Kent u dat gevoel lieve lezer?

Dat gevoel van dat je lijfelijk opstaat maar dat je geest niet goed wakker wil worden? De hele dag niet? Dat de slaap de hele dag in je blijft zitten? Dat je niet goed ontwaakt?

Gisterochtend best wel vroeg hebben we onze slaapplaats verlaten.

Senegal bevalt ons. De mensen zijn relaxed en vriendelijk. En het fietsen gaat fijn hier. We moeten nog ontbijten en dat doen we met stokbrood dat rijkelijk besmeerd is met een bruin goedje dat verdacht veel weg heeft van iets van chocolade. Dat kun je hier in veel ‘stalletjes’ voor een habbekrats kopen. Meestal spoelen we het weg met een vruchtensapje of met een flesje cola. Als moet gezegd dat die cola vaak beter valt dan het flesje zelf. Met het innemen van het flesje zelf zijn we onlangs gestopt. Dat voelde meteen beter……

Als dat achter de kiezen zit, kopen we water. Dat is in flessen van 1.5 liter goed verkrijgbaar. Meestal hebben we een litertje of tien standaard aan boord. En we kopen fruit. Meestal zijn er bananen, mandarijnen of appels te koop. En dan gaan we op pad.

Na een kilometer of 20 bouwen we vaak een eerste stop in. Rusten wat. Eten wat. Meestal onder een toeziend oog of meerdere toeziende ogen. En dan gaat het weer verder.

Gisteren was onze eindbestemming Kaolack. De economische dragers van Kaolack zijn pinda’s en zout. Van dat zout merkten toen we Kaolack naderde. Het leek verdikkie net of we door een winterlandschap fietsten. Maar van iets van winter is hier geen enkele sprake. De zon staat at this moment dit deel van de aardbol toch echt flink op te warmen tot iets van wat op een kookpunt lijkt.

Als we iets verder fietsen verdwijnen we in een ongelooflijke hectische drukte. Alles krioelt door elkaar en we fietsen door straten die belegd zijn met plastic afval. We eindigen in Hotel Paris. Zeker niet het eenvoudigste onderkomen deze reis. We verwennen ons zelf een beetje.

Vanochtend zijn we om 7.30 uur vertrokken. Hoewel nog niet helemaal wakker willen we de eerste 40 kilometer in de betrekkelijke koelte van de ochtend afleggen. Vandaag staan er 70 op het program.

Dat gevoel van niet helemaal wakker zijn verdwijnt als sneeuw voor de zoutzon, als we Kaoloack uit proberen te fietsen. Het is knetterdruk. Het is de eerste schooldag na de vakantie. Jongelui lopen kris kras over straat om naar school te gaan. En ook het maandagochtend werkers zijn op straat te vinden. Busjes, taxi’s en aangespannen ezeltjes proberen zich een weg te banen. We moeten alert manoeuvreren in dit hectische verkeer. En goed wakker zijn want anders zouden er voorwaar zomaar ongelukken kunnen gebeuren.

Je kunt jezelf de aankoop van een wekker besparen (is een fijne gratis bespaartip van uw eigenste correspondent van dienst). Gewoon om half 8 op je fietsje door Kaolack een fietsritje maken, en je bent Kaolockwakker!

Pas na 8 km fietsen neemt de drukte minder hectische vormen aan. En wordt de weg rustig.

De weg heuvelt lichtjes. En na een ietwat moeizaam begin, rollen de kilometers nu als een bezetene onder onze rubberen banden weg.

We komen steeds noordelijker. Het landschap wordt steeds desolater en droger. Grote vlakten droge uitgebloeide vegetatie wordt afgewisseld met zo hier een daar een struik (acacia) of een boom. We genieten van dit monotone landschap. De asfaltweg die er enkele jaren doorheen is gelegd is glad en dat maakt het fietsen tot een waar feest. Wat ook helpt is dat de wind lichtjes van achter-opzij waait.

Wat opvalt is dat er veel dode dieren langs de weg liggen. Joan ziet ze. Ik ruik ze. Honden, geiten, ezels, slangen, Afrikaanse koeien, half vergane paarden….. het ligt allemaal langs de weg, weg te rotten. Gisteren stopten we precies op een plek waar een dood dier lag om even wat bij te drinken….. Dat was een fijn plekje….geeft toch net ff dat aroma……

Veel eerder dan we voorheen hadden gedacht rollen we net na het middaguur het plaatsje Diourbel binnen.

Diourbel zou ik niet snel aanbevelen als u van plan bent uw geliefde te verrassen met een romantisch uitje. Het is niet echt een bruisende metropool waar je je dagen zou kunnen vermaken. Er is een rotonde (check!) waar een ezeltje wat aan z’n hoef staat te krabben (dubbel check!!). En er waait wat plastic diagonaal over de straat (drie dubbele check!!!). En eerlijk gezegd heb ik dan het lijstje hoogtepunten qua beziens- en beleefwaardigheden nu wel aardig samengevat. Of ik zou het scheefgezakte verkeersbord nog vermeldenswaardig moeten maken. Kortom: er is niets te beleven.

Ik weet overigens and by the way nog wel veel meer exotische plekjes te verzinnen die ik u niet zou aanbevelen: Oegstgeest, Nieuwegein, Biddinghuizen, Keeken….. Zijn gratis tips, doe er uw voordeel mee! Maar niet gaan miepen als je toch in van eerder genoemde plaatsen terecht bent gekomen en dat je geliefde – teleurgesteld als ze/ie is – de wellicht nog wat prille verkering vervolgens vrij plots uitmaakt. In dat geval moet u niet bij mij zijn. Ik heb u gewaarschuwd. Geen krokodillentranen. Niet zeuren om spijkers om uw gebroken hart weer aan elkaar te hameren. Of lijm om alle hartsplinters weer vakkundig aan elkaar te ‘ lijmbakken’. Ander loket graag. En netjes aansluiten achter in de rij.

Hoe dan ook.

Voor ons is Diourbel de uitgelezen plek om bij te komen na een dagetappe van 70 km.

Gerrit

Afstand: 70 km.