We zijn lichtjes in verwarring.

Het valt ons op dat de mondkapjes-plicht hiero wat anders wordt nageleefd als in het deel van Duitsland waar wij wonen. Om de onduidelijkheid weg te nemen vragen we toch maar ‘s aan iemand hoe dat zit. Wanneer moeten die dingen nu gedragen worden, en wanneer niet (wettelijk gezien)?

In Duitsland is het net even ietsje pietsje anders geregeld dan in ons mooie Holland, wordt ons ten verstaan gegeven. Hier hebben de 16 deelstaten (provincies) best veel zeggenschap. Duitsland is een zgn. federalistische staat. De Länder (zoals de deelstaten heten) hebben een eigen regering die op veel terreinen, zoals onderwijs, natuurbescherming,waterhuishouding, gezondheidszorg, culturele zaken en de media (pers, radio en televisie), hunnie eigen beleid mag bepalen.

De deelstaten moeten wel binnen de kaders blijven van de wetten die Frau Angela (de bondsregering) heeft opgesteld. Daarnaast zijn er beleidsterreinen waar ze geen invloed op hebben. Zoals de buitenlandse politiek, defensie, spoorwegen en belastingen.

Maar over mondkapjes hebben ze het dan wel weer voor het zeggen. Elke deelstaat mag daar eigen beleid voeren. En dat maakt dat in de deelstaat Saksen Anhalt (waar we nu doorheen rijden) bezoekers geen mondkapjes in restaurants hoeven te dragen, maar bedienend personeel wel. En in supermarkten andersom. Terwijl in de deelstaat Nordrhein Westfalen mondkapjes in alle openbare gelegenheden verplicht zijn.

Met deze nieuw opgedane mondkapjes-kennis vangen we de tocht van vandaag aan. Maar niet voordat we de NETTO geplunderd hebben. En ons tegoed hebben gedaan aan de nodige ontbijt meuk.

De rit is wat minder afwisselend dan de voorgaande dagen. We trekken door een vrij open landschap waar de wind vrij spel heeft. Tot zover is het allemaal vrij overzichtelijk. Ware het niet dat de wind behoorlijk is aangetrokken. En ook dat is niet onoverkomelijk. Echter, we hebben ‘m tegen. Dat maakt het fietsen vrij stroperig. En dat net op de dag dat we in kilometers flink vooruit willen komen.

Na 50 kilometer stoppen we in een fijn stadje. Het fijne is dat er een Chinees is die ons een heerlijke soep (door zo’n luikje) reserveert met gebakken WAN TAN deeg-achtige-dingen. Dat zorgt er voor dat we weer nieuwe energie opdoen. We zoeken via onze telefoon ook naar onderdak voor een stad die 25 km verderop ligt. Na wat teleurstellende pogingen (vol geboekt, niet open, te duur) hebben we succes. We vinden en boeken een pension.

En daar zetten we om 15.00 uur ‘s middags koers naar. De wind loeit om onze helmen heen. En de eerste waterdruppels vallen naar beneden (wat je al snel hebt met waterdruppels, maar dit terzijde). De regenjas wordt uit de mottenballen getrokken. Maar het valt allemaal mee. De regen heeft er vandaag geen zin in en houdt -net als een man van middelbare leeftijd - toch een keertje op met nadruppelen.

Op het einde van de rit geraken we toch weer in een meer bosrijk deel. De paadjes worden er smaller. En de heuvels hoger. Of is het misschien dat we wat vermoeid raken......

Met de tong op onze schoenen en de billen zo rauw als een halfgare biefstuk, bereiken we het onbetekenende stadje Stassfurt. Alwaar we vriendelijk worden ontvangen door de eigenaresse die ons een eenvoudige doch voedzame kamer aanbiedt.

Hier gaan we vannacht de oogjes toe doen. En morgen houden we hier onze welverdiende rustdag.

Afstand: 80 km.