De eigenaar van dit ‘je kunt een kamer huren voor 1 uur-Hotel’ heeft geen idee wat we komen doen. Waar we vandaag komen. Hoe lang we willen blijven. Hij spreekt vloeiend en - ongetwijfeld - foutloos Vietnamees. En dat helpt niet echt om antwoorden te krijgen op - deze voor hem - zo prangende vragen.

We staan deze ochtend vroeg op. We willen namelijk de botenmarkt van Can Tho zien. Het zou op de rivier krioelen van allerhande bootjes die handelswaar aan elkaar aan het slijten zijn. En U begrijpt ‘t al. Wij willen weer ‘s haantje de voorste zijn. En om haantje de voorste te zijn, moet je er vroeg bij zijn. Na 7.00 uur neemt de bedrijvigheid af. En zou er niet veel te beleven zijn.

We fietsen een uurtje. Bereiken de rivier. En tja. De boten zijn er. En de waar wordt gesleten. Tot zover het goede nieuws. Maar het valt allemaal wat tegen. En dat komt dan weer omdat we er meer van verwacht hadden. Hadden we dat niet gedaan. Dan was het waarschijnlijk ook niet tegen gevallen. Maar waren we wellicht verrast geweest. Conclusie: verwachtingen willen nog wel ‘s tot teleurstellingen leiden.

We fietsen door en doen verwachtingsloos inkopen bij de plaatselijk supermarkt. We harken onze standaard inkopen bij elkaar. Flessen water. Bakjes yoghurt. Fruit en noten. En zijn hartstikke blij met onze buit. Daar fiksen we het de komende uren wel mee.

We mijden de grote doorgaande weg. En nemen de achterste achteraf weggetjes. Vaak minder goed geplaveid. Maar o zo mooi! Zo ook nu. Mensen groeten ons of kijken ons verbaasd na. Na een kilometer of 20 komen we plots in een heel bedrijvig dorp. Met een even zo bedrijvige markt. We kijken in de remmen. En stappen af (in die volgorde werkt het vaak - door ervaring wijs geworden - het beste). We lopen wat rond en maken foto’s.

Het is in Vietnam vrij gebruikelijk om ergens langs de weg te stoppen. En even te rusten. Dat kan je kosteloos doen in een hangmat. Het hele land is vergeven van de hangmattige rustplaatsen.

Als we de hangmatten uit rollen staan we plots met onze banden in vers gedraaid asfalt. We merken het iets te laat op. En dat heeft gevolgen. Het profiel van onze banden loopt vol met het kleverige zwart terige spulletje. Ook onze schoenzolen plakken, nadat we ze (gedwongen) op het asfalt moeten zetten. Shit. (Joan denkt overigens dat hier De uitspraak ‘krijg de tering’ vandaan komt).

Uit een eerdere ervaring weet ik dat het ongemak aan het eind van de dag voor een belangrijk deel verholpen is. Het teer slijt namelijk gewoon weer van banden en schoenzolen af.

We geraken op een doorgaande weg. Niks aan de hand. De weg is mooi. En niet te druk. Het barst van de bananenbomen. En palmBomen. En om de paar kilometer moeten we een brug over om de zoveelste rivier in de Mekong Delta over te steken. De rivier is hier ‘de’ belangrijkste transportbaan. Alles wordt over de rivier vervoerd. Bananen. Kokosnoten. En of veel meer eetbare meuk.

Na 70 kilometer de ketting op spanning gehouden te hebben, vinden we het welletjes. Veel mogelijkheden tot onderdak zijn er niet. Maar we vinden 1 plek. Nou ja, vinden?! We kunnen het eigenlijk helemaal niet vinden. We zoeken ons een slag in de rondte, wat ons overigens wel op hele mooie plekjes brengt. Uiteindelijk brengt een jongeman op z’n brommer ons naar een onderkomen toe.

De eigenaar is verbaasd. Normaal verhuurt hij zijn kamers voor 1 uur aan stelletjes met woeste plannen. Maar deze twee fietsende gasten willen de kamer voor een hele nacht. Hij begrijpt er niets van. Maar het lukt hem uiteindelijk te overtuigen om ons toch maar een kamer te verhuren. Zonder er na een vrolijk uur weer uit te komen rollebollen.

Des avonds hebben we telefonisch contact met een Engels sprekende nicht van de eigenaar. Aan haar vertellen we wie we zijn. Dat we fietsen van Bangkok naar Ho Chi Min. En nee, dat we niet hulpbehoevend zijn. En nee, dat we geen begeleider hoeven die ons de weg wijst. En ja, we blijven 1 volle nacht. En dat alles wordt in vloeiend Vietnams overgebracht aan de eigenaar en zijn gezin.

Alle klokken staan weer gelijk. De rust is weder gekeerd. Iedereen kan weer opgelucht adem halen. De spieren kunnen weer ontspannen. Er schijnt weer voldoende licht aan de horizon. Etcetera, etcetera.

En dat is fijn. Want dan kan iedereen rustig gaan slapen.

Nouwwwwww. Nog niet helemaal. Want zo tegen het sluiten van de markt-avond. Moet er mij iets van het hart. Mijn muzikale hart.

Ik weet niet hoe het U vergaat lieve lezer. Maar als ik een goede bui heb wil ik wel ‘s een deuntje zingen. En nu hoor ik U denken: “Gerrit jonge, is dat nu wel zo verstandig, indachtig jou zangkwaliteiten”. Mijn eerste reactie richting U is: ga eerst even op zoek naar uw eigenste (noten)balk in uw eigen oog voordat U mij beticht van matige zangkwaliteiten. En de tweede reactie: heb maar niet zoveel noten op uw zang....

Maar in alle eerlijkheid. Ik kan er geen hout van. Dus U - ik zeg het niet graag - heeft wel een heel klein beetje gelijk. Ik houd mijn zangkwaliteiten (of het gebrek er aan) dan ook beperkt tot de badkamer. Of keuken. Maar buiten de deur zal het niet snel komen.

De Vietnamees staat er......hoe zal ik het zeggen......ietsje pietsje anders in. De kararoke-tentjes zijn niet te tellen. En ze voorzien in een behoefte kan ik U zeggen. Jeetje, er wordt wat af gezongen. EN VALS!!!!!!! Echt waar!!!! Vietnamezen kunnen er geen hout van. Het doet je verlangen (dat ik dit ooit nog ‘s zou zeggen) naar de 3 FUCKING J’s. Of die akelig snot slijmerige Jan Smit. Of draaiorgel-teef: Sieneke. Of meer van die figuren die zich bewegen langs de rafelige afgrond-randen van onze muzikale samenleving.

Het is VRE-SE-LIJK!! Kattegejank zou mijn moeder gezegd hebben!

Misschien is het niet kunnen zingen wel een voorwaarde om aan de Vietnamese KARAOKE mee te mogen doen. Dat als je wel kan zingen en maat kan houden, dat je dan helemaal niet mee mag doen.

Ik denk dat ik vanavond toch maar ‘s mijn geluk ga beproeven In de KARAOKE-tering bar.

Gerrit.

Afgelegde afstand: 70 km.