Vandaag was een fijn fietsdagje die ons aan het begin van de middag in Silkeborg bracht.
Ondanks de bewolkte hemel bleef het de hele dag krukie-purkie-droog. De regenpakken bleven ongebruikt. Onze lijven bleven droog. De sfeer was prima aan onze fietsboorden. We voelen ons prima!
De temperatuur laat het nog wel een ietsje pietsje afweten. Het is 16 graden. Boven nul. Dat dan wel. En de wind woeit ons in de rug. Kortom niets om over te klagen. En dat is eigenlijk wel
verrekte jammer want ik had graag een enorme klaagzang over U heen gestort. Vooral omdat ik weet dat U best tegen een stootje kan........
Gisteren zijn we in Arhus aangekomen. Een fietsdag met een paar landschappelijke hoogtepunten en fijne onverharde weggetjes bracht ons halverwege de middag in Sjællands Odde. Daaro ligt een boot.
En die vaart naar de overkant. Naar Arhus. Doet ie een keer of vijf zes per dag. Dus die maak je niks meer wijs. De grote baas van de boot overigens ook niet.
De kapitein van de Express 3 verwelkomde ons persoonlijk (en nog een paar honderd andere drenkelingen). Nadat ie iedereen persoonlijk de corona hand** had geschud zette ie koers naar Arhus. De
tweede grootste stad van Denemarken.
** het valt ons op dat Denen wel ‘klaar’ zijn met afstand houden en zo. Iedereen zit aan elkaar en op elkaar. Ook bij binnenkomst van het land was er nauwelijks controle. Bij sommige
restaurants wordt om de coronacheckapp gevraagd. Maar ook dat is een wassen neus. Nergens zie je mondkapjes in het straatbeeld. Da’s effe wennen......
Aha. De naam ‘Arhus’ is gevallen.
Het moment is aangebroken dat ik uit de kast moeten komen. U mijn excuses moet aanbieden. Op de knieën door het stof moet. Met het schaamrood op de kaken U iets moet bekennen.
U weet dat ik mijn rol als uw persoonlijke adviseur, gids en mentor heel serieus neem. En U weet vast ook dat ik U van tijd tot tijd geadviseerd heb (in principe) nooit terug te gaan naar de plek
waar je ooit eerder geweest. Immers, de Wereld is te groot is om steeds naar hetzelfde plekje te gaan. Er is nog zoveel te ontdekken. En al helemaal niet om er te gaan zoeken naar herinneringen die
je er destijds hebt achtergelaten. Immers, je vind er toch niet wat je zoekt.
Dat was en is nog steeds mijn tip aan U.
En die tip aan U sla ik deze reis zelf mooi in de Deense stormwind. Want dat is toch een beetje wat ik nu doe. Terug gaan naar de plek waar het ooit begon (dus hierbij mijn welgemeende excuses aan
U).
Zevendertig jaar geleden (redelijk op de kop af) vond mijn eerste solo fietsreis plaats in ........roffeldepoffel................DENEMARKEN!
Jazeker, U heeft goed opgelet. Een jaar daarvoor - in 1983 - fietste ik in Engeland. Van Londen naar Nottingham. En weer terug. Dat was eigenlijk mijn allereerste fietsreis. Maar toen nog met mijn
twee toenmalige vriendjes: Johnny en Marc. Hierbij de enige twee foto’s die ik nog van die reis heb:
Tijdens die reis kregen hunnie ruzie over 1 meisje. Samantha. Ik hecht eraan U mede te delen dat als er twee meisjes waren geweest er veel minder iets van een probleem zou zijn geweest. Drie was
niet nodig. Ik lag toentertijd (en nog steeds niet) helemaal niet goed in de markt bij het vrouwelijk schoon, dus ik was geen partij in dit ruzie feuilleton waarin Johnny en Marc de onbetwiste
hoofdrollen speelden.
Maar goed. Na die reis dacht ik het volgende: die ruzieachtige sfeer kan me gestolen worden. Maar dat fietsen, mwah.......da’s zo gek nog niet.
Ergens aan Bovenheigraaf 141, 8091 BT (ik onthoud die postcode voor eeuwig) te Wezep moet het idee ontstaan zijn. Fietsen naar Denemarken. En weer terug.
