Niet ver van ons zit een Pelikaan wat vis weg te kanen.

Er rennen apen over de weg die flink wat apenstreken vertonen. En een zilverreiger gooit net z’n – in de aanbieding gekochte - werphengeltje uit. Cactussen wisselen met elkaar wat stekeligheden uit. En een heel leger watertorren proberen een coupe te plegen. Een meisje drijft geiten over een kale vlakte. En er gebeurt nog veel meer. Het is hier domweg prachtig!

En wij? Wij ‘kachelen’ over een super stille weg. En aanschouwen dit allemaal.

De ochtend begon zoals die meestal begint. Met wakker worden. De slaap uit de oogjes wrijven. En het besef – we zijn in Afrika - in het hersenpannetje opstoken van het nivo ‘ waakvlammetje’ tot een aanvaardbare gloeiend vuurtje. En echt lastig is dat niet hiero, because the temperaturen zijn here van zichzelf are best wel behoorlijk hoog. Dus dat vuur zou je gemakkelijk en bij voorkeur achterwege kunnen laten.

We knallen een half stokbrood naar binnen. Gieten er wat thee en koffie achteraan. Hangen de tassen aan de fietsen. Geven de ketting wat drupjes olie. Zetten de GPS op standje ‘ hiero willen we naar toe’. En weg zijn we.

Echter, eerst stoppen we bij een boulangerie om wat brood in te slaan. En daar staat ie! Onze Wim. Wim from Alpen aan de Rijn. Wim spreekt ons aan en we hebben meteen een klik. Wim heeft een huisje in Saint Louis waar we zo in mogen. Maar ja Wim , we staan op het punt om Saint Louis – na onze rustdag er te hebben doorgebracht - te verlaten en ja……. we zijn niet voornemens om snel terug te keren…….er zijn nog zo veel mooie plekken op onze ronde aarden bol …………

Maar Wim, nu we elkaar toch spreken, jij die de streek goed kent, hoe zit met die weg naar Louga? Is die route eigenlijk wel begaanbaar?

Die alternatieve route die we thuis liggend op onze sofa hebben uitgestippeld, bungelend in onze hangmat, aan een joint lurkend, laveloos – van een overdosis rode wijn - over de veranda hangend (dat geldt overigens alleen voor Joan, ik wil dit graag benadrukken ……….u dacht toch zeker niet dat ik……eh……ik dacht toch we in de afgelopen jaren toch een relatie hadden opgebouwd waarin er enige sprake is van vertrouwen en wederzijds ………)

Ok, u heeft gelijk: Ik dwaal een ietsje af.

Want lieve lezer, thuis een route uitstippelen mag dan misschien wel het halve werk wezen, maar je moet ‘m nog wel ff fietsen hiero. En eerlijk gezegd, hadden we gisteravond besloten om voor de ‘ zekere’ route te gaan. De route waarvan we zeker weten dat ie begaanbaar is. En de avontuurlijke route lekker de avontuurlijke route te laten. Die moet z’n avonturen maar aan anderen vertellen.

Maar terug naar Wim. Hij belt wat bekenden. En die verzekeren ons dat ‘de Chinezen’ de alternatieve route aan het asfalteren zijn. De weg is nog niet klaar – er zijn stukken die we moeten ‘ overbruggen’ – maar we zouden een heel eind moeten kunnen komen.

Het traject is 80 km lang. Je fiets 60 km door mul zand drukken – ik verzeker u – dat word je een keer zat. Vaak al na 2 kilometer. En soms al na 1. Maar nog vaker na 50 meter. Wim is een gouden gozer, super enthousiast en hij maakt een betrouwbare indruk. We nemen afscheid van deze hartelijke man. En fietsen het bedrijvige Saint Louis uit.

We stoppen bij een benzinestation. Overleggen. Kijken elkaar indringend aan. Overleggen nog een keer. Wegen de consequenties. En nemen een besluit.

En dus fietsen we nu op de alternatieve route. Langs de Atlantische Oceaan. Fuckerderduck. Dank je wel Wim. Wat is het hier mooi!!!

Na 20 km komt er een afslag en doet het wegdek z’n naam eer aan. Weg asfaltdek. Maar het zand is hard en goed te befietsen. Later word het muller. En net voordat we onze zorgen met elkaar willen delen doemt het fonkelnieuwe inktteerzwarte asfalt zich aan. Er staat een vrouw met een vlaggetje. Een rood vlaggetje. She is the asfalteer Boss! And the Boss says: gemotoriseerd verkeerd mag er nog niet op. Maar twee onschuldig kijkende, vragende fietsers mogen er wel op. Dus we hebben het rijk alleen.

Wauw!

Tot aan onze eindbestemming voor vandaag zien we het zwarte asfalt onder onze rubberen hoepelende spakencirkels rollen. Na 80 kilometer bereiken we tegen vieren Louga. We trekken onze bivakmutsen vakkundig over onze hoofden – ideetje van Joan* – zelfgebreid, kriebelt als de hel en erg warm by the way - en ‘overvallen’ het eerste zichtbare benzinestation. (* waar die haar opvoeding heeft genoten???)

De buit is een halve liter vanilleyoghurt, vier pakjes vruchtenyoghurt, 1 blikje sprite, 1 blikje fanta en een zak chips. En die zijn a. binnen 10 minuten soldaat gemaakt, b. naar binnen gewerkt, c. verhuisd naar de eeuwige jachtvelden in Darmstadt. Kiest u maar! We konden wat energie gebruiken na deze inspannende, zeer hete fietsdag.

Aan de overkant van het benzinestation ziet Joan een park met hutjes. We melden ons. Keuren de kamer goed. Betalen wat. En hier gaan we wat lekkers koken en de nacht doorbrengen.

Moe maar voldaan zei de Pelikaan.
(Dank je wel Wim uit Alphen aan de Rijn voor deze prachtige route)

Gerrit

Afstand: 80 km