Lieve lezer.

We halen de koude meteen maar uit de lucht. We laten het smeedijzer niet eerst afkoelen. We houden U niet in bandenspanning. We laten het tromgeroffel achterwege. We wachten niet met het opblazen van de ballonnen. We steken meteen van wal.

“WE HAVE MADE IT”!

Onze rubberen Robbie-banden zijn Ho Chi Minh zonder 1 keer lek te rijden Ho Chi Minh binnen gerold. Niet zonder kniezen. Niet zonder stoot of slag. En ook niet zonder enige vertraging.

Want Ho Chi Minh - lieve vriendjes en vriendinnetjes - is een geweldig drukke stad. De laatste 15 kilometer kwamen we in het drukke stadsverkeer van deze miljoen stad terecht. Duizenden brommertjes krioelden naar hartelust om ons heen. Maar het is gelukt. Zonder kleerscheuren. Gelukkig en fijn. En dan zit zo’n reis er plots op. Dan heb je je laatste fiets metertjes zomaar achter de rug. Dan knijp je in de remmen in de wetenschap dat het v.w.b. deze reis de laatste keer is. En dat is best raar!

Na 1200 kilometer fietsen door Thailand, Cambodja en Vietnam is het dan zomaar over.

Nou ja. Helemaal over is het nog niet. Want weet U. Fietsreizen is pas echt leuk als je op je fietsje zit. Het asfalt onder je voelt wegglijden. Dat je ogen fietsend en wel blijven haken achter de mooiste landschappen. Fietsen is pas echt leuk als je fijne ontmoetingen hebt. Of als je op een pontje zit die je naar de overkant van de rivier brengt. Fietsen is fijn als mensen je aanmoedigen door een duim op te steken. Fietsen is pas fijn als je op je fiets zit.

Fietsreizen is ietsje minder inspirerend als je ze uit elkaar moet sleutelen en aan boord van een vliegtuig moet zien te krijgen.

“Pardon, U zegt? U vraagt? Wablief? Heb ik U goed begrepen? U wenst meer achtergrond informatie? U wilt een kijkje achter de schermen?“.

”Nou dat kan. Met plezier zelfs”.

We hebben op ons startpunt in Bangkok onze Schiphol-fietsdozen achtergelaten. Je kunt immers die kartonnen ondingen moeilijk 1200 kilometer met je meeslepen. Dat heeft dan wel tot gevolg dat we op ons eindstation - Ho Chi Minh - onze fietsen weer in kartonnen dozen dienen te proppen. Anders neemt het vliegmachine Kumpanietje onze fietsen ZEKER & VAST niet mee.

Op vorige fietsreizen verzamelde ik dan grote stukken karton. Kocht ik 10 rollen duc tape. En boetseerde en kleide ik van al die meuk dan weer een doos waar de fiets in past. Een doos die door de vliegtuigmaatschappij geaccepteerd wordt.

Hier in Ho Chi Minh hebben we heel erg mazzel. We zijn lid van een club ‘de Wereldfietsers’. En een lid attendeerde ons dat er in Ho Chi Min een bedrijfje zit die - tegen betaling - van oud karton een fietsdoos voor je maakt. We gaan op zoek. En lopen door de stad.

Het bedrijfje zou achter een postkantoor zitten. Dat is alles wat we weten. We gokken dat met ‘het postkantoor’ het Centrale Postkantoor bedoeld wordt. Dat vinden we. En na even zoeken vinden we het dozenbedrijf ook. Het heeft nogal wat taalvoeten in aarde voordat we duidelijk gemaakt hebben wat we willen: een doos van 180x102x23 cm. En dat we er ook verpakkingsmateriaal bij willen. En dat dit alles - bij voorkeur - bezorgd moet worden bij ons hotel. Maar het lukt allemaal.

De dozen worden keurig bezorgd bij ons hotel. Zo mooi is het nog nooit gegaan. Dit bespaard ons een serieuze dag struinen langs afvalcontainers. Leuren bij fiets verkoopwinkels (dozen zijn altijd te klein, dus heb je er vier nodig, en daar maak je er dan weer 1 van). Bedelen bij witgoedwinkels. En het verzamelen van pizzabodems (en dan moet je die uit de supermarkt hebben, die bodem van kartoooooooooonnnnnn)!

