Phnom Penh is een behoorlijk grote stad, en na ons bezoek aan het museum Tuol Sleng banen we ons een weg door het drukke verkeer, op zoek naar een slaapplaats. Dat is hier niet al te moeilijk en bij de tweede plek hebben we beet, en verhuizen we al onze tassen naar de 6e verdieping waar we de nacht doorbrengen.

De volgende ochtend zijn we al vroeg op weg naar de laatste bezienswaardigheid in Cambodja, al doet die benaming misschien weinig eer aan onze bestemming, de Killing Fields van Choeung Ek. Hier werden 20.000 gevangenen naartoe gebracht en vermoord.

We maken ook hier gebruik van een audiotour, en lopen al luisterend naar de verhalen over deze Killing Fields over het terrein.

Het voelt bijzonder om op deze plek te zijn, wetende dat hier zoveel gruwelijks heeft plaatsgevonden, terwijl het een heel serene vredige omgeving is.

De vraag die constant door mijn hoofd gaat is, waarom? Waarom moesten onschuldige mensen dit doorstaan, de ideeën en wil van een ander opgelegd krijgen, onderdeel van een systeem worden, waarin zij bij voorbaat en altijd de verliezer zijn? En dan heb ik het nog niet eens over de mensonterende, beestachtige methoden die gebruikt werden om deze onschuldige mensen van het leven te beroven.

We kijken, delen onze gedachten met elkaar, maken weinig foto’s.

Na ons bezoek aan Choeung Ek gaan we eten en kunnen we alle indrukken laten bezinken. Daarna stappen we op de fiets om een stukje dichter bij de Vietnamese grens te komen.

De weg is druk, en soms niet al te best. Maar we hebben voor het eerst de wind mee, en dat helpt een beetje, het tempo ligt hoog en we hebben goede fietsbenen vandaag! Onderweg komen we regelmatig tempelcomplexen tegen, en soms stappen we even af om daar wat mooie foto’s van te maken.

Regelmatig nemen we een korte pauze om wat te drinken en dat doen we bij voorkeur in de schaduw. Omdat die schaduw er niet veel is, of liever gezegd, brandende zon zonder bomen langs de weg, rijden we op een gegeven moment onze fietsjes even onder een soort overkapping langs de weg. Het lijkt op een soort werkplaats of garage. We stappen af, nemen onze bidons en drinken staande wat water.

Ineens staat er een man naast ons, met 2 plastic stoeltjes. Hij zet ze neer met een glimlach en voor we het in de gaten hebben loopt hij alweer weg. We gaan zitten, een beetje verbouwereerd en terwijl we dit naar elkaar uitspreken merk ik dat ik geraakt ben, en ik voel de tranen prikken in mijn ogen. Hoe lief, hoe attent is dit? We vroegen niets, en deze man vraagt niets van ons. Maar zo’n klein gebaar betekent zoveel.

En zo gaat het telkens hier. Cambodjanen zijn ontzettend lieve, zachtaardige mensen, die je telkens begroeten met een glimlach, zodra je contact maakt. En regelmatig is dat de manier waarop zij met ons contact maken. Soms moeten we wat meer moeite doen om elkaar te begrijpen, maar het lukt eigenlijk altijd.

Hoe mooi is dat?

Joan

Afgelegde afstand: 56 km.