Vrienden mogen ‘m Thies noemen.

Oude bekenden staat ie het ook toe om Thies tegen ‘m te zeggen. Zakelijke relaties twijfelen nooit, die zeggen standaard Thies. Maar de meesten noemen ‘m gewoon Thies. En wij dus ook maar.

We vertrekken uit de stad Thies. Dat gaat niet ongemerkt. Eerst kijken we rond op het centraal station van Thies. Ik houd zooooo van treinen en stationnetjes!

Ik had vanochtend in mijn bedje een stoomfluit gehoord. Ik weet dan nooit of ik dat geluid met mijn gesnurk teweeg breng. Of dat er een echte trein op het punt van vertrekken staat.
(OVERIGENS HEB IK NA DIT BEZOEK BESLOTEN OM DE HELE BOVENVERDIEPING VOL TE BOUWEN MET SPEELGOEDTREINTJES, DIE MARKLIN EN LIMAROMMEL, U KENT HET VAST WEL, EN MOCHT IK GAANDEWEG MET RUIMTEGEBREK TE KAMPEN KRIJGEN, DAN TREK IK DE TUIN ER BIJ AAN (Joan weet dit nog niet, dus hou het nog even stil.....dat maakt de slagingskans van dit vergevorderde breinplannetje een ietsje groter...... hoop ik......)

Daarom hebben we de route langs het station van Thies gelegd. Ik heb niet gedroomd, er is sprake van een heus station, een loket, een wachtruimte eneen heus spoor. Het is allemaal niet veel, maar het is er.

We blazen de aftocht. En komen in de grootste, hectische, kleurrijk weekmarkt van deze reis terecht. We kopen wat fruit en proberen ons een weg te banen, op weg naar rustigere oorden.

Foto’s maken is meestal mooi werk. Meestal!

Als we koeien zien lopen in het ochtendstof, stoppen we. Halen onze camera’s tevoorschijn en gaan plaatsjes schieten. Met foto’s maken zoom je in, zie je details, en vaak veel meer dan je met het oppervlakkige menselijk oog waarneemt. Ik zie koeien, stof en een vuilnisbelt. En als ik door mijn lens kijk zie ik opal dat stinkende vuil mensen lopen. En ook kinderen. Die op blote voeten in die poel van smerigheid naar iets waardevols te zoeken. Misschien een mooie foto, maar de schrijnende beelden raak ik maar moeilijk kwijt……

Wel verdikke!

Senegal en Gambia hebben zich de afgelopen maand goed gedragen - beide landen zijn zo vlak als de Flevopolder - maar nu hebben we een serieuze klim voor de holle kiezen. Boven gekomen puffen we even uit. Alvorens we weer naar beneden suizen.

En toen. Toen horen we ons plots AMEN zeggen!

Lieve lezer, ik voel dat ik u – na het lezen van de voorgaande zin – iets van een verklaring schuldig ben.

Er is een tijd geweest dat ik naar de kerk ging. De Pauluskerk. Het was het type kerk waar de religieuze Ranja met een grote hoeveelheid water verdund werd. Zo’n kerk waar je het woord Gods vrolijk met een rietje naar binnen zoog.

Toen ik een jaar of 11 was kregen we een nieuwe dominee. Een nogal vooruitstrevende dominee. Die eigenlijk alles anders deed dan de trouwe kerkgangers tot dan toe gewend waren.

Ik herinner me dat ie ultrakorte preken hield. Ik heb onthouden (wellicht dat ik het een ietsje romantiseer) dat ie bij zijn eerste preek na een kwartier plots ‘AMEN’ zei. NA EEN KWARTIER! Ik herhaal: NA EEN KWARTIER!! Er ging een schok door de kerkstoeltjes. Wat?! Was het nu al afgelopen? We waren immers nog maar net begonnen. We zaten potdomme net. Mensen hadden nog niet de kans gekregen om weg te dommelen. De pepermuntjes waren nog niet eens rond gegaan…………..

Een preek van 35 minuten (en misschien binnen uw eigenste kerk wel 40 minuten of langer) was eerder regel dan uitzondering. Maar deze dominee speelde het klaar om zijn (eigentijdse, praktische en krachtige) boodschap – die hij altijd langs de meetlat van de bijbel wist te leggen - in 15 minuten te verpakken. Vond ie lang zat. Meer tijd had ie niet nodig. En je had er altijd wat aan. Geen zware boodschappen, geen schuld of zonde aanpraten maar positieve boodschappen en handvatten waar je de (werk)week mee door kon. Heeft ie meer dan 20 jaar volgehouden by the way. Mooie bevlogen man!!

Net zo plots als hij AMEN zei, zeggen Joan en ik ook AMEN.

We fietsen namelijk op een rode gravelweg. En die kennen we. Hier reden we een maand geleden ook. En we zien de Atlantische Oceaan. En dit uitzicht kennen we ook van een maand geleden. Dat betekend dat onze lus rond is. Dat betekend dat onze reis plots tot een eind gekomen is.

We vinden ons onderkomen snel – dat we nog kennen van een maand geleden - de begroeting is hartelijk en de douche lekker lauwwarm. Daar spoelen alles van onze stoffige en vermoeide lichamen af.

Behalve de mooie reisherinneringen. Die zijn er met de beste wil van de Senegalese Wereld niet af te boenen.

Die blijven lekker plakken.

Gerrit

Afstand: 50 km.