Mijn fietshandschoen vertoont gaten.

En dat is maar goed ook, lieve lezer. Anders konden mijn vingers en duim er wel ‘s geen gat meer in zien. En ja, waar zou ik die slungelachtige lichaamsdelen dan moeten laten? Beetje in de lucht steken of zo. Of onder m’n oksels verstoppen. Maar dat ziet er raar uit. U zegt, lieve volger? In de bilspleet? Meent U dat nu werkelijk?! Dat meent u toch niet? Da’s toch niet echt fris. Vind u dat - bij nader inzien - zelf ook niet?!

Afijn.

Er zitten nu ook gaten op plekken in mijn handschoen waar ik ze liever niet heb. En daarom laat ik die gaten dicht naaien door een kundig uitziende mevrouw. Ik maak nog wat grapjes over extra ventilatiegaten en zo. En dat ik er geen gat meer in zie.....

Echter. Dit is niet het type mens dat de humor van straat schraapt met een pleeborstel. Niet het type mens dat snel een glimlach om de mond ......... laat ik het zo zeggen: van grapjes is ze niet gediend. Er moet een klus geklaard worden. En dat zal ze doen ook.

Tijdens het wachten passeert een kruiwagen met bloemkolen. Dat heeft tot gevolg dat dat nummer van Andre van Duin (heeeeeele grote bloemkooooole!) de rest van dag in mijn hoofd op een heel lelijke wijze nazeurt. Na een minuut of tien krijg ik de handschoen terug.

Wat denkt U? Geen gat meer te zien.

We bestegen onze karretjes vanochtend nadat we uitgecheckt hebben bij het hotel -dat zoveel sterren bezit dat de leiding overweegt om de pui te verbreden - omdat ze die reeks aan sterren anders niet op het gebouw geplakt krijgen.

We banen ons een weg door Tra Vinh. Een best wel drukke stad die voorbereidingen treft voor een fijn feestje. Ballonnen wapperen. Met bolle wangen vol geblazen vlaggen klitten bij elkaar. U begrijpt het al: het is al met al een vrolijke boel hiero. Het lukt ons alleen niet om te achterhalen wat de aanleiding tot het feestje is. Tja, en om nou een beetje feest te gaan lopen vieren - en voorop te gaan lopen in iets van een polonaise - zonder helemaal te weten waarom. Dat lijkt ons geen strak plan. We fietsen lekker door.

En dat doen we over mooie rustige weggetjes met bloemrijke bermen. Op een goed moment nemen we een afslag. Op weg naar de pont die ons de rivier zal overbrengen. We arriveren op plaats delict. Proberen de veerman te spotten. Iets van een kaartje te kopen. De loopplank te detecteren. De roeispanen ter hand nemen.........Maar wat we zien. Geen pont. Wel zien we in de verte een brug. Aha! Er valt iets van een Vietnamees kwartje. “Zou het misschien kunnen dat de pont recentelijk plaats heeft moeten maken voor deze brug”?

Dat blijkt zo te zijn. We fietsen naar de brug. Bedwingen ‘m. En gaan verder.

Na een kilometer of 30 is het tijd om de inwendige mens wat aandacht te geven. We stoppen bij een stalletje. En er wordt een heerlijk soep voor ons gemaakt. Soep bestaat hier veelal uit een heel lekkere bouillon. En daarna is het afwachten wat ze er verder instoppen. Groenvoer. Noodles. Hond. Kikker. Slang. Schildpad (alleen de pad, daar ben ik heel precies mee, daar sta ik op, ik krijg die schild namelijk niet weg gekauwd). We weten niet precies wat er vandaag in de soep verwerkt zit. Maar onze lege fietsmagen zijn vandaag niet al te kieskeurig.

We fietsen door en komen in een gebied waar gewerkt wordt met kokosnoten. De bananenbomen en palmen groeien hier talrijk.

In dit gebied gebruiken ze alles van de palmboom. De bladeren worden gedroogd en als dakbedekking gebruikt. De stammen worden te koop aangeboden (ik weet niet waar ze daar mee doen).

We stoppen bij een van de vele fabrieken waar ze. de kokosnoot in tweeën hakken (het kokosvocht is er dan al uit). De buitenste schil wordt verwijderd. Het vruchtvlees wordt er uit gehaald. Het is een arbeidsintensieve klus. Wat werkgelegenheid bied aan honderden mensen in dit gebied. Met - vast niet bestaande - ARBO regels neemt men het hier niet zo nauw. We vinden het interessant om te zien. Maar worden ook wel wat stilletjes bij de enorme fysieke arbeid die hiermee gepaard gaat. En de abeidsomstandigheden waarin de werkzaamheden plaatsvinden.

Een fraai rommelige zandweg brengt ons weer in de bewoonde wereld. En de bewoonde wereld bestaat hier uit een vers geasfalteerde weg. Die heeeeeel druk is! En waar knetterhard gereden wordt. We concentreren ons teneinde dit onderdeel van onze fietsreis tot een goed en veilig einde te brengen.

We geraken via Ben Tra voor de brug naar My Tho (vind ik een fijne zin, ik weet niet waarom, maar ik weet bijvoorbeeld ook niet waarom ik pakjes boter zo fijn vindt om vast te pakken, je kent ze wel, die rechthoekige pakjes boter in het koelvak van uw eigenste supermarkt, oh man, die pakjes kan ik de hele dag wel door mijn handen laten gaan, geen idee waarom, moet er wel bij zeggen, dat als ze eenmaal aangebroken zijn, dan is voor mij het plezier er wel vanaf, je krijgt er dan altijd van die vette klauwen van, dus ongeopende verse pakjes boter, HEEEEEERLIJK!!

Maar dit terzijde, lieve lezer. Ik ben geloof ik de rode boterdraad een ietsje aan het kwijt raken. Excuses. Welgemeend ook.

Dat stad My Tho is onze bestemming voor vandaag. De brug bestaat uit twee delen. De eerste brug is qua hoogte nog te doen. Maar brug twee is van een de categorie: best-wel-pittig! Deze brug heeft een zogenaamde katterug. En is best lollig en ook pittig om deze brug op te fietsen. Onder de brug stroomt de rivier de Mekong. Onder veel Azië-fietsers een magische rivier. Sommigen volgen de Mekong op hun fietsreizen van begin tot waar de rivier uitstroomt. Wij steken ‘m alleen over.

My Tho is de toegangspoort tot de Mekong Delta. Maar in ons geval geldt het tegenovergestelde. Wat is het tegenovergestelde eigenlijk van een toegangspoort? Een uitreis-trechter?! Is dat wat? Kunt u daarmee instemmen?

Hoe dan ook. We hebben de Mekong Delta al gefietst. Voor ons is het binnen fietsen van My Tho juist afscheid nemen van de Mekong Delta.

Morgen lassen we een rustdag in. En daarna hopen we in twee dagen tijd naar onze eindbestemming (qua deze fietsreis, om elke onduidelijkheid meteen weg te nemen) te fietsen: Ho Chi Min.

Gerrit

Afgelegde kilometers: 71