Papapapader papapader papaaapapaaa! Papapapader papapader papaaapapaaa!! Is het lang geleden, is het lang geleden, dat mijn hartje riep ding dinge dong. Is het lang geleden, is het lang geleden dat.......

Ja lieve lezer: ik wil deze bijdrage ‘s een fijn muzikaal tintje meegeven. De ietwat ouderen onder U hebben het allang begrepen. Teach Inn, 1975. Songfestival. Winnaar namens Nederland! Voor de ietwat groenere blaadjes onder U. Check You Tube ff. Je kunt als zoekterm ‘Teach Inn’ of ‘winnaar Songfestival 1975’ of ‘dingedong’ invullen. Echter, met alleen de zoekterm ‘ZEIKNUMMER’ kom je er ook wel.

Het nummer zit sinds vanmiddag vast gebeiteld en/of geramd in mijn hoofd. En het is er met geen drie Cambodjaanse stokken uit te rammen. Maar dat hoeft ook niet meer. Want over een kilometer of wat gaan we Cambodja achter ons laten lieve volger. En dan gaan we na Thailand en Cambodja, het derde - en tevens laatste land van onze reis met onze aanwezigheid verblijden: VIETNAM!

We fietsen een kilometer of zes heel relaxed naar grens. Uit niets blijkt dat we een grenspost naderen. Geen drukte. Geen grote aanduidingsborden. Niet de gebruikelijke grenshectiek. Niets van dit alles. Alleen een stenen paaltje met daarop de tekst: International Check Point Border of Phnom Den. En dat we nog 1.5 kilometer te gaan hebben voordat we dat punt bereiken. That’s all!!

Plots staan we voor een slagboom. Daar moeten we ons paspoort en visum tonen. En mogen we door. Iets verder belanden we in een zweterig klam hokje. Prima omgeving voor goede seks. Maar om een paspoort te laten stempelen, mag het een graadje koeler wat mij betreft. Na ietwat gedoe stampt de beambte - met van die zweterige oksels - stempels in onze paspoorten. Ik zie het maar als een bewijs van goed gedrag. Hij denkt waarschijnlijk: “Zo, Cambodja is weer verlost van deze fietsende Hollandsche druktemakers”.

Goodbye Cambodja!

Fietsend door een stukje niemandsland brengt het ons bij een volgende slagboom. Die van de Vietnamese grens. Deze mannen zijn wat strenger. Ze zijn waarschijnlijk door hunnie Cambodjaanse buren voor ons gewaarschuwd. Zou maar zo kunnen. Moet je niet uitsluiten. Zou best kunnen. Is niet onwaarschijnlijk.

Afin.

We komen eerst voor een slagboom te staan. Controle. Controle. En moeten dan naar een gebouw. Daar wordt ons paspoort gecontroleerd. En ons visum gekopieerd. Althans, dat laatste is de bedoeling, echter het kopieerapparaat blijkt defect. We moeten foto’s maken van onze visa en met die foto’s moeten we het land maar zien uit te komen op de 18e januari!

We krijgen ook hier een stempel. En komen daarna weer voor een slagboom. Ook hier worden we opnieuw gecontroleerd. Er zou maar ‘s iemand ongemerkt met twee fietsen, 10 fietstassen en een kanariegeel en neonoranje gekleurd T-shirt de grens passeren........

We fietsten over een brug. We kijken naar beneden. Zien een rivier. En - de voor Vietnam zo karakteristieke - paalwoningen. Het kan bijna niet anders: we zijn in Vietnam!

Heel gek, we moeten even bekomen van de grenswissel. Het lijkt net of we een een soort van tijdzone gepasseerd zijn. Het voelt wat onwerkelijk. We zijn allebei ietsje ontregeld. We moeten even wennen. We zoeken een koffietentje om even bij te komen. Daarna maken we de Vietnamese bank wat geld afhandig (we pakken het gewoon af, echt waar). En gaan moedig voorwaarts.

We gaan - de ons nog resterende fietsdagen - een beetje freewheelen.

We gaan de Mekong Delta verkennen. De Mekong is een rivier. Die zich - grofweg - bij Phnom Penn opsplitst in heel heel heel veel kleine stroompjes. Eigenlijk ontelbaar. Maar dat is eigenlijk niet helemaal waar. Van dat ontelbaar. Want ‘t zou best te tellen zijn. Alleen ben je daar gruwelijk lang mee bezig. (Zij)takkewerk. Niet aan beginnen. Je komt aan fietsen niet meer toe.

Afin. Die nagenoeg ontelbare stroompjes stromen allemaal uit in de Golf van Thailand. Dat maakt dat het zuiden van Vietnam enorm waterrijk is. En door dat water labyrint gaan wij fietsen.

We gaan de kleinst mogelijke weggetjes befietsen. Vanaf de eerste kilometers is het al genieten geblazen. We fietsen tussen de rijstvelden en wat hoge heuvels. Het is groen. Exotisch. En de mensen groeten ons.

Rond het middaguur houden we HALT. Niet omdat er een agent ons staande houdt. Of dat er toch iets mis is gegaan met het stempelen van onze paspoorten. Of omdat we wellicht iets teveel en te diep in het glaasje gekeken hebben (het stelt ons ietwat teleur dat die laatste gedachte bij u opkomt, maar goed). Nee, we houden halt bij een eettentje. Vinden die. En lepelen wat rijst, vlees en soep naar binnen.

Na deze rustpauze moet er ietsje gesleuteld worden aan de fiets van Joan. Daarbij verlies ik een onderdeel uit het oog. Het raakt in het zand verdwaald. Hoe we ook zoeken. Het ding is niet te vinden. Het halve dorp zoekt ondertussen met ons mee. Uiteindelijk vind een local het onderdeel. Dat wordt met gejuich ontvangen. Ik mag mijn vet geworden handen wassen. De mensen zijn zo lief hier....

We koersen door.

Het blijft onverminderd mooi. Het barst van de brommertjes. Maar het zware verkeer laat zich op deze weggetjes niet zien. En dat maakt het fietsen tot een waar feest.

Na 49 fietskilometers houden we het voor gezien. Voor vandaag dan. U dacht toch niet dat we er - net nu we in Vietnam zijn - er de brui aan zouden geven. Tuurlijk niet! Alleen de gedachte al.

We vinden een fijn onderkomen. En dat moet natuurlijk betaald worden. De munteenheid in Vietnam heet Dong. Je betaald dus met de Dong.

Dinge DONG. Heeft U ‘m?

Damned (dat is Vietnamees voor: potverdikkie). Dat nummer blijft maar in mijn hoofd malen. Ik krijg ‘t er niet meer uit.

Dat gaat niet meer goed komen deze reis.

Gerrit

Afgelegde afstand: 49 km.