“Joan heeft het ietsje pietsje eerder in de gaten dan ik”.

Het is op het heetst van de dag als we een stoffig dorpje vereren met onze komst. We hebben geen idee waar we precies zijn. Maar hebben iets van 50 ketting kilometertjes weggetrapt. En we vinden het mooi geweest. We zoeken iets van een slaapplek.

Omdat het overduidelijk is dat er in de gehuchtje geen hotel is loop ik naar een willekeurig huisje. Daar opent een vrouw de deur. Ik sla mijn beide handen met de vlakke zijden tegen elkaar. En breng ze naar de linkerkant van mijn gezicht. Kantel mijn gezicht ietsje. En maak het gebaar van slapen (in mij geval snurken maar houd het stil zou ik zeggen).

De vrouw maakt duidelijk dat er hier in de directe omgeving geen plek is om te slapen. Wat natuurlijk niet waar is, want waar zou ze zelf dan slapen, maar dit geheel terzijde.

Maar eh.....ze probeert me nog iets duidelijk te maken.....

Vanochtend hebben we onze ‘garageboxen-slaapplek’ verlaten. Het was fijn om daar te overnachten. Weg van de drukte. Schone kamer. Alleen vogelgeluiden. Vermengd met het geluid van de O ZO broodnodige Airco die ons een redelijke koele nacht bezorgd.

De eerste kilometers gaan langs een te drukke weg. Dat geeft niks, maar we geven wel wat extra ‘gas’. We ontbijten bij een tankstation op een bankje. We hebben toetjes, brood en jus d’ orange ingeslagen, en daarmee leggen we een fijne fietsbodem voor de rest van de ochtend.

Waar we gisteren door een visserslandschap koersten, is het vandaag rubber dat de klok slaat. En om de wijzers van de klok precies op de goed tijd de laten draaienschijven: de Hevea brasiliensis boom oftewel: de rubberboom. De plantages rijgen zich gedurende onze fietsdag aaneen.

De boom heeft een gladde bast en bloedt bij verwonding een soort wit melksap, de latex. Het latexhoudende melksap wordt gewonnen door de bast van links naar rechts diagonaal aan te snijden. Het melksap loopt via een ‘gootje’ in een- aan de boom bevestigde - halve kokosnoot. Na het tappen duurt het 7 tot 8 jaar voordat de bast volledig herstel is en er opnieuw getapt kan worden.

Van de latex wordt natuurlijke rubber gemaakt. Deze industrie staat de laatste jaren flink onder druk, en dat komt vooral omdat de Chinezen een goedkoper - minder natuurlijk - alternatief aanbieden.

Maar eh......terug naar de vrouw . Die maakt grote bewegingen met haar armen. Ik begrijp er niets van. We zoeken een slaapplek, geen eh....iets groots of zo!. Joan snapt als eerste wat ze bedoelt. Elefunts! Elephants!! Olifanten!!! De vrouw probeert ons duidelijk te maken dat in dit gebied Olifanten lopen. Aha!!!! En dat is nog niet alles. Die olifanten zijn een beetje boos.

Dat komt zo.

Er schijnt door de Thaise overheid onlangs een slurfbelasting in het leven te zijn geroepen. En die gaat onze voorheen zo vrolijke Thaise Elephants de nodige ivoren doekoes kosten. En daar zijn ze niet van gediend. Daarbij is hunnie Olifantenivoren-beurs recentelijk flink gezakt. En ja, ook hullie kunnen het geld maar een keer uitgeveN. Hunnie aanvankelijke teleurstelling is verworden tot een lichte vorm van irritatie. En dat is nu dus omgezet naar boosheid. Flinke boosheid. Agressie! Er lopen dus zo’n 50 boze olifanten in dit gebeid rond.

Dit olifantenverhaal doet me opeens denken aan die geweldige plaat ‘ Goodbye Jumbo’ van de voormalige gitarist van the Waterboys. Ik was in de jaren 80 enorm fan van The Waterboys en elk lid die de band verliet (en dat waren er nogal wat....) volgde ik door hun solo-cd te kopen......Geweldige plaat!!

Maar ok, olifanten of niet. We zoeken nog steeds een slaapplaats.

We vragen bij haar buren of die misschien een slaapplaats weten. En ja, die weten ze. Twee kilometer verderop is een resort. Die verhuren huisjes. We worden een eindje op weg gebracht. En proberen het resort te vinden. Dat lukt niet echt. En fietsen een stukje terug. Uiteindelijk brengt iemand met een brommertje ons er naar toe. Het is geen twee kilometer, maar tien kilometer. Best wel vermoeid en met de nodige liters transpiratievocht vallen we ons huisje binnen.

Maar niet nadat we - wederom - gewaarschuwd worden voor “the Elephants”. “Don’t Go voor zeven uur s’ ochtends op pad. En beware dat je tegen 18.00 uur binnen bent”.

Ik krijg filmpjes te zien van olifanten (In dit gebied) die aan bomen lopen te schudden alsof het cocktailprikkertjes (zonder kaas, zilveruitje, augurk en nada vlaggetje) zijn. Dat krijgt je in Burgers Zoo, qua jaarkaart, nog in geen tien jaar te zien. Daar kunnen die “JUMBO’S in Arnhem ZOOnog een slurfpuntje aan zuigen.

Maar zonder gekheid: als locals dit gevaar zo vaak benadrukken dan ben je wel gek als je hun adviezen op dit punt negeert. We besluiten dan ook om morgen niet voor 9.00 uur te vertrekken.

Helaas krijgt de avond nog een vervelend Olifantenkrulstaartje. Joan mist een trede van de trap, valt vervelend en bezeert haar enkel.

We gaan zien hoe zich dat ontwikkelt.

Gerrit

Afgelegde afstand: 62 kilometer