Het wekkertje gaat. Het is 5.25 uur. We staan op.

Slaapdronken als we zijn voeren we als goed afgestelde ‘machines’ onze inpakopdrachten uit. Daar zijn we vrij bedreven in geworden. Zonder verder commentaar pakken we onze tassen in. Maken we onze fietsen gereed. Werken een ontbijt naar binnen. En als dit alles tot een goed einde is gebracht zijn we even na zessen gereed voor vertrek.

Het vroege tijdstip kiezen we om de ergste hitte het hoofd te bieden. Het wordt een flinke klimdag vandaag. En het zwaarsteklimwerk willen we in de betrekkelijke koelte doen.

Gisteren hadden we een rustdag ingebouwd. Na vier dagen klimmen waren de benen en het hoofd aan rust toe. Vandaag zijn we zo fris als een hoentje.

Dat geldt overigens niet voor de vuilniswagen die ons de eerste kilometers vergezeld. Het is namelijk vuilnisophaaldag vandaag. De wagen haalt ons steeds in. Leegt dan de vuilcontainers. Waarop wij hem weer passeren. Maar niet lang daarna passeert het ons weer. Om vervolgens weer een container te legen. En zo gaat dat een tijdje door. Tijdens dat passeren geeft de vuilniswagen een indrukwekkende stank af. Gelukkig zijn we na een kilometer of vijf van ‘m af.

Dat geldt niet voor de bergen. Daar moeten we onze fietsen tegenop zien te werken. En we beginnen meteen met een 5 kilometer forse klim. Zo’n klim waarmee je je wel een uurtje of wat kunt amuseren. En na zo’n rustdag doet dat altijd even pijn. De benen (en het hoofd) moeten weer even wennen aan het leveren van arbeid.

We komen boven. De beloning mag er zijn. De uitzichten zijn prachtig. We dalen af. En wacht: daar doemt de volgende berg al weer op. Het klimmen kan weer beginnen. We stoppen van tijd tot tijd. Om op adem te komen. En benutten die tijd om bij te drinken en wat foto’s te schieten.

Om 8.30 uur vallen we een cafeetje binnen. Daar vloeit de RAKI rijkelijk. De invloeden zijn hier Italiaans en Grieks. Er wordt in het zuiden van Albanië zelfs Grieks gesproken. Ik krijg ook een glaasje RAKI, maar die laat ik beleefd staan. Ik ben veel te bang dat dit sterke alcoholische drankje me in de benen slaat. En dan wordt het klimmen wel een bijna onmogelijke opdracht.

De zon lijkt een verlofdag te hebben opgenomen. Het is voor het eerst deze fietsreis bewolkt. Met enige verbeeldingskracht lijken er zelfs een paar druppeltjes regen te vallen. We vinden het best. De afgelopen week was het knetterheet! De hoge temperaturen - gecombineerd met een hoge luchtvochtigheid - maakten het klimwerk zeer inspannend. Dat de zon zich even niet laat zien is fijn. We klimmen, dalen, klimmen en dalen door.

Na 45 kilometer fietsen belanden we in Sarande. Sarande is een grote stad en ligt in het zuiden van Albanië. De eerste aanblik maakt nog niet dat het liefde op het eerste gezicht is.

Dat hoeft ook niet. We hebben namelijk een stoer plan. We wagen de oversteek naar het Griekse eiland: Corfu. Vanuit Sarande is dat een oversteek – met een boot - van circa een uurtje. Dan ben je er al. We hebben gewoon zin om dit Griekse eiland ’s te befietsen. Is een spontaan idee. Kwam gisteren zomaar op. Hadden we van tevoren niet bedacht.

We kopen een kaartje voor de bootovertocht. Fietsen door naar de boot. En daar begint het gedoe.

Onze fietsen moeten door de terminal voor een check. De hele boel moet gescand worden. We komen terecht in de Griekse ambtenarijen hectiek. Heerlijk vind ik dat altijd. Van die mannetjes die op hun strepen gaan staan. Dat ambtenaar A zegt dat je daar naar toe moet. En als je daar bent. Dat mannetje B zeg dat je hier niet moet zijn. En je terug stuurt. En ben je dan terug (bij ambtenaar A). Dan stuur die ambtenaar je weer terug naar ambtenaar B. En dan komt er ambtenaartje C bij. En die vind weer wat anders. Kortom gedoe. En eigenlijk is er maar 1 reddingsboei: RUSTIG BLIJVEN! Het komt namelijk altijd op z’n (Griekse) pootjes terecht.

Zo ook nu. Onze fietsen mogen aan boord. En nog geen uur later zetten we voet aan Griekse wal. En zijn we op het Griekse eiland Corfu We lepelen een Mousaka naar binnen. En vinden een prettig – en op het eerste oog – zeer rustig familie hotelletje. Waar – zo blijkt niet veel later – de vakantievliegtuigen indrukwekkend laag overheen vliegen (daar hopen we nog een fraaie foto van te maken).

We gaan het eiland in twee dagen tijd fietsend verkennen. We houden u natuurlijk op de hoogte, als we tenminste niet door zo’n vliegtuig van ons Griekse balkonnetje worden geblazen.

Gerrit

Afgelegde fietskilometers: 54