Na een goed nachtje slapen worden weom 7 uurgewekt door onze wekker.

De wekker zetten is iets wat eigenlijk niet bij vakantie hoort, maar misschien wel bij reizen. Het zorgt ervoor dat we kunnen profiteren van de nog koelere temperatuur zodat we, als het echt warm wordt, al de nodige kilometers erop hebben zitten. We hebben een standaard ochtendritueel, waarbij geen woord teveel wordt gezegd, en ieder zijn/haar ding doet. Al onze spulletjes hebben hun vaste plek in een vaste tas, en die gaan op hun vaste plek aan de fiets. Zo eenvoudig kan het zijn. Als je alles een vaste plek geeft en op de juiste plek teruglegt ben je nooit iets kwijt, is mijn motto.....

We hebben ooit in Praag ‘s ochtends vroeg een bus moeten nemen, en sindsdien weten we dat we in staat zijn om binnen een half op te staan, een tent af te breken, alles in te pakken en op de fiets te kunnen zitten.

Vandaag niet anders, en we beginnen aan de route die de voorlaatste zal zijn van onze bestemming Siem Reap, wat voor vandaag betekent dat we ruim 50 km voor de boeg hebben. We hebben gekozen voor een iets drukkere weg, in verband met de voorzieningen zoals winkeltjes en plekjes om te eten, en het feit dat kleinere weggetjes veel kilometers toevoegen aan de route.

De heerlijke soep van gisteravond is met een noodtempo door onze lichamen verwerkt en al snel merken we dat er iets in moet. Er is weinig te krijgen hier, dus het wordt (weer) een noodlesoepje.

Als we een eindje verder zijn zien we aan de overkant een grote gedecoreerde boog, met een bord waar we kunnen afleiden dat er na 800 meter iets is. Dat iets blijkt een tempel complex te zijn, en voorzichtig betreden we het terrein, we hebben namelijk een korte broek aan, en van mijn eerdere bezoek aan Thailand weet ik dat dat niet op prijs gesteld wordt.

Gelukkig is dit hier niet het geval en worden we uitgenodigd om de tempel te bezichtigen. Even later, buiten, raken we nog even in gesprek met enkele jonge monniken. We worden zelfs uitgenodigd voor een viering morgen, met 100 monniken! Wat ontzettend jammer dat we hier niet naartoe kunnen.

Nadat we wat foto’s hebben genomen, verlaten we het terrein weer. We willen net de weg opgaan, als ik tot mijn schrik zie dat mijn telefoon weg is. Die zit namelijk altijd op een vaste plek in mijn stuurtas, weet u nog??? We analyseren, fietsen terug, vragen, zoeken, maar geen telefoon te zien.. We besluiten om nog eenmaal de weg af te fietsen en beiden naar 1 kant van de weg te kijken, en warempel, Gerrit ziet ineens mijn telefoon aan de rand van de weg liggen. Wat een opluchting!!

We kunnen weer verder. Het is een heerlijke dag, met veel mooie ontmoetingen. De Cambodjanen zijn enthousiast en vriendelijk, de kinderen roepen en zwaaien nog niet zoveel als in Senegal en Gambia, maar ze komen in de buurt.

De taal is soms een klein obstakel, maar met handen en voeten lukt het ons telkens om aan eten of onderdak te komen, en nu we dichter bij Siem Reap komen, wordt er meer Engels gesproken. Hier wil ik nog wel even blijven!

Joan