Gisteren waren we er te moe voor. Te uitgeblust. Te weinig energiek.

Daarom brengen we vanochtend een fris en fruitig een bezoek aan de stad Munster. U weet wel die stad van de vrede van Munster (1648). Dat het einde van de 80 jarige Oorlog betekende.

En nu ik hier zo rond fiets herinner ik me dat je vroeger (misschien nu nog wel) van die busreizen had van 1 dag waarop je dan s’ ochtends vroeg met een touringcar naar Oberhausen of Munster ging. Daar gedropt werd. En aan het einde van de middag moest je je dan weer bij de bus melden, en werd je weer huiswaarts gereden.

Als mijn oude, versleten hersenen - en inmiddels al aan de aftakeling retourtocht begonnen - me niet in de steek laten, dan heeft mijn moeder mij als kind wel ‘s met zo’n busreis meegenomen. Niet dat ik me er ook maar iets van herinner. Maar toch. Goh....wat zal/zou mijn moeder het hier mooi gevonden hebben.......

Het binnenfietsen van de stad is een waar feest. Het is nog erg vroeg en dat vind ik het allermooiste moment van de dag. Zo’n stad die langzaam uit een septembernacht ontwaakt en zich op maakt voor de dag.

Een middenstander die z’n straatje schoon staat te vegen. Een gemeentereiniger die nog snel het straatvuil weg bezemt. Toeleveranciers die hun waar bij de winkels brengen. En dit allemaal voordat de klanten / toeristen komen om hun euro-doekoes weer te laten rollen. Het is - zo ‘s ochtends - een beetje stiekem gluren, backstage / achter de schermen kijken van een stad die straks weer de schone schijn ophoudt..

Wij verlaten Munster niet voordat we een aantal belangrijke en bovenal mooie gebouwen hebben gezien. Waaronder de Sint-Paulusdom. Ook moet er een bak koffie en vruchtenthee achterover worden geslurpt. Bij het binnengaan van het restaurant worden we er door het personeel fijntjes op gewezen dat het mondkapje - behalve de mond - ook de neus moet bedekken. Waarbij ik denk: het is toch een mondkapje. En geen mond & neus afdekkapje. Zou dat mondkapje wel willen. Promotie maken. Van mondkapje naar mond & en neus afdekkapje. Ziet er hetzelfde uit, echter je kan er meer mee. En het klotekapje zou meteen de prijs verhogen. Want zo zijn ze. Laat mij die mond-neuskapjes kennen.

Wat een Wijsneus ben ik toch.

Maar goed, beter een Wijsneus dan Roodkapje. Want U weet waar die eindigde. In de neus van de grote boze beer, die zich nog maar ternauwernood uit de klokkentoren - via een wit bloeiende Rambler roos - naar beneden liet zakken om vervolgens ritueel geslacht te worden door Assepoester met behulp van haar zilveren snowboots en zeven smurfen. En dat alles omdat Roodkapje geen mond-neuskapje droeg. En het verhaal wil dat dat eigenlijk een behoorlijk onterechte dood was want Roodkapje droeg wel degelijk een mond-neuskapje. Maar die was aan het gezicht onttrokken door haar rode kapje, maar dat hadden de zeven smurfen niet gezien. En Assepoester was blind, dus die kon het niet zien. Als je het al met van een afstandje bekijkt is het toch een behoorlijk rottig einde voor Roodkapje. Dat gun ik haar niet. En U vast ook niet lieve lezer.

Afin.

We stappen op onze karretjes. Waar de akkers gisterochtend nog omarmd werden door een deken van dikke mist - is deze ochtend met zon overgoten.

Met het wegtrappen van de eerste kilometers voelen we onze zware benen.

De twee vorige dagen hebben we respectievelijk bijna en ruim 80 kilometertjes weggetrapt. En die rekening (inclusief verzuurde spieren, opgerekte pezen, schurende knieschijven, zeurende liezen, krakende polsen, ingegroeide teennagels, en holle kiezen) ga je hoe dan ook een keer betalen. Vandaag lijkt het PAYDAY te worden.

Het is elke keer weer opvallend hoe snel de drukte van de stad in een kilometer of vier geheel en al verdwenen is. De kleine rustige weggetjes liggen hier voor het oprapen.

We fietsen door een prachtig en gevarieerd landschap.

In het dorpje Havicksbeck houden we - rond het middaguur - een stop bij een pizzeria. De eigenaar weet weel van James Bond films en houd er een hele verhandeling over. Best wel lang trouwens. Best wel heel erg lang.........Salades en pizza’s kan de man ook prima bakken. Al worden aan het tafeltje naast ons twee aangebrande pizza’s door hem geserveerd. Met dank aan James Bond.

Aan het eindje van de fietsdag belanden we in Coesfeld. In deze plaats zien we voor het eerst een verwijzing naar een Nederlandse plaats: Winterswijk. En dat vervult ons met ietwat weemoed. Want dat betekent dat we in de buurt van de Nederlandse grens zijn beland en dat onze reis zo zuurtjes aan op z’n einde loopt. En dat het uit is met de fietspret.

Maar goed. Zover is het nog niet. We mogen nog twee dagen.

(sorry, voor de weinig bijpassende foto’s, het uploaden gaat ff niet zo lekker)

Donderdag 10 september 2020
81 km (echt meer dan we aankonden)
Munster

Vrijdag 11 september 2020
67 km, Coesfeld