Vandaag vertrekken we uit hotel Balkan (why, oh why) in Diourbel om af te reizen richting Touba, maar niet voordat we het petit dejeuner hebben genuttigd. Wat aanvankelijk inderdaad nogal petit leek, maar met het verstrijken van de tijd kwam er telkens wat bij, en eitje, een plakje cake, een glaasje jus, zodat het ongeveer het meest vorstelijke ontbijt tot nu toe lijkt te zijn.

Vertrek uit Diourbel dus. Met de opkomende zon ontstaan er prachtige plaatjes en we stappen even af om wat foto’s te nemen. Een passerende dame biedt zich aan als fotomodel, van dat onverwachte aanbod ben ik zo van mijn à propos, dat de foto op zichzelf niet eens mooi werd, maar de dame in kwestie had er veel plezier van.

We stellen ons in op een kalm, kabbelend fietsdagje. Slechts 45 km, dus alles in de koelte van de ochtend, we trekken zelfs even lange mouwen aan, het is natuurlijk ook wel januari!

Gaandeweg merk ik dat ik wat moeite heb met fietsen, het loopt niet gladjes, rolt niet makkelijk. Gisteren legden we 70 km af en sprongen we zo fit als een hoentje van de fiets, nu ben ik na 30 km wat mat aan het worden. We spreken het uit tegen elkaar, ervaren beiden hetzelfde. De wind staat recht in onze gezichten te blazen en het wegdek is aan de zijkanten slecht, dus stuiteren we zo nu en dan wat op en neer, en heen en weer. Dat zal het zijn. Geen zorgen, maar even accepteren. Onderweg even een variatie op de dode dieren, nu liggen er pinda’s, daar is iemand iets verloren, maar we laten ze maar even liggen.

Over laten liggen gesproken. Wat ik erg lastig vind om te zien, is het niet te vermijden afval. Bijna alle fietsdagen zien we langs de route afval langs de weg, in de berm. Soms een beetje, soms echt hele grote stukken vol. Ik vind het zo zonde. Ik begrijp dat men afvalverwerking of het milieu hier niet als prioriteit heeft, en waarschijnlijk geeneens weet wat men ermee aan moet, maar het is eigenlijk echt geen gezicht. En het is allemaal plastic, blik wat er nog tientallen jaren, of misschien langer zal liggen.

We pauzeren even op een bankje met ons bekende recept, stokbrood met chocoladepasta, en beginnen dichtbij Touba te komen.

Touba is een bijzondere plaats. Het is de heilige stad van het mouride broederschap, en beschikt over een indrukwekkende moskee (de grootste van West Afrika). De stichter van het mouride broederschap is sjeik Amadou Bamba. Men herdenkt hier de Grand Magal, de dag dat de stichter in ballingschap ging, en de Petit Magal, de sterfdag van deze sjeik. Deze herdenkingen trekken honderdduizenden mouride pelgrims, ook uit aangrenzende landen, naar Touba. De in 1963 gebouwde moskee herbergt het graf van de sjeik en tijdens de Magal wil elke pelgrim het graf aanraken. Met honderdduizenden pelgrims kun je je voorstellen dat dit een nogal, eh, drukke bedoening zal zijn. Volgens mij is er nu geen Magal, dus een paar honderdduizend minder belangstellenden morgen. (Ik weet het trouwens niet zeker…..)

Deze pelgrimstochten zorgen ervoor dat er tijdens de Magal slaapplaatsen worden aangeboden in Touba. Buiten deze periodes zou hier geen bed te vinden zijn voor een overnachting.

Dat lijkt ons wat sterk. Zo`n grote stad, daar is vast wel een bedje voor 2 vermoeide fietsertjes te vinden.

We naderen de plaats Mbacke, waar een Campement Touristique zou moeten zijn, maar afgaande op de recensies is dit een plek waar je liever niet de nacht doorbrengt. We zien de accommodatie, maar besluiten door te fietsen naar Touba zelf, zo`n 8 kilometer verder, en daar te gaan vragen naar een slaapplek. We voelen ons alweer wat fitter, dus waarom niet?

Misschien omdat er o-ve-ral geschreven wordt dat er niks is, Gerrit en Joan? Is dat een mogelijkheid?

Na een enerverende rit door de verkeersdrukte van Touba, doen we bij een prachtig gebouw navraag bij een politieman. En alsof de beste man onze reisgids zelf heeft geschreven, krijgen we exact het verhaal wat ik hierboven schrijf. Er is niks, nada, noppes aan hotel, pension of ook maar iets wat in de buurt komt. Alleen tijdens Magal mensen!

Conclusie:
Erger wordt het niet, wel warmer overigens, we stijgen weer ruim boven de 40 graden uit, we kijken elkaar aan, stappen op onze fietsjes en gaan met ons hebben en houwen terug naar Mbacke, 8 km terug, op hoop van zegen en duimen gekruist.

Bij het Campement Touristique aangekomen ziet het er eigenlijk niet eens onaardig uit. En ook de verwelkoming is niet verkeerd. De prijs van de kamer is te doen, en als we de kamer zien, begrijpen we echt niets van de recensies. Hier kunnen wij ons prima redden de komende 2 nachten, en dat gaan we dan ook maar doen!

Joan

Afstand: 58 km