Hij werd geboren op 10 november 1483 in Eisleben te Duitsland. Hij was mij er eentje. En niet zomaar eentje. Welnee. Hij was broeder, priester en theoloog. Tegelijk.

Op een goede dag had ie 95 stellingen op zijn zolderkamertje bij elkaar bedacht. En niet zomaar wat stellingen. Stellingen waarmee hij de wantoestanden in de Katholieke kerk aan de kaak wilde stellen.

Het kon hem - op een goede dag allemaal - niet veel meer schelen. Hij toog naar de bouwmarkt, kocht een hamer en wat spijkers, haalde bij de kassa zijn wat vergeelde gamma voordeelpas tevoorschijn (dat leverde jammer genoeg geen voordeel op, want hij stond bij de Karwei), betaalde en ging naar de slotkerk in Wittenberg. Daar spijkerde hij de 95 stellingen aan de deur (sloeg verdomme ook nog een keer op z’n vinger, maar goed). Het spijkerwerk van Maarten leidde de reformatie in en het wordt gezien als het begin van het protestantisme.

Allereerst wil ik Maarten niet bedanken voor dat ie dat gedaan heeft.

Nee, als ie die stellingen lekker voor zichzelf had gehouden dan was dat hele protestantisme er nooit gekomen. En dat had mij dan weer een karrenvracht zondagochtend kerkdiensten bespaard. Als die hele Maarten met dat gespijker van ‘m er niet was geweest had ik op zondagochtend lekker in mijn bed kunnen blijven stinken. En nu zat ik in rij 14 pepermuntjes van het merk KING (niet te vreten) door te geven. Als Maarten lekker op z’n zolderkamertje was blijven ruften en een beetje scheten had zitten laten in z’n donsdekenbedje en niet zo uitslofering 95 stellingen had zitten bedenken dan was de reformatie er nooit gekomen en had ik niet de seconden en minuten op mijn horloge weg hoeven koekeloeren tijdens de preek.

Ik zeg: bedankt Maarten!

Maar ok. We staan nu voor de negentiende eeuwse kerkdeur van de slotkerk in Wittenberg. De deur waar onze Maarten die 95 stellingen openbaar maakte. En ok. Dat historische feitje wilde we niet helemaal aan ons voorbij laten gaan.

We proberen de prachtige stad Wittenberg fietsend achter ons te laten.

En dat valt helemaal nog niet mee. We fietsen ons ‘dood‘ op de rivier. We fietsen terug. Doen nog een poging. Maar er is iets met de route aan de hand. Het lukt ons niet om de route op te pakken. Een man spreekt ons aan. Er wordt gebouwd. We moeten een omleiding fietsen om weer op de R1 te komen, zo wordt ons te verstaan gegeven. Iemand anders komt zich er mee bemoeien. En heeft een afwijkende mening.

En dan gebeurd iets dat ons in Duitsland vaker overkomt. Er ontwikkelt zich een discussie tussen de twee Duitsers die in onze Nederlandse ogen en oren vreemd voorkomen. Het is schreeuwen, het is roepen, het heeft iets ......onaangenaams. Iets ongemakkelijks.

Sinds we in Duitsland wonen worden we hier meermaals mee geconfronteerd. Duitsers spreken elkaar nogal direct aan op het gedrag van de ander. Dat gaat vaak gebiedenderwijs. U moet.....Ga naar achteren.....Ik wil dat U ...... Leg die flessen neer.......

Dat zijn wij Nederlanders helemaal niet gewend. En we accepteren het ook vaak niet van de ander. Duitsers daarentegen kunnen het heel goed van elkaar hebben. En dat is fijn omdat er anders wellicht een conflict zou ontstaan. En vandaar uit wellicht iets van ruzie. En als je niet uitkijkt is er sprake van hoog oplopende spanningen. En wellicht vormt het het startpunt van een volgende oorlog*

* U moet weten dat ik van Joan niet steeds tegen Duitsers over de Oorlog mag beginnen. Best jammer. Want dat is toch mijn favoriete onderwerp, en ja, waar moet je anders met Duitsers anders over praten...... Ja bratwurst, Die Manschaft......maar ja ben je ook gauw uitgeluld.......en ik weet ‘t, het heeft iets kinderlijks, iets onvolwassens.......echter het is ook heel leuk...........maar ok ok ok ....je houd geen vrienden over.....dus enig begrip kan ik wel voor haar terughoudendheid op dit punt opbrengen.

We kiezen voor de meeste overtuigende en minst hard schreeuwende persoon en volgen de omleiding. Dat blijkt een geweldige keuze. Want na 10 minuten om-fietsen zitten we weer op de route en koersen we al weer spoedig en snel op prachtig rustige achteraf-paadjes waarvan oorlog geen sprake is.

Na 78 kilometer fietsen vinden we het mooi geweest. We stranden in Dessau. We kamperen illegaal op het terrein van de Dessau’er botenvereniging. Die vereniging heeft een fijn afgestelde antenne als het gaat om het vinden van een goed stekkie. Ze kunnen namelijk hunnie booties zo in de rivier de Elbe laten glijden.

Er wordt ons verteld dat de beheerder - die een oogje in het botenzeil moet houden - net is vertrokken. En dat ie morgenochtend pas terug komt. Het ideale moment om de tent op te zetten op het terrein van deze botenvereniging. Fijn langs de Elbe. Als ie morgenochtend zijn gezicht weer laat zien, is de nacht toch al voorbij en breken we ons kampement toch op. No problemo!

We dineren bij een Vietnamees afhaalrestaurant gezeten aan 2 plastic stoelen met dito tafelkleedje. Alwaar het knetter-knoert-ploertiger heet is.

Het leven is goed.

Afstand: 79km.