“Zijn dat rijstvelden? Zie je die tempel? Gaaf he, die banenbomen”!? Allemaal vragen die Joan aan mij stelt.

Heel fijn die vragen. En Ook heel fijn dat zij dat die rijstvelden, die tempels en die bananenbomen allemaal aan haar voorbij ziet trekken. Voor haar dan.

Want Ik zie niets.

Nu moet U niet denken dat ik recentelijk gekweld wordt door een of andere vervelende oogaandoening. Of dat ik twee afgeplakte luie ogen heb. Of dat ik mijn slaperige ogen domweg nog niet open heb weten te krijgen. Nee lieve lezer: niets van dit alles. Dat ik al dat moois en bijzonders nog niet zie, komt omdat mijn geest halverwege de reis ergens is uitgestapt.

Tja, ik denk dat dat gebeurd is bij het het overstappen op Istanbul-Airport. Dat ie toen op een onbewaakt ogenblik - terwijl een stewardess net even niet zat op te letten - bij het inchecken- de benen heeft genomen. Hij moet gedacht hebben: “fuck it Gerrit Pleijtertje, jij reist maar mooi door. Ik ga niet verder, ik blijf mooi hier, ik kom later wel”.

Kortom: ik ben hier wel, en ik fiets ook wel, zekers te weten. Maar mijn hoofd wil nog niet meedoen. Mijn hersenpannetje is nog niet hier. Niets om ongerust over te zijn, te worden of te blijven lieve meelezende kijkbuis kindertjes. Dat is een vrij gebruikelijk als je Gerrit Pleijter heet. Zo gaat het namelijk altijd als ik op reis ben.

Zet mij na een vliegreis in een willekeurige supermarkt om spulletjes te kopen. Ik kom met niets naar buiten. Geen idee hoe dat werkt bij mij, maar het werkt zo. Het hoofd wil gewoon nog niet meedoen. Het loopt op het einde van het jaar en the brains zullen nog wel wat ATV dagen over hebben. (“Ja, ik hoor het onze P&O’er zo zeggen: die dagen moeten ECHT op, anders ben je ze kwijt”, WIE HEEFT DIE KUTREGEL BEDACHT, maar dit geheel terzijde....en mijn excuses voor mijn taalgebruik...ik zal het woordje ’regel’ niet meer gebruiken....).

Het maakt dat ik de nodige watten in mijn hoofd voel. En dat ik me echt moet concentreren op het verkeer. Op het malen van de trappers. Op de te volgen route. En dan is mijn concentratie-hersenpan-emmertje wel vol. Weinig ruimte voor randzaken dus. Tja, en die randzaken maken het wereldfietsen juist zo leuk! Het geruststellende nieuws is dat ik na een dag of twee vaak weer helemaal het mannetje ben. En voluit kan genieten.

En dat zijn we vastbesloten om te gaan doen. Want lieve lezer:, U begrijpt het al: we hebben onze karretjes weer bestegen.

Het plan is om van het in Thailand gelegen Bangkok - via Cambodja - naar Ho Chi Min (Vietnam) te fietsen. Een afstand van ongeveer 1200 kilometer. We trachten zoveel mogelijk de hoofdwegen en de toeristische bezienswaardigheden-meuk te omzeilen. Echter de wereldberoemde Tempels van Angkor Wat en het ‘Killing Fields museum‘ in Cambodja, daar lijken we maar moeilijk omheen te kunnen fietsen.

Vanochtend vertrokken we uit Bangkok. En via mooie en ook wat minder mooie weggetjes baanden we ons een weg door de buitenste buitenwijken van het drukke Bangkok. Na 10 kilometer fietsten we al over stille weggetjes. Van tijd tot tijd kruisen we een snelweg die auto- en vrachtverkeer van en naar Bangkok leidt. Dan weer - via een houten bruggetje - steken we een smal stroompje over.

Het is 38,9 graden en de luchtvochtigheid is drukkend van aard. En hier ‘druk’ ik me qua drukkendheid vrij genuanceerd uit. Bij het naar beneden sjouwen van onze fietstassen - vanochtend - was onze fietskleding al kleddernat van het transpiratievocht. De opgesmeerde zonnebrand werd met dezelfde noodgang weer naar buiten getransporteerd, waardoor ik potdomme wel een sneeuwman leek, met al die witte vlekken op m’n lijf.

We nemen van tijd tot tijd een pauze. Trappen rustig door. Drinken heel veel water. En kachelen nog een stukje verder. Rustig en easy. Het is belangrijk om kalmpjes aan zo’n tocht te beginnen. Wennen aan temperatuur. Wennen aan het verkeer. Wennen aan het fietsen. Wennen dus.

Rond16.00 uurvinden we het mooi geweest. Omdat we hele rustige achteraf weggetjes volgen zal het vinden van onderdak wellicht ietsje moeilijker gaan. We informeren wat links. We informeren wat rechts. En uiteindelijk worden we door drie mannen op 1 brommer naar een enorm appartementencomplex geleid.

Er zijn honderden kamers beschikbaar. Tot grote teleurstelling van de manager hoeven wij er maar 1. Die ene kamer heeft airco. Een douche. En een bed. Met een dekbedovertrek waar HAPPY EASTER (vrolijk Pasen) op staat. De kamer is groot genoeg voor een heleboel fijne verstop plekjes,

We gaan maar ‘s kijken waar ie de Paaseitjes verstopt heeft

Gerrit

Afgelegde afstand: 42 km