Tijdens het fietsen heb je veel tijd om na te denken, want je kunt niet alle kilometers volop met elkaar in gesprek zijn. Je ziet elke dag, de hele dag hetzelfde als de ander, en dat is meestal heel fijn, want je weet altijd waar de ander het over heeft. Ontzettend praktisch.

Maar soms is het fijn om even in je eigen gedachten te kruipen, en soms is het gewoon pure noodzaak omdat de Senegalese auto-, bus-, taxi- of vrachtwagenbestuurder ervan overtuigd is dat dat gaspedaal zo diep mogelijk en zo lang mogelijk achter elkaar ingetrapt dient te worden. Plankgas!! En dan fietsen we liever even achter, in plaats van naast elkaar, zoals je zult begrijpen. We willen namelijk ook weer heelhuids thuiskomen.

Dit gedrag roept bij mij de “ waarom” vraag op. Als men hier loopt, gebeurt dat namelijk echt in een ander tempo, vaak wat sloffend op slippers, zjoep-zjoep, zjoep-zjoep. Ik heb er geen last van, maar vind het opmerkelijk dat, zodra er een motor aan te pas komt, men het onderste uit de kan wil halen.Gevalletje compensatiegedrag?

En waarom is er telkens rails, maar nooit een trein?

We komen er niet echt achter. Google helpt me niet echt verder, behalve dat transport over de weg sneller zou zijn. Ja, laat dat maar aan de Senegalese chauffeurs over! Ik bedenk me nu, dat we geen enkele keer een vrouw achter het stuur hebben gezien, wel met de karren met ezels, maar auto of scooter? Niet 1 keer.

Ook heb ik me vanaf fietsdag 1 afgevraagd waarom ik vaak zo’n vieze smaak in mijn mond heb als we aan het fietsen zijn? Eerst weet ik het aan de Lariam (middel tegen malaria), maar ik kom tot de conclusie dat ik gewoon heel veel vuiligheid en stof naar binnen hap. Ik probeer zoveel mogelijk met mijn mond dicht te fietsen, maar het vuil komt in alle poriën en openingen. Een sessie neuspeuteren staat hier standaard elke dag op het programma, en dat is niet onverdienstelijk.

We hebben vandaag weer lekker asfalt, en we zoeven als vanzelf vooruit.

We knijpen bij een tankstation, wederom, in de remmen, en gaan, gewoon met ons portemonneetje gevuld met West Afrikaanse Francs, inkopen doen. Overval? It wasn’t me….. Nog voordat we dat kunnen doen, worden we aangesproken door 2 Amerikanen. Ze zijn met een groep leerkrachten op reis in Senegal, vinden ons erg “brave” en onze fietsen worden volop bewonderd.We nemen de complimenten in ontvangst, maken een praatje en wensen hen een goede reis.

We vervolgen onze weg, nemen de beslissing om vast te houden aan ons plan, aangezien de drukte op de weg meevalt en we, nu we de laatste dagen van onze reis ingaan, minder ruimte hebben om extra kilometers te compenseren.

Al op de eerste fietsdag zag ik langs de weg een plant die ik erg mooi vond. De hele route lang fietsen we al langs deze plant. Soms 1 tak, een klein struikje tot onderhand een hele boom. En telkens zei ik dat ik er een foto van wilde maken. Maar het kwam er niet van, geen plek om te stoppen, even geen zin om te stoppen en soms wilde ik wel, maar was de plant er even niet. Met het naderen van de laatste fietsdag heb ik vandaag de kans gegrepen en de Calotropis procera vereeuwigd met de camera. (De naam heb ik gegoogeld hoor, geef ik eerlijk toe!)

We hadden een gesprek over de beste slaapplek, en kwamen tot de conclusie dat dit toch die plekken zijn, waarbij je het meest op jezelf kunt zijn. Het is hartverwarmend om bij mensen thuis ontvangen te worden, en warm water in een hotel is aangenaam als je een dag door het stof hebt gefietst, inclusief zonnebrand en zweet. Maar zo’n klein Afrikaans hutje, waarin we nu al vele keren hebben kunnen slapen, hebben toch onze voorkeur. We kunnen ons eigen potje koken, de fietsen kunnen mee naar binnen, en je hebt wat tijd en ruimte voor jezelf.

Maarrrrrr…. Vandaag gaat dat niet gebeuren. Wij zitten namelijk in een luxe hotelcomplex.Inclusief zwembad. Waar we vanmiddag met onze zweterige lijven in ons fietsondergoed in zijn gesprongen. En nee, daar hebben we geen foto van gemaakt. Aansluitend konden we heerlijk warm douchen en lekkere gerechten bestellen in het restaurant, en alle WiFi hier leegtrekken. Want er zijn namelijk geen andere gasten. Dus we delen niets, alhoewel, we de dames die hier werken soms moeten delen met hun favoriete soapserie of hun smartphone. Geeft niks. Waarom? Gewoon omdat het kan……

P.s. Speciaal voor RonaldO heb ik met gevaar voor eigen enkels (afstapje Joan, afstapje…) nog een traditioneel Senegalese vogel vastgelegd. Vermoedelijk gewoon een huismus, maar dan wel eentje van hier!

Joan