vast een beetje zo hebben gevoeld als wij nu.

We besluiten om bij Meneer Betrouwbaar Huis te vragen of we de tent in zijn Betrouwbare Tuin mogen zetten, maar dan komt onze redder….

Naast Betrouwbaar Huis is een soort kwekerij die beheerd wordt door een vriendelijke man, die ik een foto van onze tent laat zien. Dat we echt alleen maar een kampeerplekje hoeven. En ineens is de oplossing er. In zijn gebouw is een lege kamer, die hij gelijk gaat vegen en daar leggen we onze matjes neer, meer hebben we niet nodig. Gerrit prutst nog een heerlijk maaltje in elkaar die ik opeet en als toetje 2 paracetamol er achteraan gooi, en dan hou ik het vandaag voor gezien.

Joan

Afstand: 58 km.