Fietsen kan ik, dat weet ik wel na Portugal, Estland en Tsjechië en alle weekend tripjes.

Maar fietsen in Afrika? Al filosoferend over bestemmingen viel ineens het woord ‘ Senegal’, en hadden we een serieus gesprek over fietsen in een land, waar eten, temperatuur en hygiene toch echt een ander peil heeft dan in ons eigen landje. Maar ik was wel nieuwsgierig geworden…..We bespraken, bereidden voor, spraken door en besloten, we gaan naar Senegal!En zo geschiedde..

De afgelopen dagen heb ik in gedachten onze reis herbeleefd, en ik kan niet anders zeggen dan dat ik met een enorm positieve en dankbare blik terugkijk op onze fietstocht door Senegal en Gambia.Wat was het prachtig om langs een rivier in Gambia, vanuit mijn slaapzak de mooiste sterrenhemel in mijn leven te zien, die ga ik nooit vergeten.

Om al die kinderen te zien rennen, roepen en zwaaien, zoveel en vaak, dat ik inmiddels automatisch reageer als ik ergens ‘Toubab’ hoor.

Ik voelde me hier snel op mijn gemak, al is dat ook niet moeilijk met zulke vriendelijke mensen. Kom er in Nederland maar eens om, of je bij iemand in de achtertuin mag kamperen, ik geef je weinig kans. Laat staan dat je er een maaltijd bij krijgt.

Die sfeer maakte ook dat ik me nooit echt onveilig heb gevoeld, elke behulpzaamheid was oprecht en de contacten hartverwarmend. Soms was een situatie spannend, vinden we een slaapplek, en gaat die vrachtwagen echt opzij?

Het is heel fijn om te ontdekken dat ik de warmte goed kon verdragen, op een enkele keer na, maar dat vond ik gerechtvaardigd als ik hoorde dat het boven de 40 graden was.

En natuurlijk ga ik sommige dingen niet missen, met stip op 1 de muezzin, die 5 x per dag oproept tot gebed. Zeker toen de luidspreker letterlijk naast onze kamer stond, werd het echt een beetje te dol. Net als de jongens die direct om je fiets of om geld vragen. Ik kon er afstand van nemen, en ik weet hoe het komt, maar het is soms echt een beetje irritant. Gelukkig waren ze in de minderheid en was het nooit bedreigend of echt vervelend.

4 weken terug fietsten we hier weg, uit Toubab Dialao, en vandaag kwamen we terug met een hoofd en hart vol herinneringen. Ik ben dankbaar dat we gezond en heelhuids terug zijn, en dat ik, bij de paar moeilijkere momenten op de kennis en ervaring van Gerrit heb kunnen en mogen leunen. Dankjewel, lieve Gerrit, dat is ontzettend fijn en leerzaam geweest! Maar ik ben vooral blij dat we samen zo’n mooie en bijzondere reis hebben kunnen maken. Want dat is het, zonder twijfel. In het begin, tijdens het fietsen zei Gerrit ineens: “ We zijn Afrika!” En dat zinnetje hebben we nog vaak herhaald. Het is te gek, dat je zomaar op je fietsje door Afrika kart.

Door al dat Frans de afgelopen 4 weken schoot me gisteren de zin “partir, c’est mourir un peu” Oftewel, weggaan is een beetje sterven, afscheid nemen is zwaar. Het is een cliché, maar er zit wel een kern van waarheid in.Ik had graag nog langer willen blijven, dat zegt eigenlijk wel genoeg.

Mijn Afrika debuut is volgens mij geslaagd, dus op naar The Next Level!

Joan