“ Heel eerlijk, lieve lezer”?!

De grootste FUN van een rustdag is de volgende dag. En dat is de dag dat we weer op onze fietsen springen. En dat we weer onze eigen koers mogen bepalen. Onze eigenste richting uitzetten. En in onze remmen mogen knijpen als het ergens leuk en interessant is.

Lieve lezer. Nu moet u niet denken dat wij onze rustdagen vervelen of zo. Of met lange gezichten rondlopen. Of dat we stroperig naar de wijzers van onze klokken zitten te staren. Of als zombies ......... Neeh, zo is het ook weer niet. Maar eerlijk is eerlijk. Het zijn een beetje verplichte en ook wel noodzakelijke nummers. De benen en billen verdienen van tijd tot tijd wat rust. En die geven we ze op zo’n rustdag.

Op zo’n rustdag is het dan vaak wat uitslapen. Wat eten. Wat bijslapen. Wat eten. Wat verder slapen. Wat eten. En drommels nog an toe: dan is het alweer avond. Tijd om te slapen.Het goede nieuws is. Dat het meestal ook wel weer ochtend wordt. En dan mogen we weer. Jippie de Langkous Pippie!!

En morgen is dus vandaag!

We rijden het best wel drukke stadje My Tho uit. En belanden al snel op heerlijke ‘kleine weggetjes’. Plots komen we op een plek waar de Chrysanten-oogst in volle gang is. De planten worden gekweekt in potten en zijn gereed om ingeladen te worden. De planten vinden hunnie weg naar uw eigenste vensterbankje.

Niet veel verder komen we in een gebied waar de oogst van het ‘ Dragon-fly fruit’ (De Pitaja) in volle gang is. Het vrucht van een cactusachtige plant. Deze soort komt van nature voor in Mexico en Midden- en Zuid Amerika. Maar is dus op een keertje - toen de wind de goede kant op blies - overgewaaid naar Vietnam.

Als je ‘m door midden snijd is zie je wit vruchtvlees met allemaal kleine zwarte pitjes. Als ie goed rijp is, is ie zoet van smaak. Het is nu oogsttijd. De vruchten worden - op laagjes krantenpapier - in manden gelegd. Om daarna hun weg naar de supermarkt af te leggen.

Het is een prachtige kleurrijke vrucht waar je - als ie in onze supermarkt schappen ligt de liggen - zo maar 5 europegeltjes voor neer moet tellen. We vervolgen onze weg over heerlijke weggetjes en zien nog een heleboel Pitaja- kwekerijen.

Rond het middaguur belanden plots in een dorpsmarkt. We pauzeren er. En maken plezier met de vrouwen die hun waar aan de man proberen te brengen.

De laatste 10 kilometer van deze fietsdag fietsen we parallel aan een snelweg. Deze snelle weg brengt gemotoriseerd verkeer naar de Ho Chi Min (het voormalige Saigon). Het is niet de mooiste route van onze reis. Echter, ook langs een ietwat inspiratieloze weg komt altijd wel weer iets moois tot bloei.

Onze fietsen staken de strijd als we in Ben Luc aankomen. Ze willen gewoonweg niet verder. Iets met hunnie CAO of zo. En dan wat specifieker: Punt 5, lid a. En dan de zinsnede in de 3e alinea. En dan net achter de 2e komma. Dat stukje tekst. Daar deugt iets niet aan. Dan vallen ze over. Daar hapert de ketting. Daar spaken ze......

Afijn.

Er is geen praten aan. We proberen ze nog wat te paaien. Met een nieuwe polderoverleg-binnenband. Wat slijmerige kettingolie. Een vrucht van de Pitaja. Maar ze willen van niets weten. Ze vouwen de spandoeken uit. Ze werpen barrières op. Ze verdommen het gewoon om nog 1 wielomwenteling verder te rijden.

Voor ons is het wat lastig te beoordelen allemaal, daar hunnie CAO in vloeiend Vietnamees is opgekalkt. Maar. Echter. Wellicht. Misschiennnnn......heeft de weigering om door te fietsen een relatie met de hier heersende temperaturen. En de bijbehorende hoge luchtvochtigheid. Is een aanname. Maar zou goed kunnen.

Maar ok!

Als dat de stand van zaken is. Dan gooien wij het hakbijltje er ook bij neer voor vandaag. We vinden een eenvoudig hotel dat ons wel een nacht onderdak in hunnie kribbe aan wil bieden.

Als onze fietsen hunnie kwaaie koppen weer op standje positief hebben gedraaid. Als dat zo is. Mocht dat zo zijn. Bij het krieken van de dag. Morgen. Dan hebben we nog 1 fietsdag tegoed.

Naar Ho Chi Min!

Afgelegde afstand: 54 kilometer