We aanschouwen het. En laten het maar over ons heen komen. Er is toch niet aan te doen. Ja, we kunnen er naar kijken. Het laten gebeuren. En als het allemaal achter de rug is de schade maar opnemen.

De route is mooi. Maar het fietsen gaat vandaag wat zwaar.

De tweede fietsdag is doorgaans de zwaarste van de reis. Niet doorvragen nu. “Gerrit hoe komt dat dan? Hoe zit dat? Vanwaar? Waar ligt dat aan ten grondslag”? Geen idee lezer. Het is zo. Ik heb ook geen tijd om allemaal uit te zoeken hoe dat precies zit. En ik wil het ook niet weten ook. Soms zijn dingen zoals ze zijn. En als ik dat weet. Dan is het voor mij goed.

Zoals ik ook weet dat de derde fietsdag doorgaans minder goed gaat als de eerste. Maar al weer een stukje beter dan de tweede. De vierde fietsdag gaat alweer ietsje beter dan de derde. Alhoewel de eerste fietsdag het dan nog altijd wint van de tweede de derde en de vierde fietsdag. De vijfde fietsdag is een rustdag. De zesde fietsdag gaat het de eerste 10 kilometer klote. Om vervolgens de eerste fietsdag te overtreffen. Ik weet niet waarom. Maar zo gaat het altijd. U heeft er niets aan. Maar ik denk. Ik deel dit even met u. Dan weet U het ook.

De route is fijn en verloopt mooi en rustig. We koersen voornamelijk door grove dennen bossen. Over doorgaans goed geplaveide wegen. We klimmen wat. We dalen wat. En trekken van tijd tot tijd langs akkers. De enige mensen die we tegenkomen zijn fietsers die de R1 de andere kant op fietsen. We groeten vrolijk naar elkaar.

De dorpjes lijken uitgestorven. Gelukkig is er van tijd tot tijd een supermarkt, waar een bak koffie gescoord kan worden en waar we wat inkopen doen. Die we - gezeten op de plastic stoelen bij de Supermarkt - meteen verorberen.

De zon schijnt overvloedig. En er zijn fraaie wolken aan de hemel. Dat die fraaie wolken iets in petto hebben voor de avond weten we dan nog niet.....

Tegen het einde van de middag rollen we Radigke binnen.

Raddigke is ergens een keer in slaap gesukkeld. Vergeten de weker te zetten. En nog steeds niet ontwaakt, wanneer wij het met een bezoek vereren. De eigenaar is aller vrolijkst en wijst ons een fijn plekje onder een ooude eikenboom. We weten dan nog steeds niet wat ons te wachten staat. We zetten onze - gisteren kletsnat geworden - tent op en drogen hem zo goed en kwaad als dat gaat. De zon doet de rest van het drogende werk.

Joan richt de inmiddels droog geworden tent in. I do the cooking. While I do the cooking it starts to rain.

Eerst rustig. Kalmpjes. Drup voor drup. Maar dan steeds harder. En harder. En harder. En nog harder. Het lijkt op een wolkbreuk. Nee, het is een wolkbreuk. Er komen onvoorstelbare hoeveelheden water naar beneden. Joan drijft de tent uit en zoekt ergens onderdak. Nog langer in de tent blijven is niet te doen. Golven water stromen door onze tent. Een golfslagbad is er niets bij. We overwegen serieus - een kort moment - om entree te gaan heffen bij de ingang. Maar de steeds toenemende waterstromen verhinderen ons woeste buisennis plan. En daarbij: onze entreekaartjes zouden doorweekt raken en daardoor onverkoopbaar worden. Weg plan. Het blijft keihard regenen. We vrezen voor onze inboedel.

Zoals zo vaak met foto’s geeft dit niet helemaal de chaos weer.......

Na een uur vermindert de regen en kunnen we de schade opmaken. Er is sprake van de nodige consternatie. We zijn niet de enigen met natte spullen. De eigenaar van de camping bied ons een leegstaande trekkershut aan. Dat aanbod nemen we niet lang in overweging. We verkassen.

Morgen maar zien hoe onze spullen uit de tent te voorschijn komen.

Afstand: 64 km.