En nu zijn wij aan zet. De fietsen moeten inpak gereed gemaakt worden. Trappers eraf. Stuur demonteren. Banden (bijna) leeg. Alles goed vast zetten met Tie Wraps. En veel noppenfolie ter bescherming van de fietsen. Want er wordt gegooid met de dozen. Tja, wat zou U doen als u - zwaar onderbetaald - de hele dag, in de drukkende hitte, met die bagagemeuk zou moeten dealen. “Smijten met die handel”. Ik snap dat wel. Goed beschermen dus!

En dit alles doen we op straat. Ons hotel heeft helaas geen parkeergarage of schuurtje waar we ongestoord ons werk kunnen doen. Eigenlijk is dit - op straat - veel leuker. We hebben veel aanspraak. Een Nederlands echtpaar is heel geïnteresseerd en besluit - na ons gesprek - fietsen te gaan huren en in de Mekong Delta te gaan fietsen......

Het is al met al een heel werkje. Van tijd tot tijd pauzeren we wat. Joan koopt flesjes water en twee broodjes bij een straatverkoper die naast onze kartonnen bouwwerken staat.

We moeten nog vervoer naar het vliegveld regelen. Daarvoor kijken we morgen op straat naar een geschikt vervoermiddel (er is altijd wel iemand te vinden die wat Vietnamese Dongen wil verdienen. Daar ligt niet de grootste uitdaging.

Die ligt ongetwijfeld op het vliegveld Van Ho Chi Min.

In Bolivia moest ik ‘s 3 uur praten en al mijn overredingskracht gebruiken om mijn fiets aan boord van het vliegtuig te krijgen. Een hele grote Boliviaanse stewardess hield bij hoog en laag vol dat deze TV het vliegtuig niet in kwam.

In Ethiopië moest mijn fiets drie keer uit de doos voordat ie aan boord mocht. En moest ik ‘m in de bagage afhandelingshal zelf door de scanner douwen.

In Pakistan zou de doos niet in het vliegtuig passen. Dat ging zover dat ik het vliegveld op ben gelopen, en bij het vliegtuig - aan het dienstdoende personeel - heb aangegeven dat ie weliswaar rechtop niet door de deur van het ruim paste (daar hadden onze Pakistaanse vrienden namelijk een welverdiend punt). Maar als je de doos diagonaal houdt dan .......

In Marokko was er op het vliegveld geen deur te vinden waardoor de fietsdoos zou passen. Het duurde uren voordat een passende deur gevonden was. Alleen.......de sleutel van die deur ontbrak. De beheerder van de sleutel had een dagje vrijaf genomen. Het duurde 1,5 uur voordat die deur openging ......

Of in........ afijn.....er zijn nog meer voorbeelden, maar ik wil U niet vermoeien.

U begrijpt. Wij gaan morgen vijf uur - te vroeg - naar het vliegveld. En daar wachten ons vast weer nieuwe fietsdoos avonturen. Waarover we U dan op een volgende reis weer fijn kunnen vertellen.

We laten U achter met wat fijne foto’s die het weblog tot op heden niet gehaald hebben. Maar wacht...... ik ben U nog iets verschuldigd.........iets wat dreigt een twijfelachtige traditie te worden.......DE SMERIGSTE WASBAK OF TOILET OF DOUCHERUIMTE van deze reis. En ja, er kan er maar 1 de smerigste zijn. Nouwwww, hierkomtiedan:

We willen u beiden bedanken voor het meefietsen en het reageren op onze verhalen en dan met name op mijn slappe geouwehoer (ik ben me terdege bewust van de zure leesappel waar ik U telkenmale weer door heen laat bijten zodra ik mijn bijdrage toevertrouw aan het World Wide Web).

Het was weer erg leuk en fijn om jullie reacties te lezen.

O ja, hier komen de foto’s dan echt:

Joan & Gerrit