Op de dag dat onze eigenste Hollandsche eigenheimer en oud showmaster “Frankie Masmeijer” een behoorlijke, en toch ook wel wat opmerkelijke, carrière switch heeft gemaakt (ik heb namelijk begrepen dat ie in de bananenhandel zit en dat ie die gele dingen - in een iets te krappe verpakking - de komende negen jaar uitsluitend aan gedetineerden gaat verkopen. Ook NCRV!!) zijn wij vandaag van Sarande terug naar Tirana gereisd. We hebben een taxi terug genomen naar het hotel waar onze reis twee weken geleden begon. Morgen vliegen we terug naar ons Hollandsche Heimat.

Gisteren hebben we het stadje Gjirokaster bezocht. Iets preciezer: het kasteel. Het kasteel dat hoog boven het stadje uit torent. Zo hoog. Dat de straatjes er naar toe zo steil zijn dat je er steil van achter over slaat. We nemen een taxi naar boven. En dat is een van de beterebeslissingen die we deze reis genomen hebben.

Het kasteel is bezienswaardig echter de uitzichten zijn ….. ach…..kijkt u zelf maar:

“ Goh mensen: dit was me het reisje wel. Wat waren de bergen hoog. En eenmaal boven gekomen: wat waren de uitzichten adembenemend”.

“En was het warm”. Ik kan een behoorlijke bak met warmte verdragen, echter dit was heftig. Ik weet dat U ook een fijn hittegolfje te verduren heeft in uw eigenste landje. Maar dan ook nog ‘s met een bepakte fiets bergen op fietsen (geheel vrijwillig overigens) tja, dat was een heftige klus.

We hebben onderweg geweldig fijne mensen ontmoet. En daar willen we graag iets over zeggen. Tijdens verschillende gesprekken werden we geconfronteerd met het imago dat Albanezen denken te hebben in het buitenland. Ze zijn zich er geweldig van bewust dat er in delen van de Wereld met een criminele blik naar hen gekeken wordt.

En ik zal de PVV en T. Baudet-stemmer voor zijn: die zullen er zeker ook zijn. Criminelen. In Albanië. Zeker wel. Net zoals er criminele Belgen rondlopen, criminele Duitsers, criminele Kosovaren, criminele Ieren, criminele Noren en criminele Nederlandse bananenverkopers die hun waar proberen te slijten in Antwerpen.

Kortom: overal loopt wel tuig rond. Echter de Albanezen die wij ontmoet hebben waren zonder uitzondering warme, goedlachse- en hulpvaardige mensen.

Als je het echte ongerepte Albanië wil zien. Jammer. Dan ben je te laat. Net als wij. De kuststrook wordt al gekenmerkt door de nodige hotels en bevolkt met de daarmee onlosmakelijk samenhangende toeristenmeuk. De (schitterende) kust wordt in rap tempo (honderden hotels per jaar) meer en meer volgebouwd. Over tien jaar staat ie ramvol. Maar de mensen zijn er nog puur en wanneer je – de met bison kit tegen de rosten aangeplakte - slaperige dorpjes aandoet, doe je een flinke stap terug in de tijd.

“We hebben er een fantastische tijd gehad”.

We hebbennog een paar fotootjes die het weblog niet hebben gehaald de afgelopen weken, maar die je wellicht wel de moeite van het bekijken waard vind:

En tot slot - mede namens Joan - een dikke zoen van ons beiden voor het volgen, meelezen en reageren van/op dit weblog. Thanks Roel. En een goeie en veilige reis met je zoon toegewenst!!!!