Opeens snappen we waarom mensen ervoor gekozen hebben om naar Berlijn te fietsen. In plaats vanuit Berlijn naar die Niederlande te karren.

We hebben gisteravond ons kampement opgeslagen in een stad. Nou ja, Stadt Oldendorf heette het plaatsje. En we stonden op een grote lege weide, waar alleen wat jeeps stonden.

De Mamut-camping wordt beheerd door een echtpaar uit Almelo. Die hebben het terrein (63 ha bos) van defensie gekocht (de Duitsers waren wel klaar met oefenen). En daar exploiteren ze een bos waar je lekker met je crossauto mag rond karren. Tegen betaling overigens. Uit heel Duitsland - en ook Nederland - komen mensen crossen in de bossen van dit echtpaar. De camping wordt met name in het weekend bevolkt. Wij zijn nu nagenoeg de enigen.

Des avonds heb ik jullie Oranje elftal - vanuit mijn slaperige slaapzak - nog zien spelen tegen 11 Italiaanse pizzabakkers (en dan heb ik het niet over de bakkers van de ronde schijven veelal belegd met lekkere ham-champignons-ui-zalm-artisjok-ananas-salami-paprika en nog veel meer smakelijke naar eigen keuze te beleggen pizzameuk).

Oei oei oei!!!

Het Nederlandse woord ‘voetballes’ heeft na gisteravond een andere betekenis gekregen. Die gasten sneden toch maar mooi en best wel vaak door jullie Hollandsche kartonnen pizzabodem-verdediging. En ik weet wel: jullie verwachtingen zijn hoog gespannen. Jullie willen zelfs Europees kampioen worden komende zomer. Ik zou toch tegen jullie Hollandsche Oranje Leeuwen harten willen zeggen: besteed nog wat tijd aan oefenen.

Doet onze Deutsche Manschaft ook en dat bevalt doorgaans heel goed....

Na een best wel koude nacht staan we vroeg op. We maken ontbijt. En zitten om 8.30 uur op de fiets. Na een uurtje fietsen breekt de zon door en worden onze lichamen wat meer opgewarmd.

Tot 14.00 uur is de wind afwezig. Maar dan trekt ie aan. Tot zover niets aan het handje. Geen probleem. Best wel overzichtelijk. Echter, het is niet alleen de wind die ons parten speelt. Het klimwerk is ook weer begonnen. Dit alles gecombineerd met toch wel wat vermoeide benen maken dat we ........een bak koffie/warme chocolademelk weg slurpen en een stuk pflaumentorte mit Sahneweg naar binnen knagen.

Dat mensen verkiezen om de route andersom te fietsen begint langzaam wortel te schieten in ons bovenkamertje. Ze hebben de wind meer mee dan wij. Niet dat we er nu nog veel aan hebben. Want ja. Als we ons nu door de wind mee laten voeren, dan geraken we nog verder van huis.........

We vervolgen onze weg. De wind loeit om onze helmen,. De uitzichten zijn mooi. De weggetjes rustig. De dorpjes uitgestorven. We komen tegen 16.30 aan in het niet al te bruisende - maar het o zo fijne en rustige - dorpje Nieheim.

We hebben een kamer geboekt via internet. Meestal gaat dat goed. Maar u voelt ‘m wellicht van fietskilometers ver aankomen: deze keer niet. We vinden het hotel, hebben ook keurig een reservering in the pocket, maar de hoteldeur zit dicht. En om een lang verhaal kort samen te vatten: de deur blijft dicht. Navraag leert dat er meer toeristen Hier tegen een dichte deur aanlopen en dat het hotel niet goed beheerd wordt.

We vinden gelukkig een prima alternatief. Hier gaan we onze vermoeide benen wat rust geven.

We hebben namelijk het plan opgevat om de geplande rustdag te laten voor wat ie is. Laat ‘m lekker de klere krijgen die rustdag. Rusten doen we een andere keer wel. We willen ‘s proberen door de vermoeidheid heen te fietsen. Kijken of dat gaat. Plus. We wilden onze route beëindigen in Winterwijk. En dan met de trein naar Nijmegen reizen. Om vandaar naar huis te fietsen. Maar zoetjes aan is het idee ontstaan om echt helemaal naar huis te fietsen. Dat betekent wel dat we vanaf nu tenminste 70 km per dag moeten afleggen. En dus ook geen rustdag kunnen inplannen.

Als u - lieve lezer - er nu voor zorgdraagt dat de tegenwind wel een rustdag gaat nemen of dat U regelt dat ie de andere kant opblaast. Dan doen wij het fietswerk wel.

Kijken of het allemaal lukt.

Maandg 7 september 2020
67 km, Stadt Oldendorf

Dinsdag 8 september 2020
64 km, Nieheim