Ik weet nog dat mijn moeder zei:‘woar goj dan in vredesnaam noar toe jonge?’ Ik zei: Denemarken. Ze had geen idee waar Denemarken lag. En heel eerlijk gezegd: ik ook niet. Van buurvrouw Lieke (die
vrolijk meeleest met/in dit weblog) kreeg ik een legerpukkel. Om alle spullen die mee moesten in te stouwen. Die pukkel knoopte ik achterop mijn Gazelle Flying Dutchman fiets. Met zonder
versnellingen.
Ter voorbereiding op deze reis heb ik - speciaal voor U - de nodige research verricht. Ik heb vijf foto’s gevonden die ik tijdens die reis in 1984 gemaakt heb. Met een pocketcamera die ik van mijn
ouders voor mijn verjaardag had gekregen. En verder heb ik het paspoort gevonden met een entreestempel van Denemarken (daar kom ik in een later verhaal op terug). En ik heb nog wat goede
herinneringen uit mijn inmiddels toch wat aan slijtage onderhevige brein weten op te diepen.
Daarvan zal ik een eerste herinnering met U delen. En die gaat over Arhus.
Ik neem U mee naar augustus 1984. Voor de jongeren onder U. Dat was een tijd dat er nog geen bankpassen, internet en mobiele telefoons waren. Maar wel ansichtkaarten (Als je niet weet wat dat is,
google maar even....).
Een ansichtkaart (naar je ouders) verstuurt op de 1e vakantiedag kwam aan wanneer je alweer lang en breed thuis was. Geld kon je bij de buitenlandse bank inwisselen met vooraf in Nederland gekochte
Thomas Cook Travellercheques.
Zo’n tijd dus.
Ik fietsteop zaterdagmiddagin augustus 1984 het Deense stadje Kalundborg binnen. Vandaar vertrok een boot naar Arhus. Daar moest ik naar toe. Dus dat ik in Kalunborg was, was op zichzelf prima
bedacht. Een goed keuze. Goed gedaan ook. Zodra ik in Arhus voet aan land zou zetten, zou ik daar een jeugdherberg zoeken om de nacht door te brengen.
Best goed bedacht allemaal voor een negentienjarige knul met zonder enige reiservaring. Nou ja, mijn vader en moeder hadden me wel ‘s - achterop de brommer bungelend in een kinderzitje - meegenomen
naar Ponypark Slagharen (slecht voor je schoenzolen trouwens.....klote pony’s, vroeg mij altijd af: zijn mijn benen te lang, of zijn die kutpony’s te klein, zijn we nooit lekker uitgekomen....). En
naar park kasteel Rosendael. Maar daar stopte het opdoen van reiservaringen wel zo’n beetje voor mij.
Maar goed. Terug naar die zaterdagmiddag in Kalundborg.
Ik wilde mijn Thomas Cook Travellercheques inwisselen. Echter op zaterdagmiddag was er geen bank meer open. Daar liep Gerritje, zo groen als gras door de stad. Niet wetend wat te doen. Ten einde
raad meldde ik mij bij het politiebureau. Die overzag de schade. En op een of andere wijze (dat herinner ik mij niet meer) heb ik geld weten te bemachtigen. Toen snel op mijn fietsje naar de boot
die mij naar Arhus zou varen. Ai.......die ging niet meer. De laatste boot had zojuist de kuierlatten genomen. Morgen weer een kans Gerritje oet Wezep.
Ik toog terug naar het politiebureau en trof daar de dienstdoende agent. Lang verhaal kort: die nacht mocht ik op het politiebureau doorbrengen. De volgende dag ging ik alsnog met de boot naar
Arhus.
Om U (maar ook mezelf) te plezieren. Hiero een foto van mijn fiets inclusief legerpukkel, 37 jaar geleden in Denemarken:
Toen Joan en ik gisteren in Arhus aankwamen en voet aan wal zetten. Gingen mijn gedachten onwillekeurig eventjes terug naar die dag. Ergens in augustus 1984. Arhus. Denemarken. Zevendertig jaar
geleden.
En het zou kunnen dat er - toen we de haven uit fietsten - een klein traantje over mijn wang biggelde. Maar goed, het zou evenzo goed het gevolg van de motregen geweest kunnen zijn.
We zuilen het nooit weten.
Gerrit
Vrijdag 27 augustus 2021
Fietsdag 3
Rorvig - RISSKOV (Arhus)
Afstand: 108 km (46 met fiets, rest met boot)
Zaterdag 28 augustus 2021
Fietsdag 4
Risskov (Arhus) - Silkeborg
Afstand: 50 km.