Tja, gisteravond ging ik dus door mijn enkel.

Ja, dat is een vervelend staartje, want het is niet enkel de enkel, maar de hele linkerzijde van mijn rechtervoet. Blijkbaar ben ik in mijn stuitende enthousiasme over de door Gerrit bereide Globetrotter maaltijd wat afgeleid en ineens lig ik daar en voel hoe mijn voet is omgeklapt. Ik sta snel weer op en we gaan, na de schade opgenomen te hebben, eerst maar eens eten. Koud eten is tenslotte ook niks, en ik vind op de grond liggen er ook maar gek uitzien. Voor de zekerheid gooi ik er een ibuprofen tegenaan en hoop dat dat voldoende is.

‘s Avonds bij het slapen gaan voel ik de voet gonzen en kloppen en ik hou mijn hart vast voor wat ik de volgende dag ga voelen, en wat de consequenties zijn. Want fietsen met 1 voet is kort gezegd nogal onhandig.

Maar bij het opstaan valt het me reuze mee, en alles wat ik ‘s nachts voelde lijkt te zijn verdwenen. Ik besluit dat we gewoon verder kunnen en we gaan op stap.

De eerste 10 kilometer is de route wat druk, maar daarna bevinden we ons weer in prachtig gebied. Af en toe zien we zelfs wat heuvels aan de horizon verschijnen. Opvallend is dat de weg bijzonder goed van kwaliteit is. Op een gegeven moment fietsen we over een kakelverse asfaltweg, wat natuurlijk hartstikke fijn fietst. Zeker met mijn voet, die ik nauwlettend in de gaten hou en probeer deze niet te zwaar te belasten. Zo willen we wel doorfietsen tot aan Ho Chi Min!

Maar ineens is het gedaan met het asfalt. Het verandert in een gravelweg en later in een zandweg, en we fietsen een gebied in waar niets meer is, behalve bomen, het lijkt alsof hier bomen gekweekt worden, maar het is echt een soort bos, zo groot.

Het is een zandweg met wat kuilen erin, dus we moeten goed opletten en af en toe de kuilen ontwijken. Dat kost iets meer energie, maar de moeilijkheidsfactor neemt nog verder toe, uit het bos komen namelijk ineens 2 honden hard blaffend aanrennen en ze zijn niet van plan om te stoppen, of ons erdoor te laten! Nou hebben we elke dag al last van honden, die luid blaffend uit bosjes, huizen of tuinen aan komen rennen, en het is bijzonder vervelend, maar dit is wel heel serieus, en we zijn hier wel alleen.

Ik pak een flinke stok en ga ermee in de lucht zwaaien, jaja, al fietsend. Een mens kan meer dan hij denkt. Samen weten we ons al schreeuwend en zwaaiend te bevrijden van deze 2 druktemakers en ze kiezen het hazenpad. Ik hou enorm van honden, maar dit is echt noodzakelijk, want gebeten worden is op zichzelf al niet fijn, maar we kunnen dan ook op zoek naar een rabiës shot. Na 10 kilometer door dit gebied te hebben gefietst raken we weer in de meer bewoonde wereld en hebben we ook weer asfalt onder onze wielen. De honden blijven overigens komen, dus die stok heb ik nog maar even bij me gehouden...

Omdat we niet zeker zijn over onze overnachting, besluiten we eerst nog een goede maaltijd naar binnen te werken, zodat we rustig kunnen zoeken, met een lege maag gaat dat vaak een stuk minder soepel.

In het restaurantje is een Thais echtpaar wat ons wil helpen en er wordt druk gebeld, we krijgen hun telefoon telkens in onze handen gedrukt, maar er komt niets concreets uit. De eindconclusie is dat we nog zo’n 25 kilometer moeten afleggen tot een grotere plaats. De vraag is of we dat nog trekken, maar echt veel keuze hebben we niet.

Al fietsend, honden wegjagend, afgewisseld met drink en lippenbalsem pauzes en met tijd en wijle onze billen de vrijheid en wat bloed (terug)gevend, breien we die 25 kilometer eraan vast. Er was niets dichterbij, soms is het niet anders.

De beloning is een super-de-luxe kamer, studio, noem het maar zoals je wilt, maar precies wat we nodig hebben.

We douchen, er is WiFi, en oh ja, die voet? Het is een wondervoet. Even de duimen gekruist houden, maar volgens mij is dat met een sisser afgelopen.

Joan

Afgelegde afstand: 78 km.