We moeten de tent in. En snel een beetje.

Vandaag laten we Berlijn trap voor trap steeds verder achter ons. We volgen de R1 route. Dat is de oudste fietsroute die door Duitsland loopt. De route loopt vanuit Berlijn door naar Sint Petersburg. Zo ver gaan wij het niet brengen deze reis. Wij gaan juist de andere kant op.

De R1 route vermijdt doorgaande wegen en dat maakt dat we al snel op kleine paadjes fietsen. Waar we niet alleen zijn. Het is zondag. En half sportief Berlijn heeft zijn racefietsje uit de mottenballen gehaald. En zoeft met een blij gemoed de heuvels af. Wij komen ze tegen. En als zij naar beneden zoeven. Dan moeten wij onze fietsjes omhoog werken. Heel moeilijk gaat dat niet. De zon schijnt uitbundig. Ons humeur is goed. De conditie is goed. We hebben goede zin.

Nu zou U kunnen denken. Dat wordt een plezierritje. Die R1. De inmiddels gevorderde leeftijd van Gerrit begint nu echt zijn sporen na te laten. Eerst kaal. Dan een buikje. Zeg maar gerust een BUIK. Haargroei uit de oren. Tanden beginnen 1 voor 1 uit de mond te vallen. Hij wordt wat vergeetachtig. De spieren wat strammer. En nu dus een oude mannenritje door Duitsland. De aftakeling komt nu echt aan het oppervlak drijven.

Dank, dank, dank lieve meefietsende luie stoel lezer. Wat bent u (weer) complimenteus. Ik had niets anders van u verwacht. Echter, U zit er - en niet voor de eerste keer - weer ‘s een beetje naast. De R1 is helemaal niet zo gemakkelijk dan je zou verwachten.

Er zitten flink wat onverharde stukken tussen. En het is regelmatig flink klimmen geblazen. Dus ik zou maar een toontje lager blazen. En dan bedoel ik niet dat u uw eigenste platenspeler uit de mottenballen moet halen en een vergeelde LP-hoes plaat op moet zetten van die kutmuziek van Toontje Lager. U weet wel, die ballen band uit begin jaren 80. Met die keurige rijmelarij teksten. En die oersaaie en o zo herkenbare muziek loopjes.

Wist U .....dat er wordt gefluisterd........er zijn geruchten ...........het schijnt zo te zijn.......dat die kutband zichzelf weer nieuw leven in wil blazen. Ik moet er niet aan denken. Ik dacht ook eerlijk gezegd dat ze morsdood waren. Mag van mij.

Ze hadden zo’n nummer: “ Lente in Twente. Als ik weer zo’n Tukker zie, vol met bier en sympathie”. Rijmt lekker. Eerlijk is eerlijk. Echter, ik denk dat die zanger nog nooit in Twente is geweest toen ie dat nummer in z’n schommelstoel zat te schrijven. Heel even, voor de onwetenden onder U. Twente. Die enclave in het verre Oosten van ons land. Ik heb er ooit een jaar of acht best‘ gevaarlijk’ dichtbij gewoond. En laat mij U dit zeggen: als een Tukker bier drinkt, is er niet veel van de sympathie over. Jah, een klap voor je bek kan je krijgen. Dat is de sympathie die een Tukker doorgaans tentoonspreid.

Toontje Lager. Ideale schoonzonen. Dat waren het. Stiekem met je gedanst. De lafbek, durfde niet eens een meisje te vragen. En liedjes als: “zoveel te doen, ik heb nog zoveel te doen, ik moet ooit nog naar de maan“. Dat had ie moeten doen. Dan waren we mooi van die klotenummers af geweest.

Ik overweeg.....wat zeg ik .......ik begin een actiecomité van dat eh... de IC’s vol liggen en dat er geen plaats is voor zichzelf nieuw leven inblazende bands, en dat dat goed is. Is dat Corona toch nog ergens goed voor........... Mocht u dezelfde gevoelens koesteren en mij willen ondersteunen in mijn strijd om Toontje Lager het zwijgen op te leggen. En dan meteen voorgoed. U kunt uw bijdrage overmaken op mijn eigenste bankrekeningnummer.

Dit alles overdenkende rollen we Potsdam binnen.

Ik denk aan mijn oud-collega Brian, die ik onlangs met plezier weer ‘s sprak. Brian zei, “Gerrit daar is het mooi”. Brian, je hebt niets teveel gezegd. Wat een prachtige gebouwen. Ook de parken zouden de moeite waard zijn. Maar die moeten we links en rechts laten liggen en bewaren voor een volgende keer.

Na ruim 60 kilometer knijpen we in iets wat op remmen lijkt.

Met ons gevoel voor timing is niets mis. We staan precies voor de ingang van een camping. Lekker rommelig. Met zo’n bungelende afbladderende slagboom. Met van die vaste huisjes die best een likje water gedragen verf (anders zou ik er niet aan likken, is een tip, doe er uw voordeel mee) kunnen gebruiken. De camping is bosrijk. Rustig. En ze hebben plek. Precies wat we zoeken.

We rusten wat uit. Koken wat. Om 20.00 uur vallen de eerste waterdruppels. Net op tijd lukt het ons om wat spullen droog en wel de tent in te douwen. De bui is van het nivootje ‘fiks’ en duurt 8 uren. Helaas blijkt onze nieuwe tweedehandse tent niet zo waterdicht als het tweedehandse foldertje van deze tenten fabrikant ons moest doen laten geloven.

Gelukkig hebben we ons watertrappel diploma gehaald.

Afstand: 62 km.